حدث

حدوث سرمدی به معنای آفرینش اولیه یا بنیادین و یا آغازین همین واقعیت و طبیعت و کیهان در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین. یعنی نظام احسن و اشرف آفرینش مبدئی - ازلی - ابدی. یعنی آفرینش اولیه جهان و موجودات زنده و غیر زنده درون آن که یک بار برای همیشه و دائمیت و بقاء و جاودانگی تولید یا ساخته و یا آفریده شده اند و آنهم برخلاف بینش و باور دینی نه از عدم یا نیستی بلکه از ابعاد فراوان و بیکران خود خداوند متعال و آنهم نه فقط یک گیتی یا یک کیهان و یا یک جهان بلکه مجموعه وسیعی از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی که شمارش تعداد آنها در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و بیشماری و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده های دور دست، توسط دل و سر و فهم و عقل و دین و علم انسان محال و غیر ممکن می باشد. همچنین انسان چه دینی و چه علمی هرگز نمی تواند لحظه آغاز احداث یا آفرینش را محاسبه و تعیین نماید و به آن لحظه فقط خداوند متعال علم و آگاهی کامل دارد. حتا پس از بازگشت انسان در پاین این حرکت کلی و این راه و سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی در بطن و بهمراه همین طبیعت به حالت آفرینش اولیه یا بهشت برین و رسیدن انسان در آن حالت به آگاهی و خود آگاهی کامل و کمال دانش، بازهم نخواهد توانست که بداند که خداوند متعال در کدام لحظه، آفرینش را آغاز نموده است، مگر اینکه خود خداوند آن راز را و تعداد جهان ها را به تک تک افراد انسانی بدون تبعیض و استثناء فاش و بیان نماید. متأسفانه طوریکه مطلع هستیم ، متفکرین و اندیشمندان دینی خداوند را در بیرون از این جهان تصور می نمایند و اورا در نهایت بالا قرار میدهند و طبیعت را در نهایت پائین و هنوز به این سطح از وقوف و آگاهی و بیداری و هوشیاری نرسیده و نمیدانند که خداوند متعال موجودی ست لایه تنها ؛ نامنتها ؛ بیکران و یا بینهایت و لذا هیچ موجود دیگری غیر از او نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد و آنهم نه به این معنای منفی که گویا کلیه موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی و منظومه های فراوان ستاره ای و مجموعه های وسیع کهکشانی نیستی های هستی نما یا ظل و سایه یا هستی های آویزان شده و یا غیر از خدا باشند بلکه اجزای لاینفک و جدایی ناپذیر وی. همچنین نمی دانند که پدیده ها یا مفاهیم زوجی با ماهیت های معکوس از قبیل بالا و پایین؛ چپ و راست ؛ عقب و جلو ؛ شمال و جنوب ؛ شرق و غرب فقط به میدان محدودیت ها تعلق دارند و از زاویه دید محدود انسانی صادق می باشند و در میدان بیکرانی و بی نهایت هیچگونه راهی ندارند. می توان بطور یقین و بدون شک و تردید مطمئن بود که بالا و پایین و چپ و راست و جلو و عقب خداوند متعال یکی اند و واحد و احد و یگانه و خداوند متعال در مرکز بینهایت و بیکرانی بر روی عرش ننشسته و در آنجا به اریکه علم و قدرت تکیه نزده است بلکه خود بینهایت و بیکرانی ست و خداوند متعال مثل خورشید یک موجود محدود نمی باشد که نورش به بیرون و محیط تابیده شود بلکه نور و روشنایی خداوند در پهنه بیکرانی و بینهایت سکون و ثبات مطلق است و هیچ گونه اختلاف شدت و ضعف در آن راه ندارد یا می توان گفت که نور خداوند همیشه در خود می تابد و در خود منعکس می شود . به بیانی دیگر خداوند متعال نه تنها صاحب یا مالک و یا دارنده قدرت و علم مطلق و بیکران و دو عالم غیب و امر و ملکوت از یک طرف و عالم شهود و خلق و مِلک از طرف دیگر می باشد بلکه در عین واحد خود آنها هم می باشد و نه اینکه جدا یا در بیرون