جنه النعیم

[ویکی فقه] جنة النعیم (قرآن). یکی از نامهای بهشت را قرآن کریم جنه النعیم بیان میکند.
نعیم به معنای نعمت زیاد است و «جنة النعیم» بهشت سرشار از نعمت را گویند. این واژه با لفظ «جنة النعیم» سه بار در شعراء : ۲۶ ۸۵، واقعه : ۵۶ ۸۹ و معارج : ۷۰ ۳۸ تکرار شده است و با لفظ جمع «جنات النعیم» ۷ بار آمده است: . تعبیر به" جنات النعیم" انواع نعمتهای مادی و معنوی بهشت را شامل می شود. ضمنا این تعبیر می تواند اشاره به این باشد که باغهای بهشت تنها کانون نعمت است بر خلاف باغهای دنیا که گاه وسیله زندگی و زحمت است، همانگونه که حال مقربان در آخرت با حالشان در دنیا متفاوت است، زیرا مقام والایشان در این دنیا توام با مسئولیتهایی است در حالی که در سرای دیگر تنها مایه نعمت است.

[ویکی فقه] جنه النعیم (قرآن). یکی از نامهای بهشت را قرآن کریم جنه النعیم بیان میکند.
نعیم به معنای نعمت زیاد است و «جنة النعیم» بهشت سرشار از نعمت را گویند. این واژه با لفظ «جنة النعیم» سه بار در شعراء : ۲۶ ۸۵، واقعه : ۵۶ ۸۹ و معارج : ۷۰ ۳۸ تکرار شده است و با لفظ جمع «جنات النعیم» ۷ بار آمده است: . تعبیر به" جنات النعیم" انواع نعمتهای مادی و معنوی بهشت را شامل می شود. ضمنا این تعبیر می تواند اشاره به این باشد که باغهای بهشت تنها کانون نعمت است بر خلاف باغهای دنیا که گاه وسیله زندگی و زحمت است، همانگونه که حال مقربان در آخرت با حالشان در دنیا متفاوت است، زیرا مقام والایشان در این دنیا توام با مسئولیتهایی است در حالی که در سرای دیگر تنها مایه نعمت است.
واژه نعیم
و" نعیم" به معنای نعمت بسیار است، و لذا خداوند بهشت را با این کلمه توصیف کرده و فرموده: " فی جنات النعیم" و" جنات النعیم"، و" تنعم" به معنای تناول چیزی است که در آن نعمت و خوشی است، گفته می شود: " نعمه تنعیما فتنعم" یعنی او را تنعیم کرد و متنعم شد، و زندگیش فراخ و گوارا گردید. خدای تعالی هم فرموده: " فاکرمه و نعمه" و به همین معناست" طعام ناعم" و" جاریة ناعمة". بنا بر این، در همه مشتقات این کلمه بطوری که ملاحظه گردید یک معنی خوابیده، و آن نرمی و پاکیزگی و سازگاری است و مثل اینکه ریشه این مشتقات" نعومت" باشد، و اگر می بینیم که تنها در مورد انسان استعمال می شود برای این است که تنها انسان است که با عقل خود نافع را از ضار تشخیص داده، از نافع خوشش می آید و از آن متنعم می شود، و از ضار بدش می آید و آن را ملایم و سازگار با طبع خویش نمی بیند، به خلاف غیر انسان که چنین تشخیصی را ندارد، مثلا مال و اولاد و امثال آن برای یکی نعمت است و برای دیگری نقمت، و یا در یک حال نعمت است و در حالی دیگر نقمت و عذاب. به همین جهت است که می بینیم قرآن کریم عطایای الهی از قبیل مال و جاه و همسران و اولاد و امثال آن را نسبت به انسان نعمت علی الاطلاق نخوانده، بلکه وقتی نعمت خوانده که در طریق سعادت و به رنگ ولایت الهی درآمده آدمی را به سوی خدا نزدیک کند. و اما اگر در طریق شقاوت و در تحت ولایت شیطان باشد البته نقمت و عذاب است، نه نعمت، و آیات بر این معنا بسیار است.