جنرال الکتریک اف۱۱۰ یک موتور جت توربوفن دارای پس سوز است که از دهه ۱۹۸۰ توسط شرکت جنرال الکتریک ساخته می شود. این موتور جت در هواپیماهای اف - ۱۴ تام کت، اف - ۱۵ئی، اف - ۱۶ و میتسوبیشی اف - ۲ ( اف - ۱۶ ژاپنی ) به کار برده می شود. مدل ۱۱۸ نمونهٔ بدون پس سوز این موتور است. این موتور در ژاپن و ترکیه و کره جنوبی نیز تحت لیسانس آمریکا ساخته می شود. [ ۱] [ ۲]
اف - ۱۴ - A که در سال ۱۹۷۳ به نیروی دریایی آمریکا پیوست دارای دو دستگاه موتور پرت اند ویتنی تی اف۳۰ بود. در پایان این دهه، به دلیل مشکلات بسیار زیاد در موتور تی اف۳۰ و مشکلات مشابه در موتور پی دابلیو - ۱۰۰ در هواپیماهای اف - ۱۶ و اف - ۱۵، وزارت دفاع آمریکا تصمیم گرفت یک بروزرسانی بر روی موتور تی اف۳۰ انجام دهد که این پروژه درنهایت به تولید موتور TF30 - P - 414A ختم شد. با وجود اینکه مدل تی اف۳۰ جدید، مشکلات مربوط به تعمیرات و واماندگی را تاحدودی برطرف کرد، ولی مصرف سوخت بسیار بالایی داشت و رانش آن نیز برای اف - ۱۴ کافی نبود. زیرا بدنهٔ اف - ۱۴ برای سرعت های بالا طراحی شده بود و با داشتن برترین فناوری های الکترونیکی، سزاوار موتوری نیرومندتر نیز بود. در سال ۱۹۷۹ یک زیرگروه از موتور جنرال الکتریک اف۱۰۱ با نام F110 - GE - 400 برای هواپیمای اف - ۱۴ درنظر گرفته شد. این موتور دارای توان رانش خشک ۷۳٫۹ کیلونیوتن بود و در ارتفاع میانگین با پس سوز حدود ۱۲۵ کیلونیوتن نیرو تولید می کرد. این توان چشمگیر موجب می شد که در مقایسه با موتور تی اف۳۰ که بیشینهٔ توان آن با پس سوز ۹۳ کیلونیوتن بود برتری ویژه ای داشته باشد. [ ۳] با به کارگیری این موتور در اف - ۱۴ و بروزرسانی چندی از تجهیزات الکترونیکی، این جنگنده با نام اف - ۱۴ - B معرفی شد. موتور F110 - GE - 400 در آخرین نسخه از اف - ۱۴ با نام اف - ۱۴ - D نیز نصب شد و آخرین موتور برای این جنگنده بوده است.
اف - ۱۶ فالکن نیز در آغاز کار با موتور پرت اند ویتنی اف۱۰۰ به ناوگان نیروی هوایی آمریکا پیوست. به دلیل اینکه موتور اف - ۱۰۰ پی دابلیو - ۱۰۰ هزینه های نگهداری بسیار زیادی داشت، نیروی هوایی در سال ۱۹۸۴ تصمیم گرفت تا موتور جدیدی را جایگزین نسخهٔ پی دابلیو - ۱۰۰ بکند. در مناقصه ای که برگزار شد، موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ در برابر پرت اند ویتنی اف - ۱۰۰ - پی دابلیو - ۲۰۰ پیروز شد. به گونه ای که تا سال ۲۰۰۵ میلادی، ۸۶درصد از هواپیماهای اف - ۱۶ در نیروی هوایی آمریکا از موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ بهره می بردند. موتور جنرال الکتریک F110 - GE - 100 به میزان ۱۷٫۸ کیلونیوتن رانش بیشتری نسبت به پی دابلیو - ۲۰۰ تولید می کند؛ ولی در عین حال به هوای بیشتری هم نیاز دارد، بنابراین نیاز بود تا ورودی هوای موتور اف - ۱۶ بزرگتر طراحی شوند. اف - ۱۶ بلوک ۳۰ دارای ورودی هوا ( intake ) بزرگتری است و با نام دهان بزرگ به ( به انگلیسی: Big mouth ) شناخته می شود؛ ولی اف - ۱۶ بلوک ۳۲ با همان دهانهٔ هوای