حدیث حسین منی

[ویکی فقه] حدیث «حسین منی» جزو مشهورترین احادیثی است که از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) در حق نواده گرامیش حسین بن علی (علیه السّلام)، از طریق فریقین نقل شده است.
این حدیث را احمد بن حنبل و ترمذی و ابن ماجه از طریق سعید بن راشد از یعلی بن مره نقل کرده و گفته اند که یک روز حضرت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به مهمانی تشریف می بردند، در راه به امام حسین (علیه السّلام) برخورد کردند که با جمعی از کودکان سرگرم بازی بود. حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) با مهربانی و خوشروئی او را دنبال کردند تا سرانجام در آغوشش گرفتند، بعد یک دست زیر چانه و دست دیگر به پشت سر او گذارده چهره او را بین دو دست بالا برده، بوسیدند و سپس فرمودند: «حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط»، «حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده ای است از فرزندزادگان انبیاء».
معنای اسباط در حدیث مذکور
اسباط یعنی فرزند زادگان یعقوب (علیه السّلام)، در این صورت معنای حدیث این است که حسین همانند اسباط (برای) یعقوب سبط من است و از نظر ایمان و عصمت و دریافت حقایق وحی، هم پایه انبیاء و برانگیختگان الهی است. حضرت رسول (صلی الله علیه و آله وسلّم) با این حدیث کمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (علیه السّلام) را بیان فرموده اند.
حدیث مذکور در منابع شیعه
این حدیث از طریق شیعه در کتاب کشف الغمه اربلی و به نقل از او در بحار الانوار مجلسی نقل شده، ولی ماخذ آن همان روایت ترمذی است که سندش به یعلی بن مره ختم می شود که این حدیث را از رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) نقل کرده است.
دیدگاه بهبودی
...