حسن نیت

[ویکی فقه] حسن نیّت، اصلی حاکم بر حقوق قرارداد ها و حقوق بین الملل که در اخلاق ریشه دارد و برخی مصادیق آن در فقه نیز به کار رفته است.
اصطلاح حسن نیت در حقوق به گونه های مختلف تعریف شده است: صداقت در نیت و عمل؛ فقدان اراده تقلب و کلاهبرداری و ایجاد ضرر برای طرف دیگر معامله؛ پایبندی به هدف معامله و داشتن رفتار درست و صادقانه در برابر تعهد؛ داشتن اعتقاد صادقانه به موضوعی نادرست؛ نداشتن رفتار مغایر با معیار ها و ضوابط متداول در قرارداد ها. وجه مشترک این تعاریف، صداقت و راستی در قرارداد و ایفای وظایف قراردادی به گونه ای صادقانه، منصفانه و معقول است.
وجوه مفهوم حسن نیت در تعاریف حقوق دانان
از تعاریف حقوق دانان درباره حسن نیت میتوان دریافت که مفهوم حسن نیت عمدتاً ناظر بر دو جهت است: ۱) صداقت و اجتناب از خدعه و اندیشه متقلبانه، که در برابر سوء نیت قرار دارد.بر این اساس، شخصی که به سبب جهل یا فریب خوردن (مثلاً به علت وجود نشانه های خارجیِ برخوردار بودن طرفِ معامله از حق تصرف)، به اشتباه و با اعتقادی صادقانه تصور کند عملش بر وفق قانون است، حسن نیت دارد و در اِعمال قانون در مورد او سهل گیری می شود.۲) داشتن رفتاری صادقانه و رعایت الگوهای متعارف در اجرای قرارداد ها.
مفهوم حسن نیت در حقوق
در حقوق، حسن نیت در اصل، مفهومی اخلاقی است که به تدریج به علم حقوق راه یافته و نهادینه شده است. در واقع، قاعده حسن نیت یکی از نمادهای تأثیر اخلاق بر حقوق به شمار میرود.به نظر برخی حقوق دانان، مفهوم حسن نیت در عین سهولت و آشکار بودن، در مقام توصیف و تطبیق بر مصادیق دشوار می نماید و به گونه دقیق قابل تعریف نیست.گروهی از حقوق دانان نیز برآن اند که حسن نیت مفهومی ثابت و مستقل ندارد و باید در هر قراردادی باتوجه به اصول و قواعد و شرایط حاکم بر آن سنجیده شود نه صرفاً در شرایط انتزاعی.
حسن نیت در اجرای قراردادها در تجارت کشورهای اروپایی
...