حدیث حسن

[ویکی فقه] حدیث حَسَن، یکی از عناوینی است که در علم درایه از آن بحث می شود و به حدیثی که راوی آن امامی ممدوح باشد، اطلاق می شود.
واژه «حسن» در لغت کاربردهای مختلفی دارد که در ذیل به برخی اشاره می شود:۱- چیزی است ملائم با طبع مانند: خوشحالی؛۲- چیزی است که صفت کمال محسوب شود مانند: علم؛۳- متعلق مدح مانند: عبادات.
معنای اصطلاحی
از نظر اصطلاح، دانشمندان شیعه و سنی درباره آن اختلاف نظر دارند:
← دیدگاه شیعه
در مورد تاریخچه حدیث حسن گفته شده است: نام حدیث حسن در کلام متقدمان بوده است ولی اولین کسی که متوجه تقسیم حدیث به سه قسم صحیح، حسن و ضعیف شد ابوعیسی ترمذی و اولین کسی که به آن تصریح نمود خطابی است.
وجه تسمیه
...

[ویکی شیعه] حدیث حسن اصطلاحی در دانش درایه شیعی، درباره روایاتی است که یکی از راویان آن یا همه‎ی آنان، امامی مذهب و ممدوح هستند؛ اما ثقه نیستند و درباره عدالت آنها صراحتی وجود ندارد.
بر این تعریف، آیت الله مامقانی شرطی را اضافه کرده‎ است که ممدوح و مقبول بودن راوی باید به اندازه‎ای باشد که ذم و نکوهشی معارض آن نباشد که راوی را تضعیف کند.
بنابر نظر رضا مؤدب مؤلف کتاب علم الدرایه تطبیقی، تعریف اهل سنت از حدیث حسن به این گونه است: روایت متصلی که راویان آن عادل است؛ اما در حفظ حدیث ضعیف هستند و همچنین در سلسله سند آن عیبی نیست. علاوه اینکه ممکن است متن آن با احادیث متابع و شاهد در تقابل باشد.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام است
حدیث حسن - که از اصطلاحات علم درایه است - حدیثی را گویند که همه راویان آن امامی و ممدوح باشند؛ لیکن تصریح بر عدالت آنان نشده باشد. به حدیثی هم که بعض راویانش ممدوح و بعض دیگر امامی و عادل باشند، حدیث حسن اطلاق کرده اند.
در این که حدیث حسن مطلقاً حجت است یا مطلقاً حجت نیست و یا در صورت عمل مشهور به مضمون آن، حجت است و در غیر آن صورت حجت نیست. بین متأخران اختلاف است.
جمعی از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد 3، ص 260.