حجیت اصول لفظی

[ویکی فقه] حجیت اصول لفظی، صحّت استناد به اصول لفظی حاکم بر محاورات عرفی است.
حجیت اصول لفظی، به معنای صحت استناد و احتجاج به آنها در برابر مولا و خصم هنگام شک در مراد متکلم است که لازمه آن منجّزیت در صورت اصابت به واقع و معذّریت در صورت عدم اصابت به واقع می باشد.
مهم ترین دلیل حجیت اصول لفظی
مهم ترین دلیل حجیت اصول لفظی، بنای عقلا است. عقلا برای ظاهر سخنان خود اعتبار قائل اند، و به احتمال خلاف ظاهر و احتمال اراده اهمال و اجمال از سوی متکلم اعتنا نمی کنند. هم چنین هر گاه در سخن یا نوشته ای، مجاز، تخصیص، تقیید و یا تقدیر احتمال داده شود، این احتمال مانع از عمل به ظاهر سخن و نوشته ایشان نمی شود. به همین سبب، ظواهر الفاظ و مکاتبات در میان آنها حجیت دارد. بنابراین، اعتذار از جانب شنونده در مخالفت با معنای حقیقی و گفتن این جمله به گوینده که شاید تو معنای مجازی را در نظر گرفته باشی، پذیرفته نیست؛ هم چنان که از طرف گوینده نیز این اعتذار صحیح نیست که بگوید: من معنای مجازی را در نظر داشتم، تو چرا به معنای حقیقی کلام من تمسک نموده ای ضمن این که آنها به احتمال اشتراک و نقل نیز ترتیب اثر نمی دهند.
دلیل بنای عقلا، مورد تایید شارع
ین بنای عقلا در عمل به اصول لفظی هنگام شک در مراد متکلم، مورد تایید قانون گذار اسلام نیز هست، زیرا اگر آن را امضا نکرده بود باید ردع از آن را به آگاهی همه می رساند، در حالی که چنین کاری را نکرده یا دست کم دلیلی بر آن وجود ندارد.