حاج سید ابوطالب محمودی

[ویکی اهل البیت] خِطّه عالم پرور گلپایگان، زادگاه و محل رشد بزرگانی چون حضرات آیات: مرحوم حاج سید محمدرضا موسوی گلپایگانی، مرحوم میرزا هدایت الله وحید، مرحوم حاج و حاج شیخ لطف الله صافی گلپایگانی مدظله و دودمان محترم محمودی بوده است. حجة الاسلام حاج سید ابوطالب محمودی یکی از علمای همین سامان است.
وی در سال 1305 ش (1347 ق). در روستای «گوگد» از توابع گلپایگان، پا به عرصه وجود نهاد. پدر بزرگوارش سید حسین محمودی نام داشت و از سلسله سادات موسوی بشمار می رفت.
سید حسین، که به امر کشاورزی اشتغال داشت، با مشاهده استعداد درخشان فرزندش سید ابوطالب، وی را در هفت سالگی در محل بالای همان روستا در جوار امامزاده عمران بن علی به مدرسه میرزا هدایت الله وحید می فرستد. وی قرآن و دروس مکتبی را نزد شیخ ابوالفضل اسعدی می آموزد و بعد از آن کتاب های جامع المقدمات، سیوطی، مغنی و حاشیه ملاعبدالله را نزد حاج میرزا محمدهادی (همشیره زاده مرحوم آیة الله سید محمدرضا گلپایگانی)و دو جلد لمعه را نزد میرزا هدایت الله وحید و سید محمد حائری فرا می گیرد.
بعد از شش سال تحصیل در زادگاهش در سیزده سالگی جهت ادامه تحصیل به قم مشرف می شود و در آن جا مکاسب و رسائل را نزد امام خمینی و حاج سیداحمد خوانساری می آموزد و با شرکت در درس آیت الله گلپایگانی و با فراگیری کفایه دوره سطح را به اتمام می رساند. سید ابوطالب سپس در دروس خارج آیات عظام: ، امام خمینی، و حضور یافت و از امام خمینی و آیت الله گلپایگانی و آیت الله سید احمد خوانساری و در امور حسبیه و تصرف در وجوه شرعی اجازه نامه دریافت کرد.
در این قسمت مناسب است به شرح حال کوتاهی از زندگی دو استاد وی اشاره شود:
1- میرزا هدایت الله وحید: میرزا هدایت الله وحید در 13 رجب 1308 ق. در گوگد به دنیا آمد. مقدمات را در آن جا فراگرفت. در سال 1326 ق. به اراک رفته، از درس آیت الله آقانورالدین اراکی و حاج میرزا محمدعلی خان استفاده نمود و همراه آیت الله العظمی حایری به قم هجرت کرد و تا سال 1350 ق. از درس ایشان بهره برد.
آن گاه به نجف اشرف مهاجرت نمود و در درس آیت الله محمدحسین اصفهانی شرکت نمود. بعد از چند ماه به علت فوت پدرش به گوگد بازگشت و با تشویق آیت الله حایری مدرسه علمیه ای تأسیس کرد و فضلایی را تربیت نمود. در سال 1364 ق. دوباره به قم عزیمت کرد و از محضر آیت الله العظمی بروجردی بهره برد. در سال 1367 ق. به تهران مهاجرت نمود و تا سال 1394 ق. به تبلیغ و تدریس (در مدرسه عالی سپهسالار یا مدرسه شهید مرتضی مطهری) پرداخت.
در شب 17 ماه صفر 1394 ق. در سن 86 سالگی دعوت حق را لبیک گفت. پس از تشییع، پیکرش به قم منتقل و در قبرستان شیخان در کنار قبر زکریا بن آدم اشعری به خاک سپرده شد.