جنگ هند دوره اسلامی

[ویکی فقه] هندوستان بر اساس اهمیت سوق الجیشی، مثل سایر مناطق دچار جنگ ها و لشکرکشی هایی بوده، که دارای اداب و شیوه خاص خود می باشد.
توزیع ارتش در هندوستان بر اساس اهمیت سوق الجیشی مناطق گوناگون قلمرو یک حاکم صورت می گرفت تا مشکلاتِ حمل ونقل (مثلاً در ایالت های مرزی شمال غربی که دائم در معرض تهدید تهاجمات مغولان بودند) برطرف شود، این نیازِ ایالت های مرزی را یگان های مجرب ، زیرنظر فرماندهان لایق و وفادار، در طول دوران سلاطین دهلی برآورده می کردند.عمده نیروهای ارتش ، به همراه یگان ها و قوای پادگان های حکام ایالتی ، که تحت فرماندهی کوتوال بودند، در پایتخت یا در شهر یا اردوگاهی که حاکم در آن جا استقرار می یافت ، متمرکز می شدند.
نظام پادگانی
نظام پادگانی ، که ظاهراً سلاطین هند آن را از طریق حکام غزنوی از خلفای عباسی به ارث برده بودند، همواره موردتوجه و حمایت بود و بسیاری از امیران به تعمیر و بازسازی قلعه های قدیمی و ساختن دژهای جدید، به هنگام بسط و توسعه قلمرو حکومتی خود، علاقه مند بودند و زمانی که استفاده از توپ امکان پذیر شد، در قلعه های نظامی تغییراتی ایجاد کردند.هنگامی که ضرورتی برای وقوع جنگ پیش می آمد، اقدامات و برخوردهای اولیه بر عهده یگان های محلی بود و اگر این نیروها برای مقابله کافی نبودند، پیش از درخواست کمک از پایتخت ، قوای تقویتی از نواحی مجاور فراخوانده می شد.
نیروهای پایتخت
بخش اعظم نیروهای مستقر در پایتخت (حَشَمِ قلب ) دسته های سواره نظام با سازوبرگ کامل و اسب های عربی یا ترکمنی بودند، این دسته ها را، که از قابلیت تحرک بالا برخوردار بودند، به راحتی می توانستند به اقصا نقاط قلمرو سلطان گسیل دارند، با این حال ، دسته دیگر جنگجویان تحرک کمتری داشتند.فیل ها اختصاصاً در پایتخت نگهداری می شدند، زیرا حقِّ در اختیار داشتن آنها مختص سلطان بود و هیچ سلطانی نمی توانست اجازه دهد که فیل ها را در شهری دور از پایتخت نگاه دارند، زیرا ممکن بود در هنگام بروز شورش ، از آن ها علیه خود سلطان استفاده شود ، نیروهای پیاده نظام (پایک )، که در پایتخت می ماندند، به عنوان محافظ و قوای دفاع محلی عمل می کردند. روشن است که قوای پیاده نظام ، مستعد نقل و انتقالات فوری برای لشکرکشی در مسافت های زیاد نبودند، هرچند در اردوکشی های بزرگ می توانستند به همراه کاروانِ حمل تجهیزات جنگی ، به صورت دسته جمعی حرکت کنند، برای این کاروان ها بایستی پیوسته دسته ای از ملتزمان و نگهبانان مهیا می بودند.اما از گروهی از پیاده نظام (پایک با اسب )، که در خدمت حکومت بودند و ظاهراً از اسب استفاده می کردند، نیز ذکری به میان آمده است ) ، در لشکرکشی به مناطق دوردست ، نیروهای پیاده نظام یا از میان یگان های مقیم محلی یا افراد محل به خدمت احضار می شدند یا ملوک الطوایف آنان را در اختیار سلطان قرار می دادند، به همین ترتیب ، ضروری بود که دستگا ه های محلی ، عبور ارتش را در مسیر اردوکشی تسهیل و تدارکات آن را فراهم کنند.
هنگام اردوکشی
...