حد ادینگتون

حدّ ادینگتون ( به انگلیسی: Eddington limit ) جایی است که با فرض تعادل آب ایستادی و تقارن گوی سان در ستاره، نیروی درون گرای گرانش هم اندازهٔ نیروی برون گرای پیوستار[ ۱] تابشی می شود. اگر درخشندگی[ ۲] ستاره ( که با جرم ارتباط راست دارد ) از حد فراتر رود، بادهای اختری بسیار سنگینِ پیوستار رانشی از لایه های بیرونی اش وزیدن می گیرد. پس مهترین اختران تابندگی ای[ ۲] بسیار کم از تابندگی ادینگتون دارند و بادهایشان با جذب خطی کمتر می وزد.
رابطه با برابر گذاشتن فشار برون سوی پیوستار تابشی با نیروی درون سوی گرانش به دست می آید. هر دو نیرو به نسبت وارون مربع می کاهد، پس می رسیم به این که جریان آب پویشی[ ۳] در سراسر ستاره متفاوت است.
فشار ستاره از معادلهٔ تعادل هیدرواستاتیکی به دست می آید:
فشار برون گرای تابشی ( Frad ) نیز برابر است با:
σT ( زیگما ت ) پراکندگی تامسون میانگین الکترن و گازی است که به کل یونیده می انگاریم. κ ( کاپا ) نیز کدری ماده های ستاره ای است.
برابری این دو مقدار این معادله را به دست می دهد:
که M جرم مرکزی، M☉ جرم خورشید، L☉ توان تابشی[ ۲] اوست. mp هم جرم پرتون می باشد.
↑ continuum ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ luminosity ↑ hydrodynamic flow ↑ opacity