حادثهٔ انفجار شاتل فضایی چلنجر، در تاریخ ۲۸ ژانویه ۱۹۸۶ رخ داد. زمانی که شاتل فضایی چلنجر در ( ماموریت اس تی اس - ۵۱ - ال ) در ۷۳ ثانیه بعد از پرواز خود منفجر و تبدیل به چند تکه شد، که منجر به مرگ تمام هفت خدمه شد. این فضاپیما در طول اقیانوس اطلس، و در سواحل فلوریدا مرکزی دچار نقص فنی و انفجار شد. محفظهٔ سرنشینان و بسیاری از قطعات دیگر این شاتل فضایی، پس از یک جستجوی طولانی و عملیات بازیابی از کف اقیانوس جمع آوری شدند.
در شب ۲۸ ژانویه سال ۱۹۸۶ میلادی، دمای هوا به ۶ درجه زیر صفر سقوط کرد و روز ۲۸ ژانویه همه دستگاه ها و سکوی پرتاب صبح آن روز یخ زده بود و قندیل های یخ در خیلی محل ها دیده می شد. نمایندگان شرکت مورتون تیکول که موشک های جامد سوز تقویتی شاتل را ساخته بودند از امضای سند اجازه پرتاب خودداری کردند. آن ها می گفتند حلقه عایق در اتصال های بین بخش های موشک جامدسوز تقویتی در سرمای زیر صفر درجه خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد. اما مسئولان ناسا موافق تأخیر در پرتاب نبودند چون چلنجر باید در ۱۵ مه، کاوشگر اولیس را به مدار می برد. چنانچه این پرواز به تأخیر می افتاد، پرواز بعدی نیز دچار تأخیر می شد و اولیس نمی توانست طبق برنامه و زمان تنظیم شده راهی مأموریت خود شود؛ پس باید چلنجر حتماً پرتاب می شد. ساعت ۱۱:۳۸ که شاتل فضایی از سکوی پرتاب جدا شد دماسنج به زحمت ۲ درجه بالای صفر را نشان می داد. در اولین ثانیه های پرواز از محل اتصال بخش دوم و نهایی موشک سمت راست توده دود قهوه ای مشاهده گردید. در ثانیه ۵۹ بعد از پرتاب، آتشی در محل اتصال موشک های جامد سوز با فضاپیما دیده شد. جهت شعله آتش به طرف دیواره مخزن سوخت خارجی بود و در ثانیه ۶۵ بعد از پرتاب، مخزن هیدروژن ترک خورد و ریزش سوخت آغاز گردید. در ارتفاع ۱۴ کیلومتر و در ثانیه ۷۳ پرواز، پایه پایینی موشک تقویتی سمت راست کنده شد و بال راست چلنجر را قطع و مخزن اکسیژن را سوراخ کرد. هم زمان، انتهای باک هیدروژن جدا شد و در هم آمیختن هیدروژن و اکسیژن انفجار شدیدی در پی داشت. بعد علائم رادیویی چلنجر قطع و ناو ظرف چند ثانیه تکه تکه شد. تا یک ساعت بعد، قطعات ناو از آسمان به داخل آب سقوط می کردند. در آن روزها این منظره که همه شاهد آن بودند در نشریات و رسانه ها انعکاس پیدا کرد و بر اساس صحنه وحشتناک انفجار، همه تصور می کردند فضانوردان به کلی پودر شده اند اما تحقیقات کمیسیون بررسی حادثه واقعیت تلخی را نشان داد: بخش سرنشیندار فضاپیما در زمان انفجار نه تنها از بین نرفته بلکه فضانوردان زنده مانده بودند. ۱۴۰ ثانیه بعد از حادثه انفجار، کابین با ۷ فضانورد در آب های اقیانوس سقوط کرد. کابین در اول مارس در ۲۷ متری عمق دریا پیدا شد. در میان قطعات پیدا شده در محلی به طول ۲۴ و عرض ۶ متر، توانستند ۴ ماسک امدادی اکسیژن پیدا کنند. سه ماسک استفاده شده بود! این