حسن ظاهر

[ویکی فقه] به نیکو بودن ظاهر شخص از دیدگاه شرع مقدس حُسن ظاهر می گویند که از آن در بابهای اجتهاد و تقلید، صلات و شهادات بحث کرده‏اند.
عنوان حسن ظاهر در بحث عدالت مطرح است و مراد از آن، این است که از دیدگاه شرع مقدس ظاهر شخص نیکو باشد؛ بدین معنا که پایبندی به حدود و احکام شرع مقدس در گفتار و رفتار او تجلّی یابد.
مقابل آن حسن باطن قرار دارد که عبارت است از ملکه نفسانی‏ای که شخص را بر پایبندی به حدود و احکام شرع مقدس برمی‏انگیزاند.
حسن ظاهر و عدالت
اکثر قدما- بنا بر آنچه به آنها نسبت داده شده- عدالت را به حسن ظاهر تعریف کرده‏اند؛ لیکن قول منسوب به مشهور این است که عدالت ملکه نفسانی است و حسن ظاهر مظهر و کاشف آن است. برخی، کلام قدما را حمل بر کاشفیت حسن ظاهر کرده‏اند.
بنابر قول دوم، آیا حسن ظاهر کاشف تعبدی از عدالت است؛ حتّی اگر از آن ظن به عدالت شخص حاصل نشود، یا کاشف عقلایی است که تنها در صورت افاده علم یا ظن به حسن باطن، کاشف از عدالت شخص خواهد بود؟ مسئله محلّ بحث است