جنگ های اعراب جاهلی

[ویکی فقه] در جنگ های اعراب جاهلی کشتار را می توان یکی از سنت هایشان برشمرد. آنان پیوسته می کشتند و کشته می شدند و از خون ریختن و خون خواهی نمی آسودند. که بیشتر درگیری هایشان، ادامۀ نزاع دو فرد از دو قبیله بود بر سر یک توهین یا قتل یا چراگاه.
«ایام العرب» عنوانی است که بر رویدادهای بزرگ در شبه جزیرۀ عربستان پیش از اسلام اطلاق می شود. این رویدادها معمولا عبارت بودند از جنگها و کشمک های که حاصل از ظرف های طبیعی و اقتصادی و اجتماعی منطقه بوده و غالب آنها را خواسته یا ناخواسته، جهت تامین روزی و حفظ حیات شان ایجاد می کرده است.زمینه و اسباب و علل این جنگها را می توان به چند دسته تقسیم کرد:
اوضاع طبیعی و اقتصادی
بیشتر اعراب در آن زمان، به جهت بادیه نشینی و صحراگردی به حکم طبیعت، محروم، و از رهگذر دامداری، آن هم به شکل محدود و ابتدایی زندگی می گذراندند. آنان در خیمه هایی از موی بز و پشم شتر به سر برده، هر جا که آب و گیاهی می یافتند، روی می آوردند و با تمام شدن آن ناگزیر به امید آب و گیاه تازه به سرزمین دیگر ره می سپردند.استمرار یکنواختی و خشکی صحرا علاوه بر پیامدهای سخت معیشتی ، در تکوین جسم و عقل بدویان نیز تجلی یافته بود، آزادی را بسیار دوست می داشتند و خود را پایبند، هیچ قانون و مقرراتی نمی دانستند. این قانون گریزی و آزادی از خصائص موروثی شان بر شمرده می شد؛ لذا با هر کس که می خواست، آنان را تحت فرمان خود در آورد با تمام نیرو مبارزه می کرد. تنها آنان را دو چیز محدود می ساخت:۱: قید و بند های کیش بت پرستی، مراسم و شعائر آن.۲: سنتها، آداب و رسوم قبیلگی و ظایف آنان نسبت به قبیله.
اوضاع اجتماعی اعراب جاهلی
اساس اجتماعی عرب بر نظام قبیلگی بود. قبیله در بادیه، دولتی کوچک به شمار می آمد که تمام ملزومات یک دولت به جز زمین ثابت را دارا بود. عاملی که پیوند مردم قبیله را موجب می گردید، تعصبی بود که از راه پیوند نسبی و وابستگی خاندانها به یکدیگر حاصل می شد و این تعصب به ویژه در نبردها و زد و خوردها ضرورت کامل داشت. افراد یک قبیله خود را از یک خون دانسته، به شدت بدان تعصب می ورزیدند؛ اهانت به هر یک از افراد قبیله مایه لکه دار شدن شرافت شان به شمار آمده از این رو در رفع این اهانت با تمام نیرو می کوشیدند. ایشان مطیع بی چون و چرای رئیس قبیله بوده و برای حفظ قبیله اش که همه بود و نبودش در آن خلاصه می شد، از جان مایه می گذاشت.
جنگ های جاهلی
...

[ویکی اهل البیت] «ایام العرب» عنوانی است که بر رویدادهای بزرگ در شبه جزیره عربستان پیش از اسلام اطلاق می شود. این رویدادها معمولاً عبارت بودند از جنگ ها و کشمک های که حاصل از ظرف های طبیعی و اقتصادی و اجتماعی منطقه بوده و غالب آنها را خواسته یا ناخواسته، جهت تأمین روزی و حفظ حیات شان ایجاد می کرده است. زمینه و اسباب و علل این جنگ ها را می توان به چند دسته تقسیم کرد:
بیشتر اعراب در آن زمان به جهت بادیه نشینی و صحراگردی به حکم طبیعت، محروم و از رهگذر دامداری، آن هم به شکل محدود و ابتدایی زندگی می گذراندند. آنان در خیمه هایی از موی بز و پشم شتر بسر برده، هر جا که آب و گیاهی می یافتند، روی می آوردند و با تمام شدن آن ناگزیر به امید آب و گیاه تازه به سرزمین دیگر ره می سپردند.
استمرار یکنواختی و خشکی صحرا علاوه بر پیامدهای سخت معیشتی در تکوین جسم و عقل بدویان نیز تجلی یافته بود، آزادی را بسیار دوست می داشتند و خود را پایبند، هیچ قانون و مقرراتی نمی دانستند.
این قانون گریزی و آزادی از خصائص موروثی شان برشمرده می شد؛ لذا با هر کس که می خواست، آنان را تحت فرمان خود درآورد با تمام نیرو مبارزه می کرد. تنها آنان را دو چیز محدود می ساخت:
اساس اجتماعی عرب بر نظام قبیلگی بود. قبیله در بادیه، دولتی کوچک به شمار می آمد که تمام ملزومات یک دولت به جز زمین ثابت را دارا بود. عاملی که پیوند مردم قبیله را موجب می گردید، تعصبی بود که از راه پیوند نسبی و وابستگی خاندان ها به یکدیگر حاصل می شد و این تعصب به ویژه در نبردها و زد و خوردها ضرورت کامل داشت.
افراد یک قبیله خود را از یک خون دانسته به شدت بدان تعصب می ورزیدند؛ اهانت به هر یک از افراد قبیله مایه لکه دار شدن شرافت شان به شمار آمده از این رو در رفع این اهانت با تمام نیرو می کوشیدند.
ایشان مطیع بی چون و چرای رئیس قبیله بوده و برای حفظ قبیله اش که همه بود و نبودش در آن خلاصه می شد، از جان مایه می گذاشت.