از آنها یا چیز دیگری غیر از آنها باشد. طوریکه میدانیم و مطلع هستیم ، متفکرین و اندیشمندان دینی با شنیدن کلمه ذات، آه و ناله سر می دهند و گریه و زاری راه می اندازند و خاک کلامی بر سر می ریزند و میگویند که ذات خداوند متعال غیر قابل دسترسی و شناخت است. منظور آنان از بیان این عبارت این است که گویا کلیه کنج ها و گوشه ها و کناره ها و یا کلیه اسماء یا اسم ها و یا نام ها و کلیه صفات و هرکدام از ابعاد فراوان و بیکران خداوند متعال را بخوبی و روشنی و درستی یک پس از دیگری شناسایی کرده و آنها را به مردم معرفی نموده اند و فقط نتوانسته اند به معرفت یا شناخت ذات خداوند نائل گردند. از دیدگاه فردی من کلیه اندیشمندان و متفکرین آئینی و دینی منجمله آورندگان یا بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع آئینی و دینی به اندازه سر یک سوزن به خود و خداوند و چگونگی آفرینش جهان و انسان و موجودات معرفت حقیقی نداشته اند غیر از :
هو الاول و الوسط و الآخر و هوالظاهر و الباطن.
ذات خداوند متعال هیچ چیز عجیب و غریب و پیچیده و پوشیده و مرموز و سحر آمیز و جادویی نمی باشد بلکه اسم یا نام وی به زبان خود وی و ذات طبیعت هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از نام آن به زبان خداوند و ذات هر موجود زنده و غیر زنده ای هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از نام آن موجود به زبان خداوند و آن نام ها از اصالت بر خوردار اند و اگر از اصالت وجود و ماهیت بر تر و مقدم تر نباشند ، دست کمی از آنها نداشته بلکه هم سطح و هم ارز آنها. آن نام ها که به زبان خداوند بر روی خود و موجودات نهاده شده اند غیر قابل جاری شدن بر زبان دنیوی و غیر قابل یاد آوری توسط قوای ادراکی فهم و عقل و دل دنیوی انسان می باشند و انسان فقط پس از بازگشت به حالت بهشت برین در معاد دو باره با زبان خداوند و نام خود و خداوند و موجودات بطور کامل آشنا خواهد گردید.
حدوث دهری میرداماد هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از آفرینش همان موجودات در طول این حرکت کلی و راه و سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو حالت بهشت برین متوالی. یعنی سلسله طویل نظم ها و حیات ها یا زندگی های دنیوی و یا پیدایش ها و ظهورات و به کثرت رسیدن های متوالی و فراوان محتوای همان نظام احسن و اشرف آفرینش مبدئی و ازلی و ابدی در مدارات و مراتب و درجات مختلف تکاملی بین دو حد یکی نهایت نقصان و امکان اخس و دیگری نهایت کمال و امکان اشرف در طول این راه و سفر و آنهم بدون دخالت خداوند متعال بلکه در چارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس مفاد و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر و جاودانه آن.
یک پیام و خبر خوش برای همگان :
در پایان این راه و سفر بسیار طولانی یعنی در معاد هیج گونه عذاب جهنمی در انتظار هیچ موجودی و هیچکدام از افراد انسانی در کمین ننشسته است. به کوری چشمان و کری گوشان اهریمن یا ابلیس و یا شیطان آئینی و دینی که فقط یک لفظ یا واژه و یا کلمه در زبان و ادبیات و یک مقوله یا مفهوم و ایده انتزاعی در فهم و عقل محدود و ناقص انسانی از باستان تاکنون بیش نبوده و نمی باشد و در بیرون از ذهن و خاطره انسان آئینی و دینی هیچگونه مصداقی ندارد یعنی وجود ندارد. این آمدن و شدن و رفتن و یا آمدن از مبدء و بازگشتن به همان حالت در معاد از طریق گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی بر اثر نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض و محتوای کیهان یا جهان اتفاق می افتد و نه از طریق دیگری.