جنگ قطر و بحرین

جنگ قطر و بحرین ( انگلیسی: Qatari–Bahraini War ) ( به عربی: الحرب القطریة البحرینیة ) ، همچنین به عنوان جنگ استقلال قطر ( به عربی: حرب الاستقلال القطریة ) ، درگیری مسلحانه ای بود که بین سال های ۱۸۶۷ و ۱۸۶۸ در خلیج فارس رخ داد. این درگیری، بحرین و ابوظبی را در مقابل قطر قرار داد. این جنگ آشکارترین نقض آتش بس دریایی ۱۸۳۵ بود که مستلزم دخالت بریتانیا بود. دو امیرنشین با میانجیگری بریتانیا با آتش بس موافقت کردند که منجر به به رسمیت شناختن خانواده آل ثانی قطر از سوی بریتانیا به عنوان حاکم نیمه مستقل قطر شد. درگیری منجر به ویرانی گسترده در هر دو امیرنشین شد.
قبل از سال ۱۸۶۷، بریتانیا قطر را به عنوان یک کشور وابسته به بحرین به رسمیت شناخت. سرهنگ دوم لوئیس پلی، مقیم بریتانیا در بحرین، به حکیم بحرینی اولتیماتوم داد و او را به نقض قوانین دریایی متهم کرد و خواستار غرامت ۱۰۰۰۰ تومان ایران شد. در ۶ سپتامبر ۱۸۶۸، علی آل خلیفه پس از انتصاب سرهنگ پلی، عملاً کنترل بحرین را پس از فرار برادرش محمد. به عنوان حکیم به دست گرفت، این اختلاف باعث شد که بریتانیا برای اولین بار آل ثانی را به عنوان یک واحد سیاسی نیمه مستقل در قطر به رسمیت بشناسد. لوئیس پلی از قطر بازدید کرد، با شیوخ ملاقات کرد و معاهده ۱۸۶۸ را با محمد آل ثانی امضا کرد. این معاهده به جنگ دریایی پایان داد. به عنوان بخشی از شروط این معاهده، بحرین مجبور شد از ادعای حاکمیت خود در خاک قطر چشم پوشی کند و همچنین چندین مجازات بریتانیا را بپذیرد که بیشتر آنها مالی بودند.
حتی امروز، در قرن بیست و یکم، گلوله های مورد استفاده در جنگ را می توان در صحرای اطراف زکریت یافت، که در برخی از آنها هنوز باروت در داخل شان وجود دارد.