نشان می داد که بعد از انفجار، حداقل بعضی از فضانوردان زنده و تا برخورد به آب همچنان هوشیار بوده اند گرچه در حقیقت برخورد به آب با سرعت ۹۳ متر در ثانیه فضانوردان چلنجر را به قتل رساند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر شب ۲۸ ژانویه سال ۱۹۸۶ میلادی، دمای هوا به ۶ درجه زیر صفر سقوط کرد و روز ۲۸ ژانویه همه دستگاه ها و سکوی پرتاب صبح آن روز یخ زده بود و قندیل های یخ در خیلی محل ها دیده می شد. نمایندگان شرکت مورتون تیکول که موشک های جامد سوز تقویتی شاتل را ساخته بودند از امضای سند اجازه پرتاب خودداری کردند. آن ها می گفتند حلقه عایق در اتصال های بین بخش های موشک جامدسوز تقویتی در سرمای زیر صفر درجه خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد. اما مسئولان ناسا موافق تأخیر در پرتاب نبودند چون چلنجر باید در ۱۵ مه، کاوشگر اولیس را به مدار می برد. چنانچه این پرواز به تأخیر می افتاد، پرواز بعدی نیز دچار تأخیر می شد و اولیس نمی توانست طبق برنامه و زمان تنظیم شده راهی مأموریت خود شود؛ پس باید چلنجر حتماً پرتاب می شد. ساعت ۱۱:۳۸ که شاتل فضایی از سکوی پرتاب جدا شد دماسنج به زحمت ۲ درجه بالای صفر را نشان می داد. در اولین ثانیه های پرواز از محل اتصال بخش دوم و نهایی موشک سمت راست توده دود قهوه ای مشاهده گردید. در ثانیه ۵۹ بعد از پرتاب، آتشی در محل اتصال موشک های جامد سوز با فضاپیما دیده شد. جهت شعله آتش به طرف دیواره مخزن سوخت خارجی بود و در ثانیه ۶۵ بعد از پرتاب، مخزن هیدروژن ترک خورد و ریزش سوخت آغاز گردید. در ارتفاع ۱۴ کیلومتر و در ثانیه ۷۳ پرواز، پایه پایینی موشک تقویتی سمت راست کنده شد و بال راست چلنجر را قطع و مخزن اکسیژن را سوراخ کرد. هم زمان، انتهای باک هیدروژن جدا شد و در هم آمیختن هیدروژن و اکسیژن انفجار شدیدی در پی داشت. بعد علائم رادیویی چلنجر قطع و ناو ظرف چند ثانیه تکه تکه شد. تا یک ساعت بعد، قطعات ناو از آسمان به داخل آب سقوط می کردند. در آن روزها این منظره که همه شاهد آن بودند در نشریات و رسانه ها انعکاس پیدا کرد و بر اساس صحنه وحشتناک انفجار، همه تصور می کردند فضانوردان به کلی پودر شده اند اما تحقیقات کمیسیون بررسی حادثه واقعیت تلخی را نشان داد: بخش سرنشیندار فضاپیما در زمان انفجار نه تنها از بین نرفته بلکه فضانوردان زنده مانده بودند. ۱۴۰ ثانیه بعد از حادثه انفجار، کابین با ۷ فضانورد در آب های اقیانوس سقوط کرد. کابین در اول مارس در ۲۷ متری عمق دریا پیدا شد. در میان قطعات پیدا شده در محلی به طول ۲۴ و عرض ۶ متر، توانستند ۴ ماسک امدادی اکسیژن پیدا کنند. سه ماسک استفاده شده بود! این نشان می داد که بعد از انفجار، حداقل بعضی از فضانوردان زنده و تا برخورد به آب همچنان هوشیار بوده اند گرچه در حقیقت برخورد به آب با سرعت ۹۳ متر در ثانیه فضانوردان چلنجر را به قتل رساند.
