[ویکی اهل البیت] هنگامی که در کتاب های تراجم به کندوکاو می پردازیم، درمی یابیم که در حدود نیمه سده سوم هجری، در خاندان نامور و دانش طلب و فرهنگ دوست اشعری در شهر قم، کودکی دیده به جهان گشود. او در خانه ای به دنیا آمد که نور تشیع و ایمان و عشق به خاندان وحی، درخشش خیره کننده ای داشت. برای این نورسیده نام حسین را برگزیدند. کنیه اش، ابوعبدالله و شهرتش، اشعری قمی و نام پدرش محمد بن عمران اشعری است.
زمان دقیق و قطعی ولادت این محدث بزرگ مرتبه را نمی توان مشخص کرد؛ زیرا در منابع و مدارک دست اول و دیرینه عالمان اسلامی در این زمینه سخن قابل اعتمادی به چشم نمی خورد. با وجود این پاره ای از شواهد و مستندات، مانند مطالعه در زندگی استادان و شاگردان او که در این نوشتار مورد بررسی قرار خواهد گرفت، آنچه را که در ابتدا گفتیم، می تواند اثبات کند.
به هر حال، روزگار طلوع امیدبخش این ستاره دانش فقه و حدیث شیعه را، می توان روزگار ظهور مردان بزرگ و فرهیختگان برجسته حدیث، نامید. محدثان و فقهایی در این عصر زندگی می کردند که صاحب آثار ارزشمند و والایی در حوزه فقه و حدیث بودند؛ همانند محمد بن خالد برقی، احمد بن محمد بن خالد برقی (پدیدآورنده کتاب گرانسنگ محاسن، م: 281)، استاد مُسلّم و فرزانه حدیث شیعه ثقة الاسلام محمد بن یعقوب کلینی و ده ها محدث نامورِ دیگر.
حسین بن محمد اشعری، در چنین زمانی ترقی و رشد خود را آغاز کرد و با علوم اهل بیت علیهم السلام آشنا شد. او درصدد برآمد که جان تشنه خویش را با بهره بردن از این سرچشمه های زلالِ معنویت سیراب سازد و در این مسیر رنج های فراوانی به جان خرید تا این که در سلسله بزرگترین محدثان و استادان حدیث شیعی قرار گرفت.
بر تمام کسانی که در زمینه تراجم محدثان شیعی قلم می زنند و تحقیق می کنند. آشکار است که اشعریان قم، سهمی بسزا در نشر و گسترشِ معارف اهل بیت علیهم السلام و روایات آنان داشته اند. حسین بن محمد در چنین خاندانی دیده به جهان گشود.
در این که پدرش، محمد بن عامر بن عمران قمی، در گروه راویان حدیث شیعی است، تردیدی نیست - همچنان که ابن قولویه قمی از او حدیث نقل می کند. -،(×) ولی میزان وجاهت او در این علم چندان معلوم نمی باشد. عموی حسین بن محمد، عبدالله بن عامر است که در ادامه از او نیز یاد خواهیم کرد.
در این جا مناسب است، اشاره ای گذرا و کوتاه به شخصیت هایی داشته باشیم که این راوی بزرگوار در حوزه درس آنان زانوی شاگردی به زمین زد و از خرمن دانش انبوهشان، ذخیره علمی بی بدیلی را گرد آورد و در قالبِ روایت به نسل های آینده انتقال داد. در این جا به نامِ تعدادی از آنان بسنده می شود:
زمان دقیق و قطعی ولادت این محدث بزرگ مرتبه را نمی توان مشخص کرد؛ زیرا در منابع و مدارک دست اول و دیرینه عالمان اسلامی در این زمینه سخن قابل اعتمادی به چشم نمی خورد. با وجود این پاره ای از شواهد و مستندات، مانند مطالعه در زندگی استادان و شاگردان او که در این نوشتار مورد بررسی قرار خواهد گرفت، آنچه را که در ابتدا گفتیم، می تواند اثبات کند.
به هر حال، روزگار طلوع امیدبخش این ستاره دانش فقه و حدیث شیعه را، می توان روزگار ظهور مردان بزرگ و فرهیختگان برجسته حدیث، نامید. محدثان و فقهایی در این عصر زندگی می کردند که صاحب آثار ارزشمند و والایی در حوزه فقه و حدیث بودند؛ همانند محمد بن خالد برقی، احمد بن محمد بن خالد برقی (پدیدآورنده کتاب گرانسنگ محاسن، م: 281)، استاد مُسلّم و فرزانه حدیث شیعه ثقة الاسلام محمد بن یعقوب کلینی و ده ها محدث نامورِ دیگر.
حسین بن محمد اشعری، در چنین زمانی ترقی و رشد خود را آغاز کرد و با علوم اهل بیت علیهم السلام آشنا شد. او درصدد برآمد که جان تشنه خویش را با بهره بردن از این سرچشمه های زلالِ معنویت سیراب سازد و در این مسیر رنج های فراوانی به جان خرید تا این که در سلسله بزرگترین محدثان و استادان حدیث شیعی قرار گرفت.
بر تمام کسانی که در زمینه تراجم محدثان شیعی قلم می زنند و تحقیق می کنند. آشکار است که اشعریان قم، سهمی بسزا در نشر و گسترشِ معارف اهل بیت علیهم السلام و روایات آنان داشته اند. حسین بن محمد در چنین خاندانی دیده به جهان گشود.
در این که پدرش، محمد بن عامر بن عمران قمی، در گروه راویان حدیث شیعی است، تردیدی نیست - همچنان که ابن قولویه قمی از او حدیث نقل می کند. -،(×) ولی میزان وجاهت او در این علم چندان معلوم نمی باشد. عموی حسین بن محمد، عبدالله بن عامر است که در ادامه از او نیز یاد خواهیم کرد.
در این جا مناسب است، اشاره ای گذرا و کوتاه به شخصیت هایی داشته باشیم که این راوی بزرگوار در حوزه درس آنان زانوی شاگردی به زمین زد و از خرمن دانش انبوهشان، ذخیره علمی بی بدیلی را گرد آورد و در قالبِ روایت به نسل های آینده انتقال داد. در این جا به نامِ تعدادی از آنان بسنده می شود:
wikiahlb: حسین_بن_محمد_اشعرى_قمى