حارث بن عباد

[ویکی فقه] حارث بن عُباد، شاعر دلاور دوره جاهلی است.
او از بزرگان قبیله بکربن وائل. کنیه اش ابوبُجَیر است و برخی نیز او را ابومنذر خوانده اند. نام پدرش را به صورت عَبّاد و عُباد نوشته اند که صورت دوم درست است.
دلایل شهرت حارث
قبیله بکربن وائل در صحرای عراق سکونت داشتند. حارث، پسرش و دو برادرش از مشهورترین افراد قبیله بودند. یکی از دلایل شهرت حارث گفتگوی معروف او با پادشاه ساسانی است. سبب دیگر شهرت او آن است که در آغاز جنگ بَسوس، که میان دو شاخه بزرگ قبیله درگرفت، از شرکت در جنگ خودداری کرد و گفت مرا در این کار ناقه و جملی نیست و این سخن او مَثَل شد. هنگامی که پسرش، بُجَیر، در این جنگ کشته شد، حارث قصیده لامیه بلندی سرود. این قصیده از نمونه های برجسته ادبیات عرب در دوران جاهلی است که برخی منابع سی و هفت بیت و برخی دیگر پنجاه بیت آن را ثبت کرده اند.
استشهاد به اشعار حارث
در این شعرِ حارث، باوِ او به پروردگار آشکار است. یک مصراع چهارده بار در این قصیده تکرار شده است. برخی مفسران قرآن مجید، همین قصیده حارث را شاهدی برای مستحسن بودن تکرار در ادبیات عرب دانسته اند. در سده نخست هجری در مجالس ادبی برای مفاخره به این قصیده استشهاد می کردند و برخی از ابیات آن را بهترین شاهد پایداری در جنگ دانسته اند. ابن ابی الحدید ، در شرح خطبه هشتادودوم نهج البلاغه، به مصراعی از این قصیده استشهاد کرده است.
کتاب شناسی اشعار حارث
...