جنبش بهکتی ( Bhakti ) یک جنبش مذهبی هندو است که کردار اصلی روحانی در آن، سرسپردگی عاشقانه به قدیس های شیواپرستان و ویشنوپرستان است. [ ۱]
بهکتی به معنی عبادت عاشقانه است و شعار این جنبش این است که هر کس که خدا را عاشقانه عبادت بکند خدا او را می پذیرد، از هر طبقه ای که باشد. این نهضت در واقع دروازه های نیایشگاه های هندو را به سوی شودره ها ( «نجس ها» ) باز کرد و تا حدودی مانع جذب آنها به خانقاه های صوفیان مسلمان شود. [ ۲]
«طریقهٔ بهکتی مرگه» یا «طریقهٔ عبادت عاشقانه»، از دیرباز یکی از روش های معروف پرستش ویشنو و تجلیات و تجسمات ( اوتاره ) او در میان هندوان بوده است و در منظومهٔ بهگودگیتا، در کنار دو روش دیگر، یعنی «کرمه مرگه» یا «طریقهٔ عبادت از طریق کردار» و «جنانه مرگه» یا «عبادت از طریق تفکر و معرفت نظری»، توصیه می شود؛ اما کریشنا، تجسم ویشنو، این روش را بر روش های دیگر برتری می نهد و پرستندگان خود را به این طریقه می خواند. [ ۳]
پس از سلطان محمود غزنوی و غلبه نظامی او بر هند راه برای تبلیغات صوفیان مسلمان در هند هموار شد. و صوفیان در مناطق گوناگونی از هند خانقاه هایی را تأسیس کردند و هندوها این حضور را پذیرفتند و به این ترتیب آموزه های اسلامی به وسیله صوفیان در مناطق مختلف هند و در میان توده های مردم شروع به گسترش کرد. طبقه شودره ها یا طبقه نجس ها در هند که از مزایای اجتماعی بی بهره بودند رفته رفته به صوفی گری اسلامی روی آوردند و در واکنش به آن و برای جذب دوباره این طبقه به آیین هند نهضتی پدید آمد به نام جنبش بهکتی نو. [ ۲]
طریقهٔ بهکتی مرگه در دوران اسلامی، با کوشش های برهمنی به نام رام آننده ( سده ۱۵م ) و از پیروان باواسطهٔ رامانوجا، با عنوان «بهکتی نو» جانی تازه گرفت. این طریقه که با عامهٔ هندوان آمیزشی نزدیک داشت، بر نفی و انکار پرستش بت ها، شکستن مرزهای طبقاتی در امور دینی و نیایشی، برداشتن محرمات در خوراک و به کار بردن زبان های محلی در آموزش های دینی تأکید می کرد. یکی از شاگردان و پیروان رام آننده مردی بود به نام کبیر که معنویت هندویی و اسلامی را در سروده های خود جمع آورد. [ ۳]
نمودهایی از جریان بهکتی نو را می توانی در سروده های رابیندرانات تاگور، به ویژه گیتانجالی مشاهده کرد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبهکتی به معنی عبادت عاشقانه است و شعار این جنبش این است که هر کس که خدا را عاشقانه عبادت بکند خدا او را می پذیرد، از هر طبقه ای که باشد. این نهضت در واقع دروازه های نیایشگاه های هندو را به سوی شودره ها ( «نجس ها» ) باز کرد و تا حدودی مانع جذب آنها به خانقاه های صوفیان مسلمان شود. [ ۲]
«طریقهٔ بهکتی مرگه» یا «طریقهٔ عبادت عاشقانه»، از دیرباز یکی از روش های معروف پرستش ویشنو و تجلیات و تجسمات ( اوتاره ) او در میان هندوان بوده است و در منظومهٔ بهگودگیتا، در کنار دو روش دیگر، یعنی «کرمه مرگه» یا «طریقهٔ عبادت از طریق کردار» و «جنانه مرگه» یا «عبادت از طریق تفکر و معرفت نظری»، توصیه می شود؛ اما کریشنا، تجسم ویشنو، این روش را بر روش های دیگر برتری می نهد و پرستندگان خود را به این طریقه می خواند. [ ۳]
پس از سلطان محمود غزنوی و غلبه نظامی او بر هند راه برای تبلیغات صوفیان مسلمان در هند هموار شد. و صوفیان در مناطق گوناگونی از هند خانقاه هایی را تأسیس کردند و هندوها این حضور را پذیرفتند و به این ترتیب آموزه های اسلامی به وسیله صوفیان در مناطق مختلف هند و در میان توده های مردم شروع به گسترش کرد. طبقه شودره ها یا طبقه نجس ها در هند که از مزایای اجتماعی بی بهره بودند رفته رفته به صوفی گری اسلامی روی آوردند و در واکنش به آن و برای جذب دوباره این طبقه به آیین هند نهضتی پدید آمد به نام جنبش بهکتی نو. [ ۲]
طریقهٔ بهکتی مرگه در دوران اسلامی، با کوشش های برهمنی به نام رام آننده ( سده ۱۵م ) و از پیروان باواسطهٔ رامانوجا، با عنوان «بهکتی نو» جانی تازه گرفت. این طریقه که با عامهٔ هندوان آمیزشی نزدیک داشت، بر نفی و انکار پرستش بت ها، شکستن مرزهای طبقاتی در امور دینی و نیایشی، برداشتن محرمات در خوراک و به کار بردن زبان های محلی در آموزش های دینی تأکید می کرد. یکی از شاگردان و پیروان رام آننده مردی بود به نام کبیر که معنویت هندویی و اسلامی را در سروده های خود جمع آورد. [ ۳]
نمودهایی از جریان بهکتی نو را می توانی در سروده های رابیندرانات تاگور، به ویژه گیتانجالی مشاهده کرد. [ ۳]
wiki: جنبش بهکتی