حالت حلقه تاوه ای یک حالت در ایرودینامیک است که ممکن است در بالگردها مشاهده شود؛ در چنین حالتی یک جریان تاوه ای ایجاد شده و سعی می کند بالگرد را به درون خود بکشد و ببلعد که موجب کاهش شدید نیروی برآر خواهد شد. [ ۱] این حالت در بالگردهای تیلت روتور همانند بل بوئینگ وی - ۲۲ آسپری رخ می دهد که مسئول سقوط چند فروند از این بالگرد ازجمله سقوط آن در سال ۲۰۰۰ شده بود. در سال ۲۰۱۱ نیز حالت حلقهٔ تاوه ای عامل سقوط یک فروند یواچ - ۶۰ نیروی زمینی آمریکا در جریان عملیات نیزهٔ نپتون شد. [ ۲]
در هنگام پرواز بالگرد به سمت جلو، جریان رو به بالا هرگز وجود ندارد؛ ولی با کاهش سرعت بالگرد، جریان رو به بالا تشدید می شود تا جایی که بالگرد در وضعیت هاور کردن قرار بگیرد جریان بیشتر می شود. جریان رو به بالا هنگامی بیشتر می شود که بالگرد شروع به کاهش ارتفاع به صورت عمودی نماید و در این صورت جریان رو به بالا تشدید نیز می گردد. زیرا در بالای دکل بالگرد ( در بخش قفل های تیغه های پروانه ) هیچگونه ماهی واره وجود ندارد تا نیروی برآر ایجاد کند و درواقع همانند یک حفرهٔ توخالی عمل می نماید و جریان هوا از آنجا به بالا منتقل شده و تاوه ایجاد می کند. با افزایش جریان هوای رو به بالا در آن بخش و با مکش هوا از زیر پروانه های بالگرد، بخش مرکزی تیغه های پروانه ( تیغه های ملخ ) بر آن جریان چیره می شوند ولی آن بخش از تیغه های پروانه که نزدیک دکل قرار دارند، شروع به واماندگی می کنند. در هنگامی که بخش درونی تیغه ها وامانده شوند یک تاوه جدید مشابه با تاوه های حاشیه بیرونی تیغه های پروانه، در کنار دکل ایجاد می گردد و با تاوه های ایجاد شده بیرونی آمیخته شده و نتیجهٔ این آمیختگی، ضعف شدیدی در نیروی برآر ایجاد می شود و لیفت بالگرد به شدت کاهش می یابد. درصورتی که خلبان به سرعت این شرایط را شناسایی نکند احتمال آن بسیار است که نرخ فرود بالگرد افزایش یابد و برخورد سختی با زمین داشته باشد.
هر بالگردی که بخواهد بالاتر از سقف پرواز خود و بیرون از محدودهٔ اثر زمین هاور نماید، ممکن است دچار چنین حالتی شود. در صورتی که خلبان در ارتفاع بالا پرواز کند و سرعت خود را کاهش دهد، جریان رو به بالا افزایش خواهد یافت و موجب افت شدید در نیروی برآر می شود. چنین شرایطی در زمین های دارای عوارض بلند، بسیار خطرناک است. برای نمونه اگر بالگرد با بار زیاد در ارتفاع ۴۰۰۰ متری محیط کوهستانی در حال پرواز کروز باشد، جریان رو به بالا وجود ندارد و نیروی برآر بالگرد برای حفظ ارتفاع ۴۰۰۰ متری کافی است؛ ولی اگر سرعت خود را کاهش دهد و به حالت هاور کردن برسد، جریان از کنارهٔ دکل به بالا منتقل شده و نیروی پسار در جهت بالا وارد خواهد شد که موجب کاهش نیروی برآر یا لیفت می گردد. در این مرحله بالگرد ارتفاع خود از دست داده و به دلیل بلند بودن عوارض در آن ناحیهٔ کوهستانی، ممکن است در دامنهٔ کوه های اطراف سقوط کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر هنگام پرواز بالگرد به سمت جلو، جریان رو به بالا هرگز وجود ندارد؛ ولی با کاهش سرعت بالگرد، جریان رو به بالا تشدید می شود تا جایی که بالگرد در وضعیت هاور کردن قرار بگیرد جریان بیشتر می شود. جریان رو به بالا هنگامی بیشتر می شود که بالگرد شروع به کاهش ارتفاع به صورت عمودی نماید و در این صورت جریان رو به بالا تشدید نیز می گردد. زیرا در بالای دکل بالگرد ( در بخش قفل های تیغه های پروانه ) هیچگونه ماهی واره وجود ندارد تا نیروی برآر ایجاد کند و درواقع همانند یک حفرهٔ توخالی عمل می نماید و جریان هوا از آنجا به بالا منتقل شده و تاوه ایجاد می کند. با افزایش جریان هوای رو به بالا در آن بخش و با مکش هوا از زیر پروانه های بالگرد، بخش مرکزی تیغه های پروانه ( تیغه های ملخ ) بر آن جریان چیره می شوند ولی آن بخش از تیغه های پروانه که نزدیک دکل قرار دارند، شروع به واماندگی می کنند. در هنگامی که بخش درونی تیغه ها وامانده شوند یک تاوه جدید مشابه با تاوه های حاشیه بیرونی تیغه های پروانه، در کنار دکل ایجاد می گردد و با تاوه های ایجاد شده بیرونی آمیخته شده و نتیجهٔ این آمیختگی، ضعف شدیدی در نیروی برآر ایجاد می شود و لیفت بالگرد به شدت کاهش می یابد. درصورتی که خلبان به سرعت این شرایط را شناسایی نکند احتمال آن بسیار است که نرخ فرود بالگرد افزایش یابد و برخورد سختی با زمین داشته باشد.
هر بالگردی که بخواهد بالاتر از سقف پرواز خود و بیرون از محدودهٔ اثر زمین هاور نماید، ممکن است دچار چنین حالتی شود. در صورتی که خلبان در ارتفاع بالا پرواز کند و سرعت خود را کاهش دهد، جریان رو به بالا افزایش خواهد یافت و موجب افت شدید در نیروی برآر می شود. چنین شرایطی در زمین های دارای عوارض بلند، بسیار خطرناک است. برای نمونه اگر بالگرد با بار زیاد در ارتفاع ۴۰۰۰ متری محیط کوهستانی در حال پرواز کروز باشد، جریان رو به بالا وجود ندارد و نیروی برآر بالگرد برای حفظ ارتفاع ۴۰۰۰ متری کافی است؛ ولی اگر سرعت خود را کاهش دهد و به حالت هاور کردن برسد، جریان از کنارهٔ دکل به بالا منتقل شده و نیروی پسار در جهت بالا وارد خواهد شد که موجب کاهش نیروی برآر یا لیفت می گردد. در این مرحله بالگرد ارتفاع خود از دست داده و به دلیل بلند بودن عوارض در آن ناحیهٔ کوهستانی، ممکن است در دامنهٔ کوه های اطراف سقوط کند.
wiki: حالت حلقه تاوه ای