[ویکی اهل البیت] تذکر نکته ای را به نقل از یکی از فضلای حوزه علمیه قم در این مقدمه ضروری می دانیم:
«طی سال های اخیر کتاب هایی چند در معرفی شخصیت های عرفانی و عالمان ربانی و صاحبان کشف و کرامات، به رشته تحریر درآمده و مشتاقانی را به خود جذب نموده است. اما نقیصه عمده ای که در برخی از این کتاب ها به چشم می خورد و باور خوانندگان را به محتوای آن ها متزلزل می سازد، افراط در معرفی شخصیت مورد بحث آن ها و معجزه سازی برای آنان است؛ به طوری که برخی نکات مطرح شده، نه مبنای عقلی دارد و نه با معیارهای شرع و سنت معصومین علیهم السلام همخوان است. طبعاً از نتایج معکوس این مطالب نمی توان جلوگیری کرد. به راستی چه نیازی است که برخی از نویسندگان به جای طرح فضائل و مکارم اخلاقی بزرگان، سراغ نکات بحث انگیزی می روند که حقاً دامن آن شخصیت از این مطالب مبراست؟!»
تلاش ما در معرفی مرحوم حاج شیخ محمدجواد، بر این اصل استوار است که از هر گونه افراط و تفریط و بیان مطالبی که از پشتوانه اطمینان بخشی برخوردار نیستند، پرهیز شود. آن مرحوم از چنان ویژگی های ارزنده ای برخوردار بود که به طرح مطالب غیرمستند و افراط گونه نیازی نیست.
هیچ کس ادعا نمی کند که مرحوم حاج شیخ محمدجواد، عالمی بود بی بدیل در علم و دانش، مجاهدی بود بی همتا و عارفی بود ایستاده در آخرین پله کمال؛ اما داشتن اجازه اجتهاد از بزرگانی همچون آیات عظام «سید محمدکاظم یزدی» و «سید ابوالحسن اصفهانی» رحمة الله علیهما مراتب علمی بالایی می طلبد؛ عدم تمکین خواسته های صاحب منصبان حکومت پهلوی مستلزم مجاهدت واقعی است و بندگی خدا، پرهیز از زخارف دنیوی و دلباختگی به ائمه علیهم السلام، اهم شاخص های کمالند. پس او را عالمی می دانیم عامل، عبد وارسته پروردگار و دلباخته ائمه اطهار علیهم السلام.
خوشبختانه کسانی که اطلاعات لازم را در خصوص این عالم پرهیزکار در اختیار ما نهادند، همگی در قید حیاتند و در صداقت و راستگویی آن ها ذره ای تردید نداریم، و قدردانی از آنان را کمترین وظیفه خود می دانیم، مخصوصاً از آیت الله حاج میرزا احمد سیبویه، فرزندان و نوه مرحوم حاج شیخ محمدجواد، همچنین دو تن از فضلای حوزه علمیه قم: حجج الاسلام آقایان: حاج محمدحسین فلاح زاده ابرقویی و حاج ابوالقاسم علی دوست و چهار نفر از ارادتمندان آن مرحوم، آقایان: حاج حسن و حاج علی فلاح زاده ابرقویی و حاج حسین علیدوست ابرقویی، حاج عباس صالحی ابرقویی و دوست ارجمندمان آقای حسین آزاد اردبیلی. اجر همه این عزیزان با خداوند قدرشناس!
در خصوص ولادت مرحوم حاج شیخ محمدجواد نتوانستیم به نقطه نظر مطمئنی دست یابیم، اما بر اساس قرائن و شواهد، هنگام رحلت، بیش از هشتاد سال از عمر آن مرحوم می گذشت؛ لذا تاریخ تولد ایشان حدود سال 1278 هجری شمسی و در نجف اشرف می باشد.
پدر ایشان - مرحوم شیخ علی محمد - از روضه خوان های نجف اشرف بوده و سال ها قبل از یزد به نجف مهاجرت کرده است. بر این اساس، اگر چه حاج شیخ محمدجواد هیچ دوره از عمر خود را در یزد سپری نکرده، اما به نوعی ریشه در دل این دیار داشته و شاید این نکته در انتخاب شهر «ابرقو» از میان شهرهایی که از حضرت آیت الله بروجردی؛ درخواست روحانی داشته اند، بی تأثیر نبوده است.
مادر ایشان - بانو سلطان بیگم - علویه باکرامتی بوده که با حضرت آیت الله سید محمدکاظم یزدی؛ نسبت داشته و آن مرجع بزرگ به کرامت و بزرگواری اش اذعان داشته و آن بانو مشمول عنایات ایشان بوده است.
