[ویکی نور] جوحی اثر
احمد مجاهد ، کتابی است که در آن به شخصیت
فکاهی متون کهن یعنی جوحی پرداخته است. در این اثر به زبان
فارسی در زمینه فرهنگ عامه، ادبیات داستانی با ذکر منبع و مصدر آن تألیف شده است. نقش احمد مجاهد در واقع در این اثر علاوه بر تحقیق و ترجمه، تألیف کتاب نیز بوده است.
ادب فکاهی فارسی، با نام و یاد جوحی یا جحی، این قهرمان مردمی و افسانه ای
طنز و بلاهت، آمیخته است. جوحی در ادبیات کلاسیک، ملجأ و پناهگاهی است که وجدان جمعی زیرک، هوشیار و مصلحت اندیش خود را زیر نقاب ساده لوحی، یا زیرکی و عیاری پنهان ساخته است.
کتاب حاوی 759 داستان طنز از شخصیت های معروف به نامهای «جحای عربی»، «خواجه نصر الدین افندی جحا رومی»، و «ملانصر الدین ایرانی» است که داستانهای هر کدام از این شخصیت های طنز در یک
بخش ذکر شده است.
شیوه تألیف مجاهد، بر اصل تطبیق و ریشه یابی استوار است؛ بر این اساس، ذیل هر حکایت به منابع و مآخذ آن اشاره شده است. وی کوشیده است ضمن بازگویی حکایت و منابع آنها، حکایات مشابه اعم از نظم و نثر که در دیگر منابع ادبی موجود (اعم از لطایف عبید،
محاضرات الادبای راغب، بهارستان جامی،
اخبار الظراف ابن جوزی و...) آمده را بازگو کند و این، به جامعیت کتاب افزوده است.
مجاهد در این کتاب خواسته است تا از رهگذر گردآوری کلیه حکایات منتسب به جوحی، به تحقیق درباره صاحبان اصلی و اولیه این حکایات بپردازد و سهم هر یک از فرهنگ های ترک و عرب و
فارس را در این میان روشن سازد. او برای دستیابی به این مقصود، از شش منبع به زبانهای عربی، فارسی و ترکی استفاده کرده و دو نسخه خطی را نیز از نظر گذرانیده و آنها را به ترتیب سیر تاریخی در کتاب آورده است.
[ویکی فقه] جوحی (کتاب). «جوحی» اثر احمد مجاهد ، کتابیست که در آن به شخصیت فکاهی متون کهن یعنی جوحی پرداخته است.
در این اثر به زبان فارسی در زمینه فرهنگ عامه، ادبیات داستانی با ذکر منبع و مصدر آن تالیف شده است. نقش احمد مجاهد در واقع در این اثر علاوه بر تحقیق و ترجمه، تالیف کتاب نیز بوده است. ادب فکاهی فارسی، با نام و یاد جوحی یا جحی، این قهرمان مردمی و افسانه ای طنز و بلاهت، آمیخته است. جوحی در ادبیات کلاسیک، ملجا و پناهگاهی است که وجدان جمعی زیرک، هوشیار و مصلحت اندیش خود را زیر نقاب ساده لوحی، یا زیرکی و عیاری پنهان ساخته است.
ساختار کتاب
کتاب حاوی ۷۵۹ داستان طنز از شخصیت های معروف به نامهای «جحای عربی»، «
خواجه نصر الدین افندی جحا رومی »، و «
ملانصر الدین ایرانی » است که داستانهای هر کدام از این شخصیت های طنز در یک
بخش ذکر شده است. شیوه تالیف مجاهد، بر اصل تطبیق و ریشه یابی استوار است؛ بر این اساس، ذیل هر حکایت به منابع و مآخذ آن اشاره شده است. وی کوشیده است ضمن بازگویی حکایت و منابع آنها، حکایات مشابه اعم از نظم و نثر که در دیگر منابع ادبی موجود (اعم از لطایف عبید، محاضرات الادبای
راغب ، بهارستان جامی، اخبار الظراف ابن جوزی و...) آمده را بازگو کند و این، به جامعیت کتاب افزوده است.
گزارش محتوا
مجاهد در این کتاب خواسته است تا از رهگذر گردآوری کلیه حکایات منتسب به جوحی، به تحقیق درباره صاحبان اصلی و اولیه این حکایات بپردازد و سهم هر یک از فرهنگ های ترک و عرب و فارس را در این میان روشن سازد. او برای دستیابی به این مقصود، از شش منبع به
زبانهای عربی ، فارسی و ترکی استفاده کرده و دو نسخه خطی را نیز از نظر گذرانیده و آنها را به ترتیب سیر تاریخی در کتاب آورده است.
← مقدمه تحلیلی
...