حدیث قرب نوافل

[ویکی شیعه] حدیث قُرْب نَوَافِل، حدیثی قُدسی است که در آن از جایگاه مؤمن نزد خدا و تقرب انسان به خدا به وسیله انجام دادن فرایض و نَوَافل سخن به میان آمده است. به اعتبار بخشی از آن که نوافل را وسیله ای برای تقرب به خدا معرفی کرده، به حدیث قرب نوافل شهرت یافته است. منابع شیعه و سنی این حدیث را از پیامبر(ص) نقل کرده اند.
محدثان و فقیهان تعبیر بنده مؤمن به وسیله نوافل به خدا تقرب پیدا می کند و خدا گوش و چشم او می شود را کنایه از این می دانند که بنده بر اثر توجه ویژه خدا به او، تمام کارهای خود را برای رضای او انجام می دهد. البته برخی از عارفان این تعبیر را شاهدی بر نظریه وحدت وجود می دانند.
حدیث قرب نوافل، حدیثی قدسی است که خدا در معراج خطاب به پیامبر(ص) گفته است. به دلیل اینکه در بخشی از آن، از نوافل به عنوان وسیله ای برای تقرب انسان به خدا سخن به میان آمده، به حدیث قرب نوافل مشهور شده است. این حدیث پاسخ به پرسش پیامبر(ص) از خدا درباره جایگاه مؤمن نزد او بوده است.