حافظ ابوعبدالله طبری اصفهانی

[ویکی فقه] حافظ ابوعبداللّه طبری، از اکابر فقهاء و محدّثین عامّه در قرن پنجم هجری بوده است.
ابوعبدالله حسین بن علی بن حسین، مشهور به طبری
شمس الدین ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النّبلاء، ج۱۹، ص۲۰۳.
وی به سال ۴۳۹ق. در ۲۱ سالگی از آمل به نیشابور کوچ کرد و در آن جا فقه را نزد ناصر بن حسین عمری مروزی (م. ۴۴۴ق.) فراگرفت
شمس الدین ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۳۴، ص۲۷۶.
طبری در سال ۴۸۳ق. در نظامیه بغداد پس از ابوالقاسم دبوسی (م. ۴۸۲ق.) تدریس را آغاز کرد. آن گاه همراه ابومحمد الفامی (م. ۵۰۰ق.) یک روز در میان، در آن جا به تدریس پرداخت. چون غزالی (م. ۵۰۵ق.) به نظامیه قدم گذاشت، آنان به احترام او تدریس را رها کردند. طبری در سال ۴۸۹ق. که غزالی (م. ۵۰۵ق.) نظامیه را ترک کرد، دیگر بار تدریس را از سر گرفت. سپس در سال ۴۹۲ق. بغداد را به مقصد اصفهان ترک کرد.
سبکی، تاج الدین، طبقات الشّافعیه، ج۴، ص۳۵۰.
...