استاندارد ساخته می شود. سه نسخهٔ گوناگون از موتور جنرال الکتریک اف - ۱۱۰ در طول زمان ارائه شدند که نام و بیشینهٔ رانش آنها به شرح زیر است:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاف - ۱۴ - A که در سال ۱۹۷۳ به نیروی دریایی آمریکا پیوست دارای دو دستگاه موتور پرت اند ویتنی تی اف۳۰ بود. در پایان این دهه، به دلیل مشکلات بسیار زیاد در موتور تی اف۳۰ و مشکلات مشابه در موتور پی دابلیو - ۱۰۰ در هواپیماهای اف - ۱۶ و اف - ۱۵، وزارت دفاع آمریکا تصمیم گرفت یک بروزرسانی بر روی موتور تی اف۳۰ انجام دهد که این پروژه درنهایت به تولید موتور TF30 - P - 414A ختم شد. با وجود اینکه مدل تی اف۳۰ جدید، مشکلات مربوط به تعمیرات و واماندگی را تاحدودی برطرف کرد، ولی مصرف سوخت بسیار بالایی داشت و رانش آن نیز برای اف - ۱۴ کافی نبود. زیرا بدنهٔ اف - ۱۴ برای سرعت های بالا طراحی شده بود و با داشتن برترین فناوری های الکترونیکی، سزاوار موتوری نیرومندتر نیز بود. در سال ۱۹۷۹ یک زیرگروه از موتور جنرال الکتریک اف۱۰۱ با نام F110 - GE - 400 برای هواپیمای اف - ۱۴ درنظر گرفته شد. این موتور دارای توان رانش خشک ۷۳٫۹ کیلونیوتن بود و در ارتفاع میانگین با پس سوز حدود ۱۲۵ کیلونیوتن نیرو تولید می کرد. این توان چشمگیر موجب می شد که در مقایسه با موتور تی اف۳۰ که بیشینهٔ توان آن با پس سوز ۹۳ کیلونیوتن بود برتری ویژه ای داشته باشد. [ ۳] با به کارگیری این موتور در اف - ۱۴ و بروزرسانی چندی از تجهیزات الکترونیکی، این جنگنده با نام اف - ۱۴ - B معرفی شد. موتور F110 - GE - 400 در آخرین نسخه از اف - ۱۴ با نام اف - ۱۴ - D نیز نصب شد و آخرین موتور برای این جنگنده بوده است.
اف - ۱۶ فالکن نیز در آغاز کار با موتور پرت اند ویتنی اف۱۰۰ به ناوگان نیروی هوایی آمریکا پیوست. به دلیل اینکه موتور اف - ۱۰۰ پی دابلیو - ۱۰۰ هزینه های نگهداری بسیار زیادی داشت، نیروی هوایی در سال ۱۹۸۴ تصمیم گرفت تا موتور جدیدی را جایگزین نسخهٔ پی دابلیو - ۱۰۰ بکند. در مناقصه ای که برگزار شد، موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ در برابر پرت اند ویتنی اف - ۱۰۰ - پی دابلیو - ۲۰۰ پیروز شد. به گونه ای که تا سال ۲۰۰۵ میلادی، ۸۶درصد از هواپیماهای اف - ۱۶ در نیروی هوایی آمریکا از موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ بهره می بردند. موتور جنرال الکتریک F110 - GE - 100 به میزان ۱۷٫۸ کیلونیوتن رانش بیشتری نسبت به پی دابلیو - ۲۰۰ تولید می کند؛ ولی در عین حال به هوای بیشتری هم نیاز دارد، بنابراین نیاز بود تا ورودی هوای موتور اف - ۱۶ بزرگتر طراحی شوند. اف - ۱۶ بلوک ۳۰ دارای ورودی هوا ( intake ) بزرگتری است و با نام دهان بزرگ به ( به انگلیسی: Big mouth ) شناخته می شود؛ ولی اف - ۱۶ بلوک ۳۲ با همان دهانهٔ هوای استاندارد ساخته می شود. سه نسخهٔ گوناگون از موتور جنرال الکتریک اف - ۱۱۰ در طول زمان ارائه شدند که نام و بیشینهٔ رانش آنها به شرح زیر است:
wiki: جنرال الکتریک اف۱۱۰