جنگ خشم یا نبرد بزرگ آخرین نبرد در برابر مورگوت در دوره نخست است که در داستان های جی. آر. آر. تالکین روی می دهد. تالکین چندین نسخه از این نبرد روایت کرده است.
در ارباب حلقه ها در دورهٔ دوم، الروند در اتاق شورا میان آخرین همپیمانان الف و انسان، چنین مقایسه می کند:
شکوه و جلال پرچم هایشان را به خوبی به یاد می آورم … مرا به یاد شکوه روزگار قدیم و سپاه بلریاند می اندازد، بسیار شاهزادگان و فرماندهان بزرگ با هم متحد شدند. اما همچنان نه بسیار بودند و نه کافی بود، چرا که تانگورودریم سقوط کرد…[ ۱]
برپایهٔ آنچه در سیلماریلیون گفته شده، در پایان سدهٔ پنجم پس از برآمدن خورشید، مورگوت توانسته بود هر که در مقابلش می ایستد را شکست دهد و در سرزمین میانی یگانه و شکست ناپذیر شده بود. ائارندیل که یک دریانورد بود، با نگین سیلماریل بر پیشانی به دنبال والینور می گردد و به آنجا می رود. او از والار می خواهد تا ببخشید و به انسان ها و الف های سرزمین میانی کمک کند.
والار با میانجی گری ائارندیل مجهز می شوند و به راه می افتند، ارتش وانیار و باقی ماندهٔ نولدور هم از آمان به سرزمین میانی می روند. به دستور اِلوینگ ملکه، تلری ها سپاه را با کشتی هایشان به حرکت درمی آورند اما در کشتی ها باقی می مانند، سپاه والینور از راه بلریاند به راه می افتد و با نیروهای مورگوت روبرو می شوند. [ ۲]
سپاه والار، سپاه اورک های ملکور را کامل شکست می دهند و بیشتر بلراگ ها را نابود می کنند. بسیاری از انسان ها با مورگوت مبارزه می کنند و باعث فرار آن ها به شرق سرزمین میانی می شوند. سپس سپاه والار به شمال، آنگباند می رود تا باقی ماندهٔ سپاه مورگوت را نابود کند. در آنجا ملکور آخرین و قوی ترین نیرویش یعنی اژدهایان را رها می کند. اژدهایان قبلاً هرگز دیده نشده بودند آن ها باعث عقبنشینی سپاه والار می شوند. سپس ائارندیل با کشتی اش وینگیلوته به همراه عقاب های توروندور، ارباب عقاب ها، به یاری آن ها می آید و عقاب ها در آسمان به جنگ اژدهایان می روند و بیشتر آن ها را نابود می کنند. ملکور دستگیر می شود و تاج آهنین اش شکسته می شود. اِئُنوه، منادی مانوه، دو نگین سیلماریل را از ملکور می گیرد و در نهایت والار، ملکور را در پوچی پشت دروازه شب زندانی می کند.
در طی این جنگ، رود سیریون از میان می رود همچنین بیشتر شمال و غرب سرزمین ارد لوئین تخریب می شود و به زیر آب دریا می رود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ارباب حلقه ها در دورهٔ دوم، الروند در اتاق شورا میان آخرین همپیمانان الف و انسان، چنین مقایسه می کند:
شکوه و جلال پرچم هایشان را به خوبی به یاد می آورم … مرا به یاد شکوه روزگار قدیم و سپاه بلریاند می اندازد، بسیار شاهزادگان و فرماندهان بزرگ با هم متحد شدند. اما همچنان نه بسیار بودند و نه کافی بود، چرا که تانگورودریم سقوط کرد…[ ۱]
برپایهٔ آنچه در سیلماریلیون گفته شده، در پایان سدهٔ پنجم پس از برآمدن خورشید، مورگوت توانسته بود هر که در مقابلش می ایستد را شکست دهد و در سرزمین میانی یگانه و شکست ناپذیر شده بود. ائارندیل که یک دریانورد بود، با نگین سیلماریل بر پیشانی به دنبال والینور می گردد و به آنجا می رود. او از والار می خواهد تا ببخشید و به انسان ها و الف های سرزمین میانی کمک کند.
والار با میانجی گری ائارندیل مجهز می شوند و به راه می افتند، ارتش وانیار و باقی ماندهٔ نولدور هم از آمان به سرزمین میانی می روند. به دستور اِلوینگ ملکه، تلری ها سپاه را با کشتی هایشان به حرکت درمی آورند اما در کشتی ها باقی می مانند، سپاه والینور از راه بلریاند به راه می افتد و با نیروهای مورگوت روبرو می شوند. [ ۲]
سپاه والار، سپاه اورک های ملکور را کامل شکست می دهند و بیشتر بلراگ ها را نابود می کنند. بسیاری از انسان ها با مورگوت مبارزه می کنند و باعث فرار آن ها به شرق سرزمین میانی می شوند. سپس سپاه والار به شمال، آنگباند می رود تا باقی ماندهٔ سپاه مورگوت را نابود کند. در آنجا ملکور آخرین و قوی ترین نیرویش یعنی اژدهایان را رها می کند. اژدهایان قبلاً هرگز دیده نشده بودند آن ها باعث عقبنشینی سپاه والار می شوند. سپس ائارندیل با کشتی اش وینگیلوته به همراه عقاب های توروندور، ارباب عقاب ها، به یاری آن ها می آید و عقاب ها در آسمان به جنگ اژدهایان می روند و بیشتر آن ها را نابود می کنند. ملکور دستگیر می شود و تاج آهنین اش شکسته می شود. اِئُنوه، منادی مانوه، دو نگین سیلماریل را از ملکور می گیرد و در نهایت والار، ملکور را در پوچی پشت دروازه شب زندانی می کند.
در طی این جنگ، رود سیریون از میان می رود همچنین بیشتر شمال و غرب سرزمین ارد لوئین تخریب می شود و به زیر آب دریا می رود.
wiki: جنگ خشم