«طی سال های اخیر کتاب هایی چند در معرفی شخصیت های عرفانی و عالمان ربانی و صاحبان کشف و کرامات، به رشته تحریر درآمده و مشتاقانی را به خود جذب نموده است. اما نقیصه عمده ای که در برخی از این کتاب ها به چشم می خورد و باور خوانندگان را به محتوای آن ها متزلزل می سازد، افراط در معرفی شخصیت مورد بحث آن ها و معجزه سازی برای آنان است؛ به طوری که برخی نکات مطرح شده، نه مبنای عقلی دارد و نه با معیارهای شرع و سنت معصومین علیهم السلام همخوان است. طبعاً از نتایج معکوس این مطالب نمی توان جلوگیری کرد. به راستی چه نیازی است که برخی از نویسندگان به جای طرح فضائل و مکارم اخلاقی بزرگان، سراغ نکات بحث انگیزی می روند که حقاً دامن آن شخصیت از این مطالب مبراست؟!»
تلاش ما در معرفی مرحوم حاج شیخ محمدجواد، بر این اصل استوار است که از هر گونه افراط و تفریط و بیان مطالبی که از پشتوانه اطمینان بخشی برخوردار نیستند، پرهیز شود. آن مرحوم از چنان ویژگی های ارزنده ای برخوردار بود که به طرح مطالب غیرمستند و افراط گونه نیازی نیست.
هیچ کس ادعا نمی کند که مرحوم حاج شیخ محمدجواد، عالمی بود بی بدیل در علم و دانش، مجاهدی بود بی همتا و عارفی بود ایستاده در آخرین پله کمال؛ اما داشتن اجازه اجتهاد از بزرگانی همچون آیات عظام «سید محمدکاظم یزدی» و «سید ابوالحسن اصفهانی» رحمة الله علیهما مراتب علمی بالایی می طلبد؛ عدم تمکین خواسته های صاحب منصبان حکومت پهلوی مستلزم مجاهدت واقعی است و بندگی خدا، پرهیز از زخارف دنیوی و دلباختگی به ائمه علیهم السلام، اهم شاخص های کمالند. پس او را عالمی می دانیم عامل، عبد وارسته پروردگار و دلباخته ائمه اطهار علیهم السلام.
خوشبختانه کسانی که اطلاعات لازم را در خصوص این عالم پرهیزکار در اختیار ما نهادند، همگی در قید حیاتند و در صداقت و راستگویی آن ها ذره ای تردید نداریم، و قدردانی از آنان را کمترین وظیفه خود می دانیم، مخصوصاً از آیت الله حاج میرزا احمد سیبویه، فرزندان و نوه مرحوم حاج شیخ محمدجواد، همچنین دو تن از فضلای حوزه علمیه قم: حجج الاسلام آقایان: حاج محمدحسین فلاح زاده ابرقویی و حاج ابوالقاسم علی دوست و چهار نفر از ارادتمندان آن مرحوم، آقایان: حاج حسن و حاج علی فلاح زاده ابرقویی و حاج حسین علیدوست ابرقویی، حاج عباس صالحی ابرقویی و دوست ارجمندمان آقای حسین آزاد اردبیلی. اجر همه این عزیزان با خداوند قدرشناس!
در خصوص ولادت مرحوم حاج شیخ محمدجواد نتوانستیم به نقطه نظر مطمئنی دست یابیم، اما بر اساس قرائن و شواهد، هنگام رحلت، بیش از هشتاد سال از عمر آن مرحوم می گذشت؛ لذا تاریخ تولد ایشان حدود سال 1278 هجری شمسی و در نجف اشرف می باشد.
پدر ایشان - مرحوم شیخ علی محمد - از روضه خوان های نجف اشرف بوده و سال ها قبل از یزد به نجف مهاجرت کرده است. بر این اساس، اگر چه حاج شیخ محمدجواد هیچ دوره از عمر خود را در یزد سپری نکرده، اما به نوعی ریشه در دل این دیار داشته و شاید این نکته در انتخاب شهر «ابرقو» از میان شهرهایی که از حضرت آیت الله بروجردی؛ درخواست روحانی داشته اند، بی تأثیر نبوده است.
مادر ایشان - بانو سلطان بیگم - علویه باکرامتی بوده که با حضرت آیت الله سید محمدکاظم یزدی؛ نسبت داشته و آن مرجع بزرگ به کرامت و بزرگواری اش اذعان داشته و آن بانو مشمول عنایات ایشان بوده است.
wikiahlb: حاج_شیخ_محمد_جواد_نجفى