جودو

جودو ( به ژاپنی: 柔道 ) به معانی «طریقت نرمی، شیوهٔ ظریف یا راه ملایمت»، یک هنر رزمی است که زادگاه آن کشور ژاپن می باشد. منشأ جودو، هنر جنگی تن به تن سامورایی ها جوجوتسو و کشتی پهلوانی باستانی ژاپن، یاوارا، با بیش از دو هزار سال تاریخ است. این هنر رزمی در سال ۱۸۸۲ توسط کانو جیگورو پایه گذاری و به جامعهٔ ژاپن معرفی شد. استاندارد و مرکز فدراسیون جهانی جودو، سازمان کودوکان جودو در توکیو، ژاپن می باشد. جودو نخستین رشته رزمی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد بازی های المپیک شد. [ ۱]
تاریخچهٔ جودو از زندگی مؤسس آن جدایی ناپذیر است. پایه گذار این هنر رزمی کانو جیگورو است، کانو جیگورو بنیان گذار سیستم مدرن تربیت بدنی مدارس و دانشگاه های ژاپن در اواخر قرن نوزدهم ( آغاز دوره مِیجی ) ، دارای مهارت استادی در چندین سبک جوجوتسو ( مصطلح به اشتباه لفظیِ "جوجیتسو" ) همانند کیتو - ریو و تِنجین شین یو - ریو بود. پروفسور کانو نخستین فرد آسیایی بود که به عضویت کمیتهٔ بین المللی المپیک درآمد. کانو جیگورو در یک خانوادهٔ قدیمی و ثروتمند، با سابقهٔ طولانی در تولید و فروش ساکه در ناحیهٔ میکاگه واقع در منطقهٔ هیگاشی نادا در شهر کوبه زاده شد. پدر کانو، جیروساکو مارِشیبا کانو، پسرخواندهٔ کاهن اعظم معبد شینتوییِ ( ایزدکدهٔ ) هیوشی بود که کسب و کار موروثی خانواده را انتخاب نکرد و در مقام یک روحانی ارشد شینتو زندگی اش را وقف امور مذهبی و آموزشی کرد. او باور عمیقی به ارزش تحصیل و نیروی تعلیم و تربیت داشت و از ابتدا پسر سوم خود، جیگورو را برای کسب علم و معرفت به دست استادان بزرگی چون یاماموتو چوکوئون و آکیتا شوسِتسو سپرد. کانو در سن نه سالگی مادر خود، بانو کانو ساداکو را از دست داد و همان سال پدر، خانواده را به توکیو منتقل کرد. کانوی جوان در مدارس خصوصی ثبت نام کرد و از ابتدا معلم خصوصی زبان انگلیسی داشت. در سال ۱۸۷۴ برای پیشرفت در مهارتهای زبان انگلیسی و آلمانی به مدرسه ای تحت مدیریت اروپایی ها فرستاده شد. در آن زمان کانو تنها ۱٫۴۷ متر قد و ۴۱ کیلو وزن داشت. روزی، ناکای بایسِی، یکی از دوستان خانواده که پیشتر عضو محافظین شوگون نیز بود، دربارهٔ جوجوتسو به عنوان بهترین شکل تمرین بدنی صحبت می کرد. پس از آن برخی از فنون جوجوتسو را برای کانوی جوان اجرا کرد و به او نشان داد که با هنر چیرگی بر نیروها و درک لطافت و ظرافت فنون قدیمی جوجوتسو، چگونه یک شخص کوچک اندام نیز می تواند بر حریفی تنومند و بلندقد پیروز شود. این چنین بود که چشمه خروشان جودو از دل صخره کهنسال جوجوتسو جاری شد. کانو جیگورو در سال ۱۹۳۸ هنگام بازگشت از سفر کاری خود به مصر با کشتی هیکاوا مارو، در اثر ابتلاء به ذات الریه درگذشت. [ ۲]

جودو (judo)
مرکب از دو واژۀ ژاپنی به معنی «طریق ملایم». نوعی کُشتی با ریشۀ ژاپنی. دو مبارز شلوار و پیراهن گشاد کمربندداری به تن می کنند تا به آسانی بتوان آن را در چنگ گرفت. تشک مربعی شکل از شدت ضربۀ سقوط می کاهد و هرگاه حریفی در موقعیت دردناکی گرفتار شود، با زدن کف دست بر روی تشک اعلام تسلیم می کند. رنگ کمربندها درجۀ مهارت را نشان می دهند: مبتدیان کمربند سفید دارند؛ بعد از آن کمربند زرد است؛ سپس نارنجی (دو درجه)؛ سبز (دو درجه)؛ آبی (دو درجه)؛ قهوه ای (دو درجه)؛ و سیاه (درجات دان۱، مرکب از دَه درجه که از دان یک تا دان پنج کمربند سیاه می بندند، از دان شش تا نُه کمربند قرمز و سفید، و دان دَه قرمز یک دست). جودو ورزشی است حاصل ترکیب شکل هایی از جوجیتسو۲ که مهارت دفاع از خود و دفاع بدون اسلحۀ ژاپنی است و ابتدا نوعی هنر رزمی سرّی در میان سامورایی ها بوده است. در حال حاضر جودو در سراسر دنیا در نیروهای نظامی، پلیس و بسیاری از مدارس آموزش داده می شود و در ۱۹۶۴ به رشته های المپیک اضافه شد. اولین دورۀ مسابقات قهرمانی جهان این رشته برای مردان در ۱۹۵۶ و برای زنان در ۱۹۸۰ برگزار شد. در حال حاضر هر دو سال یک بار مسابقات قهرمانی آن برگزار می شود.danjujitsu