حرکت گذاری عربی

خط عربی از نوع ابجد است و فاقد حروف مستقل برای واکه های کوتاه، لذا از اعراب گذاری برای ابهام زدایی و نمایش دقیق تلفظ کلمات استفاده می شود.
• که بر روی حروفی مانند ی، و، ا می نشیند و نشان دهندهٔ بستِ چاکنایی است.
• «فَتْحَه» «کَسْرَه» «ضَمَّه» ( ــَـ ــِـ ــُـ ) ( به فارسی: زِبَر، زیر، پیش )
• تنوین ( ــً، ــٍ، ــٌ ) ( به فارسی: دو زِبَر، دو زیر، دو پیش )
• تشدید ( ــّ )
• ( ــٰـ ) نشان دهندهٔ آوای الف کشیده ( الف خنجری )
• آ، مَدّک ( نشان دهندهٔ کشیدگی )
• سکون ( ــْ )
• ( ٱ ) وصل ( الفی که در عربی نوشته می شود ولی خوانده نمی شود )
إِعْجَام یا نقطه ها[ ۱] علامت هایی هستند که حروف بی صدای گوناگون که شکل مشابهی ( رسم ) دارند، همچون ⟨ ـبـ⟩ /b/ ب، ⟨ ـتـ⟩ /t/ ت، ⟨ ـثـ⟩ /s/ ث، ⟨ ـنـ⟩ /n/ ن، و ⟨ ـیـ⟩ /j/ ی را از هم متمایز می کنند. معمولاً نقطه ها بخشی از حرف تلقی می شوند نه نوعی حرکت گذاری.
نسخه های اولیه قرآن چه برای حروف صدادار و چه به منظور تمیز دادن انواع مختلف رسم از حرکت و نقطه استفاده نمی کردند. ابتدا نقطه گذاری حروف صدادار با قرار دادن یک نقطه قرمز بالا، زیر یا در کنار رسم شروع شد، و بعدها حرکت گذاری حروف بی صدا، با قراردادن خطوط تیره تک یا متعدد کوتاه سیاه بالا یا زیر رسم. این اعجام ها تقریباً همان زمانی که حرکت ها تبدیل به حروف یا خطوط کوچک سیاه شدند، تبدیل به نقطه های سیاه شدند.