[ویکی فقه] حالات امام علی (علیه السّلام) در نماز، برگرفته از حالات رسول خدا (صلّی الله علیه وآله)، در چهره حضرت در اوقات نماز هویدا می بود.
در احوال سرور پارسایان حضرت علی (علیه السّلام) چنین آمده است که: «کان علی (علیه السّلام) اذا قام الی الصلاة فقال وجّهت وجهی للّذی فطر السموات و الارض تغیّر لونه حتّی یعرف ذلک فی وجهه»، آنگاه که به نماز می ایستاد این آیه را تلاوت می کرد: صورت خود را به سوی معبودی می گردانم که آسمان ها و زمین را آفرید، رنگ چهره اش تغییر می کرد، و این تغییر کاملاً از چهره اش هویدا بود. در روایتی چنین می خوانیم: هرگاه مولای متّقیان به نماز می ایستد، چهره اش متغیّر می شد، و بدن نازنیش به لرزه می افتد، به حضرت عرض می کردند: این چه حالتی است ای امیرالمؤمنین؟ حضرت می فرمودند: «جاء وقت امانة الله التی عرضها علی السّموات و الارض فایین ان یحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان فلا ادری احسن اداء ما حملت ام لا »، یعنی هنگام امانت خداوند است، امانتی که به آسمان ها و زمین عرضه شد و آنان نپذیرفتند و در وحشت فرو رفتند، ولی انسان آن را پذیرفت و معلوم نیست که نیکو اداء خواهد کرد یا خیر. (به قول حافظ: آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند) این حالت قبل از نماز بود،
حالات حضرت حین نماز
در حین نماز خدا می داند چگونه بود، فقط این مقدار می توان گفت که نمازش یادآور نماز رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) بود. و درباره حضرت (علیه السّلام) آورده اند که: «انّه کان اذا دخل الصّلاة کان کانه بناء ثابت او عمود قائم لا یتحرّک و کان ربّما رکع او سجد فیقع الطّیر علیه و لم یطق احد ان یحکی صلاة رسول الله (صلّی الله علیه وآله) الاّ علیّ بن ابیطالب و علیّ بن الحسین (علیهم السّلام). ».حضرت طوری بودند، که وقتی داخل نماز می شدند، گویا مثل یک بناء ثابت یا ستون ایستاده ای می باشند، که حرکتی نمی کند و گاهگاهی رکوع یا سجده می کردند، و این هنگام پرنده بروی آن بزرگوار می نشست، و کسی طاقت نداشت از نماز رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) تقلید کند، مگر علی بن ابیطالب و امام سجاد (علیه السّلام) و نیز درباره ایشان چنین نقل کرده اند که: «ینسب الی مولانا امیرالمؤمنین (علیه السّلام) انّه وقع فی رجله نصل فلم یمکن من اخراجه فقالت فاطمة (علیهاالسّلام): اخرجوه فی حال صلاته فانّه لایحس بما یجری علیه حینئذ، فاَخْرَجَ و هو (علیه السّلام) فی صلاته»، یعنی: در پای مبارکش تیر رفته بود، هر چه کردند، به جهت درد شدیدی که داشت، نتوانستند خارج کنند، تا آن که به راهنمایی و توصیه همسر گرانقدرش سیّده نساء عالمین، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هنگامی که به نماز مشغول شدند، تیر را از پا بیرون کشیدند، و امام متوجه نشدند.
در احوال سرور پارسایان حضرت علی (علیه السّلام) چنین آمده است که: «کان علی (علیه السّلام) اذا قام الی الصلاة فقال وجّهت وجهی للّذی فطر السموات و الارض تغیّر لونه حتّی یعرف ذلک فی وجهه»، آنگاه که به نماز می ایستاد این آیه را تلاوت می کرد: صورت خود را به سوی معبودی می گردانم که آسمان ها و زمین را آفرید، رنگ چهره اش تغییر می کرد، و این تغییر کاملاً از چهره اش هویدا بود. در روایتی چنین می خوانیم: هرگاه مولای متّقیان به نماز می ایستد، چهره اش متغیّر می شد، و بدن نازنیش به لرزه می افتد، به حضرت عرض می کردند: این چه حالتی است ای امیرالمؤمنین؟ حضرت می فرمودند: «جاء وقت امانة الله التی عرضها علی السّموات و الارض فایین ان یحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان فلا ادری احسن اداء ما حملت ام لا »، یعنی هنگام امانت خداوند است، امانتی که به آسمان ها و زمین عرضه شد و آنان نپذیرفتند و در وحشت فرو رفتند، ولی انسان آن را پذیرفت و معلوم نیست که نیکو اداء خواهد کرد یا خیر. (به قول حافظ: آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند) این حالت قبل از نماز بود،
حالات حضرت حین نماز
در حین نماز خدا می داند چگونه بود، فقط این مقدار می توان گفت که نمازش یادآور نماز رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) بود. و درباره حضرت (علیه السّلام) آورده اند که: «انّه کان اذا دخل الصّلاة کان کانه بناء ثابت او عمود قائم لا یتحرّک و کان ربّما رکع او سجد فیقع الطّیر علیه و لم یطق احد ان یحکی صلاة رسول الله (صلّی الله علیه وآله) الاّ علیّ بن ابیطالب و علیّ بن الحسین (علیهم السّلام). ».حضرت طوری بودند، که وقتی داخل نماز می شدند، گویا مثل یک بناء ثابت یا ستون ایستاده ای می باشند، که حرکتی نمی کند و گاهگاهی رکوع یا سجده می کردند، و این هنگام پرنده بروی آن بزرگوار می نشست، و کسی طاقت نداشت از نماز رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) تقلید کند، مگر علی بن ابیطالب و امام سجاد (علیه السّلام) و نیز درباره ایشان چنین نقل کرده اند که: «ینسب الی مولانا امیرالمؤمنین (علیه السّلام) انّه وقع فی رجله نصل فلم یمکن من اخراجه فقالت فاطمة (علیهاالسّلام): اخرجوه فی حال صلاته فانّه لایحس بما یجری علیه حینئذ، فاَخْرَجَ و هو (علیه السّلام) فی صلاته»، یعنی: در پای مبارکش تیر رفته بود، هر چه کردند، به جهت درد شدیدی که داشت، نتوانستند خارج کنند، تا آن که به راهنمایی و توصیه همسر گرانقدرش سیّده نساء عالمین، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هنگامی که به نماز مشغول شدند، تیر را از پا بیرون کشیدند، و امام متوجه نشدند.
wikifeqh: حالات_امام_علی_در_نماز