جنگنده برتری هوایی

جنگندهٔ برتری هوایی ( به انگلیسی: air superiority fighter ) به هواپیمای جنگنده ای می گویند که به منظور به دست آوردن برتری هوایی به وسیلهٔ گرفتن کنترل آسمان از دست دشمن در جنگ به کار می رود. جنگنده های برتری هوایی بیشتر از هواپیماهای دیگر برای درگیر شدن با جنگنده های دشمن طراحی شده اند. این جنگنده ها معمولاً نسبت به جنگنده های چندمنظوره گرانتر هستند و به تعداد کمتری تولید می شوند.
در خلال جنگ جهانی دوم و جنگ کره جنگنده ها طبق نقش هایشان طبقه بندی می شدند: جنگندهٔ سنگین، شکاری رهگیر، جنگنده اسکورت، جنگنده شب و غیره. با ساخت موشک های هدایت شونده در دههٔ ۱۹۵۰ طراحی جنگنده ها بر دو ملاک استوار شد: جنگنده هایی که برای درگیری ورای میدان دید طراحی می شدند ( شکاری رهگیرها ) و جنگنده هایی که برای درگیری در میدان دید طراحی می شدند ( جنگنده های برتری هوایی ) . در طراحی جنگنده های ورای میدان دید ( رهگیر ) قدرت مانور قربانی کارکردهای دیگر جنگنده می شود، زیرا فرض بر این است که این جنگنده هرگز درگیر یک نبرد تن به تن هوایی نخواهد شد، ولی در جنگنده های برتری هوایی مهمترین ویژگی قابل مانور بودن آن است، زیرا برای درگیری تن به تن هوایی طراحی شده اند.
  ایالات متحده آمریکا
• اف - ۲۲ رپتور
• اف - ۱۵ ایگل
• اف - ۱۴ تامکت
• اف - ۱۶ فایتینگ فالکن
  روسیه
• سوخو پک فا ( سوخو - ۵۷ )
• سوخو - ۳۵
• سوخو - ۳۳
• سوخو - ۳۰
• سوخو - ۲۷
• میگ - ۲۹
• میگ - ۳۵
  اتحادیه اروپا
• یوروفایتر تایفون
  فرانسه
• داسو رافال
  چین
• چنگدو جی - 20
  سوئد
• ساب 39 گریپن