دومین جنگ بالکان جنگی بود که با حمله بلغارستان ناراضی از تقسیم اراضی به دست آمده از جنگ اول بالکان به متحدین سابق خود یعنی صربستان و یونان در روز ۱۶ ژوئن سال ۱۹۱۳ آغاز شد. ارتش های صربستان و یونان توانستند حمله اولیه بلغارستان را دفع کرده در جریان ضد حمله وارد خاک بلغارستان شوند. با توجه به این بلغارستان از پیش بر سر مناطق مرزی با رومانی نیز اختلاف داشت، این کشور نیز با استفاده از فرصت علیه بلغارستان وارد جنگ شد. همچنین امپراتوری عثمانی با غنیمت شمردن فرصت و ضعف بلغارستان وارد درگیری شد تا برخی از مناطق از دست رفته خود در جنگ اول بالکان را باز پس بگیرد. زمانی که نیروهای رومانیایی تا دروازه های صوفیه، پایتخت بلغارستان پیش آمدند، بلغارها با پذیرش شکست پیشنهاد آتش بس دادند که به امضای پیمان بخارست انجامید که بر اساس آن بلغارستان بخشی از مناطق به دست آورده خود در جنگ اول بالکان را به صربستان، یونان و رومانی واگذار کرد. در قرار جداگانه ای بر اساس پیمان قسطنطنیه بلغارها ادرنه را نیز به امپراتوری عثمانی پس دادند.
این جنگ باعث از هم پاشیدن اتحاد بلغارستان و روسیه به عنوان تنها متحد آن شد. به همین دلیل صربستان از حمایت کامل روسیه برخوردار شد و این به جاه طلبی های صربستان دامن زد. این کارها باعث ترس بیش از حد امپراتوری اتریش - مجارستان گردید.
در جریان جنگ اول بالکان، اتحادیه بالکان ( شامل کشورهای صربستان، بلغارستان، مونتنگرو و یونان ) توانسته بود با موفقیت امپراتوری عثمانی را از بخش عمده ای از استان های اروپایی خود ( شامل آلبانی، مقدونیه، سنجاک و تراکیه ) بیرون براند و آن را محدود به چاتالجا و گالیپولی کند. امضای پیمان لندن در ۳۰ می ۱۹۱۳ که این جنگ را به پایان رساند، بر حاکمیت اتحادیه بالکان بر آن سوی خط میدیا در ساحل دریای سیاه تا انز در ساحل دریای اژه که پیش از این به اشغال درآمده بود، مهر تأیید زد و یک آلبانی مستقل ایجاد نمود.
روابط بین اعضای پیروز اتحادیه بالکان به سرعت بر سر تقسیم غنائم علی الخصوص در مقدونیه رو به سردی نهاد. در مذاکرات مخفیانه پیش از آغاز جنگ که به تشکیل اتحادیه انجامید، بلغارستان و صربستان در ۱۳ مارس ۱۹۱۲ قراردادی امضا کردند که حدود مرزهای آینده را مشخص می کرد به شکلی که شمال مقدونیه را بین آن ها به اشتراک می گذاشت و جنوب آن را به بلغارستان واگذار می کرد. اختلاف بر سر این مناطق که پیش از شعله ور شدن آتش جنگ آشکار شده بود، دو طرف را بر آن داشت این مناطق را مناطق مورد اختلاف بنامند و حاکمیت آن را موکول به داوری روسیه بنمایند. در جریان جنگ صربستان موفق شد مناطق بسیار بیشتری از آنچه که توافق شده بود، در جنوب مقدونیه به کنترل خود درآورد. هم زمان اندکی پیش از آنکه بلغارها به آنجا برسند، یونان بندر سالونیک در کرانه دریای اژه در جنوب مقدونیه را به تصرف خود درآورده بود تا با صرب ها هم مرز شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین جنگ باعث از هم پاشیدن اتحاد بلغارستان و روسیه به عنوان تنها متحد آن شد. به همین دلیل صربستان از حمایت کامل روسیه برخوردار شد و این به جاه طلبی های صربستان دامن زد. این کارها باعث ترس بیش از حد امپراتوری اتریش - مجارستان گردید.
در جریان جنگ اول بالکان، اتحادیه بالکان ( شامل کشورهای صربستان، بلغارستان، مونتنگرو و یونان ) توانسته بود با موفقیت امپراتوری عثمانی را از بخش عمده ای از استان های اروپایی خود ( شامل آلبانی، مقدونیه، سنجاک و تراکیه ) بیرون براند و آن را محدود به چاتالجا و گالیپولی کند. امضای پیمان لندن در ۳۰ می ۱۹۱۳ که این جنگ را به پایان رساند، بر حاکمیت اتحادیه بالکان بر آن سوی خط میدیا در ساحل دریای سیاه تا انز در ساحل دریای اژه که پیش از این به اشغال درآمده بود، مهر تأیید زد و یک آلبانی مستقل ایجاد نمود.
روابط بین اعضای پیروز اتحادیه بالکان به سرعت بر سر تقسیم غنائم علی الخصوص در مقدونیه رو به سردی نهاد. در مذاکرات مخفیانه پیش از آغاز جنگ که به تشکیل اتحادیه انجامید، بلغارستان و صربستان در ۱۳ مارس ۱۹۱۲ قراردادی امضا کردند که حدود مرزهای آینده را مشخص می کرد به شکلی که شمال مقدونیه را بین آن ها به اشتراک می گذاشت و جنوب آن را به بلغارستان واگذار می کرد. اختلاف بر سر این مناطق که پیش از شعله ور شدن آتش جنگ آشکار شده بود، دو طرف را بر آن داشت این مناطق را مناطق مورد اختلاف بنامند و حاکمیت آن را موکول به داوری روسیه بنمایند. در جریان جنگ صربستان موفق شد مناطق بسیار بیشتری از آنچه که توافق شده بود، در جنوب مقدونیه به کنترل خود درآورد. هم زمان اندکی پیش از آنکه بلغارها به آنجا برسند، یونان بندر سالونیک در کرانه دریای اژه در جنوب مقدونیه را به تصرف خود درآورده بود تا با صرب ها هم مرز شود.
wiki: جنگ دوم بالکان