جوانی ویرجینیو اسکیاپارلی ( ۱۴ مارس ۱۸۳۵ – ۴ ژوئیه ۱۹۱۰ ) ستاره شناس و پژوهشگر تاریخ نجوم ایتالیایی بود.
او در ۱۴ مارس ۱۸۳۵ در ساویلیانو، در استان کونئو ایتالیا زاده شد. نخست به تحصیل در رشتهٔ مهندسی عمران پرداخت اما پس مدتی تحصیل در حوزهٔ زبان های نوین و نجوم، چندان دلبستهٔ نجوم شد که آن را رها نکرد.
وی در دانشگاه تورین درس خواند و مدتی در رصدخانه های برلین، پوتسدام و پولکوو به پژوهش پرداخت و سپس بیش از چهل سال در رصدخانهٔ بررا مشغول به کار شد. در ۲۹ آوریل ۱۸۶۱م سیارکی را کشف کرد که بعدها آن را هسپریا نامید. در ۱۸۶۲م، به ریاست رصدخانهٔ بررا رسید. در همین سال فرضیه ای دربارهٔ علت بارش های شهابی ارائه داد که دیری نپایید که همگان آنرا پذیرفتند.
او که از پیشگامان مریخ شناسی به شمار می آید کاوش در این زمینه را از ۱۸۷۷م آغاز کرد. یک سال بعد یافته های خود از سطح مریخ را روی یک نقشه پیاده کرد و با اشاره به این که مریخ نیز همچون زمین اقیانوس ها و قاره هایی دارد اخترشناسان را شگفت زده کرد. رصدهایش موجب شد که برخی به وجود حیات هوشمند در مریخ باور داشته باشند.
اسکیاپارلی هشت سال به رصد عطارد و مطالعهٔ لکه های تاریکی پرداخت که به شکل نوارهای سایه دار بر سطح عطارد دیده می شوند و در ۱۸۸۹م مقاله ای دربارهٔ دورهٔ تناوب حرکت وضعی این سیاره نوشت و آن را دقیقاً برابر با دورهٔ تناوب حرکت انتقالی این سیاره یافت. او همزمان با پژوهش دربارهٔ عطارد، زهره را نیز رصد می کرد و با بررسی لکه های زهره دورهٔ تناوب حرکت وضعی آن را تقریباً ۲۲۴٫۷ روز به دست آورد.
در سال ۱۹۰۰ خود را بازنشسته کرد تا برای پژوهش دربارهٔ تاریخ نجوم که از دلبستگی های او بود، فرصت بیشتری داشته باشد. کارلو آلفونسو نالینو در روزگار ریاست اسکیاپارلی بر رصدخانهٔ بررا مأمور ترجمهٔ زیج بتانی شده بود و در این کتاب نیز بارها از نظرات اسکیاپارلی بهره برده بود.
اسکیاپارلی تنها فردی بود که افزون بر عضویت پیوسته در فرهنگستان علوم لینچه ای ( Accademia dei Lincei ) در رم و انجمن سلطنتی نجوم در لندن، عضو پیوسته یا افتخاری فرهنگستان های روسیه، آلمان ( پروس ) ، اتریش و فرانسه به شمار می رفت. او همچنین در حکومت پادشاهی ایتالیا سناتور شد.
سیارک ۴۰۶۲ را به افتخار وی اسکیاپارلی نامیده اند.
یکی از دهانه های ماه را به افتخار وی اسکیاپارلی نامیده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو در ۱۴ مارس ۱۸۳۵ در ساویلیانو، در استان کونئو ایتالیا زاده شد. نخست به تحصیل در رشتهٔ مهندسی عمران پرداخت اما پس مدتی تحصیل در حوزهٔ زبان های نوین و نجوم، چندان دلبستهٔ نجوم شد که آن را رها نکرد.
وی در دانشگاه تورین درس خواند و مدتی در رصدخانه های برلین، پوتسدام و پولکوو به پژوهش پرداخت و سپس بیش از چهل سال در رصدخانهٔ بررا مشغول به کار شد. در ۲۹ آوریل ۱۸۶۱م سیارکی را کشف کرد که بعدها آن را هسپریا نامید. در ۱۸۶۲م، به ریاست رصدخانهٔ بررا رسید. در همین سال فرضیه ای دربارهٔ علت بارش های شهابی ارائه داد که دیری نپایید که همگان آنرا پذیرفتند.
او که از پیشگامان مریخ شناسی به شمار می آید کاوش در این زمینه را از ۱۸۷۷م آغاز کرد. یک سال بعد یافته های خود از سطح مریخ را روی یک نقشه پیاده کرد و با اشاره به این که مریخ نیز همچون زمین اقیانوس ها و قاره هایی دارد اخترشناسان را شگفت زده کرد. رصدهایش موجب شد که برخی به وجود حیات هوشمند در مریخ باور داشته باشند.
اسکیاپارلی هشت سال به رصد عطارد و مطالعهٔ لکه های تاریکی پرداخت که به شکل نوارهای سایه دار بر سطح عطارد دیده می شوند و در ۱۸۸۹م مقاله ای دربارهٔ دورهٔ تناوب حرکت وضعی این سیاره نوشت و آن را دقیقاً برابر با دورهٔ تناوب حرکت انتقالی این سیاره یافت. او همزمان با پژوهش دربارهٔ عطارد، زهره را نیز رصد می کرد و با بررسی لکه های زهره دورهٔ تناوب حرکت وضعی آن را تقریباً ۲۲۴٫۷ روز به دست آورد.
در سال ۱۹۰۰ خود را بازنشسته کرد تا برای پژوهش دربارهٔ تاریخ نجوم که از دلبستگی های او بود، فرصت بیشتری داشته باشد. کارلو آلفونسو نالینو در روزگار ریاست اسکیاپارلی بر رصدخانهٔ بررا مأمور ترجمهٔ زیج بتانی شده بود و در این کتاب نیز بارها از نظرات اسکیاپارلی بهره برده بود.
اسکیاپارلی تنها فردی بود که افزون بر عضویت پیوسته در فرهنگستان علوم لینچه ای ( Accademia dei Lincei ) در رم و انجمن سلطنتی نجوم در لندن، عضو پیوسته یا افتخاری فرهنگستان های روسیه، آلمان ( پروس ) ، اتریش و فرانسه به شمار می رفت. او همچنین در حکومت پادشاهی ایتالیا سناتور شد.
سیارک ۴۰۶۲ را به افتخار وی اسکیاپارلی نامیده اند.
یکی از دهانه های ماه را به افتخار وی اسکیاپارلی نامیده اند.
wiki: جووانی اسکیاپارلی