حرف تاء

[ویکی فقه] ت، یکی از همخوان ها و چهارمین حرف از الفبای فارسی و سومین حرف از الفبای عربی و بیست و دومین حرف در ترتیب ابجدی، که آن را تِ، تا، تاء منقوط، تاء مثناة فوقانی (دو نقطه ) و تای قَرَشَتْ گفته اند.
آن را به صورت های ت (در آغاز)، ت (در وسط)، ت (در پایان)، ت (جداگانه) و ة می نویسند.

حرف تا در حساب جمل
در حساب جمل برابر چهارصد است.

حرف تا در از لحاظ آواشناسی
از لحاظ آواشناسی، همخوانی سخت، دندانی ـ لثَوی، انسدادی بی واک است. ابن سینا آن را از حروف مفرد می شمارد که وجود و حدوثشان در آنی است که فاصل میان زمان حبس و زمان رها کردن است؛ از آن رو که در زمانِ حبسِ تام ممکن نیست آوازی پدید آید، زیرا آواز از هوا حادث می شود و هوا در این حال به سبب حبس ساکن است.

ضمیر واقع شدن حرف تا
...