حجاج بن عبدالله صریمی برک

[ویکی فقه] بُرَک صَریمی، حجّاج بن عبدالله (و بنابر برخی منابع عبیدالله)، (مق ح ۴۰ق /۶۶۰م )، از خوارج، و بنو صَریم از طایفه بنی سعد بن زید از شاخه های تَمیم است. بُرَک ضارب معاویة بن ابی سفیان .
برک از نخستین خوارجی بود که در کتاب های ملل و نحل اصطلاحاً به آنان «مُحَکِّمة اُولی» می گویند. شهرت او به این دلیل است که با ابن ملجم و عمرو بن بکر تمیمی (یا زاذویه) برای کشتن همزمان علی (علیه السلام)، معاویه و عمروعاص، در مکه هم پیمان شد.به روایت مشهوری که بسیار قابل نقد به نظر می رسد ، برک یکی از ۳ تنی بود که در مکه هم قسم شدند در یک زمان امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، معاویه و عمروعاص را در کوفه ، شام و مصر از میان بردارند. در مآخذ موجود، اطلاعات چندانی درباره برک نیامده است و گذشته از آنکه در همان روایت مشهور، هر ۳ تن از خوارج شمرده شده اند، به روایت خلیفة بن خیاط، برک از جمله خوارجی بود که از پیکار نهروان جان سالم بدر بردند.
معنای واژه برک
ظاهراً واژه «برک » کنایه از دلیری و جنگاوری است . در برخی منابع ، این شهرت همچون نام به کار رفته ، اما در منابع دیگر تصریح شده که نام اصلی برک ، حجاج بوده است . برک از تیره بنی صریم بن مُقاعس از قبیله بزرگ بنی تمیم بود.
قتل معاویه توسط برک
برک کشتن معاویه را برعهده گرفت و به شام رفت هر سه نفر در یک شب، کار خود را آغاز کردند. او در حین نماز به معاویه حمله برد، ولی ضربه خنجرش کارگر نشد و تنها به مقطوع النسل شدن معاویه انجامید که بر حسب روایات تاریخی معاویه تصمیم گرفت از آن پس در درون مقصوره ای نماز بگزارد. به گفته جاحظ، معاویه دیدن سگی بر روی منبر، را راهنمای خود به این اقدام می دانست، گرچه پس از حمله برک، چنین کرده بود. به هر حال ، برک مأموریت قتل معاویه بن ابی سفیان را برعهده گرفت و به روایت مذکور، در همان روزی که عبدالرحمان ابن ملجم مرادی ،امام علی (علیه السلام) را مجروح کرد، بُرک نیز در حالی که معاویه در مسجد نماز جماعت می گزارد، ظاهراً با خنجر به او هجوم آورد، اما ضربت وی بر پشت معاویه فرود آمد.
سرنوشت برک
...