حسن عقلی

[ویکی فقه] حسن عقلی (قرآن). حسن و قبح عقلی مقابل حسن و قبح شرعی بوده و به این معنا است که عقل به طور مستقل و بدون کمک شارع، حسن و قبح (خوبی و بدی) افعال را درک می کند، مانند درک خوبی و بدی عدالت و ظلم .
امامیه برای حسن و قبح ذاتی و عقلی افعال دلایل متعدد عقلی و نقلی ارائه کرده اند .از آیات قرآن کریم استفاده می شود که قرآن بر ای خود افعال، با قطع نظر از حکم شرعی، حسن و قبح قایل شده است و عقل انسان توان در ک آن را دارد. آیات قرآن بر این حقیقت دلالت دارند که برخی از افعال در نزد همه انسانها «حسن» هستند و بعضی دیگر «قبیح»، بر این اساس پروردگار حکیم همان کارهایی را که نزد همگان معروف و نیکوست، حلال و جایز دانسته و از ارتکاب اعمال و رفتاری که نزد همگان زشت و قبیح می باشند، انسان ها را بر حذر داشته است و هرگز از آنچه که عقل و فطرت بر حسن آن گواهی دهد، نهی نکرده، بلکه به آنچه که عقل و فطرت، آن را می پسندد امر کرده است. قرآن ما را به عدالت پیشگی، احسان به دیگران، پرهیز از فحشا و منکر فرا می خواند، اینکه عدل چیست و احسان کدام است و... به شناخت عقلی ما موکول شده است. از آنچه گفته شد، به دست می آید که عقل توان و استعداد شناخت این گونه حقایق را دارد. در ادامه به برخی از مهمترین دلایل قرآنی حسن عقلی اشاره می شود:
← بی هدف و بیهوده نبودن آفرینش
...