جهش گرایی

جهش گرایی ( به انگلیسی: Mutationism ) یکی از چندین جایگزین برای فرگشت توسط انتخاب طبیعی است که هم پیش و هم پس از انتشار کتاب چارلز داروین در سال ۱۸۵۹ دربارهٔ خاستگاه گونه ها وجود داشته است. در این تئوری، جهش منبع تازگی بود و اشکال جدید و گونه های جدید را به طور بالقوه به صورت آنی، در پرش های ناگهانی ایجاد می کرد. [ ۱] این به عنوان محرک تکامل در نظر گرفته شد، که تصور می شد با عرضه جهش ها محدود می شود.
جهش گرایی، همراه با دیگر جایگزین های داروینیسم مانند لامارکیسم و فرگشت هدفمند، توسط بیشتر زیست شناسان کنار گذاشته شد، زیرا آنها دریافتند که ژنتیک مندلی و انتخاب طبیعی می توانند به آسانی با هم کار کنند. جهش جای خود را به عنوان منبع تنوع ژنتیکی ضروری برای انتخاب طبیعی گرفت. با این حال، جهش گرایی به طور کامل از بین نرفت. در سال ۱۹۴۰، ریچارد گلداشمیت مجدداً برای گونه زایی تک مرحله ای توسط کلان جهش ( macromutation ) بحث کرد و جاندارانی را که به این ترتیب به عنوان «هیولاهای امیدوارکننده» تولید شدند، توصیف کرد که مورد تمسخر گسترده قرار گرفت. در سال ۱۹۸۷، ماساتوشی نی به طور بحث انگیز استدلال کرد که فرگشت اغلب با جهش محدود است. زیست شناسان مدرن مانند داگلاس جی. فوتویما به این نتیجه می رسند که اساساً تمام ادعاهای تکامل ناشی از جهش های بزرگ را می توان با تکامل داروینی توضیح داد.