جنبش استقلال تبت

جنبش استقلال تبت ( انگلیسی: Tibetan independence movement ) یک حرکت برای استقلال تبت و جدایی سیاسی تبت از چین می باشد. این حرکت به طور عمده سبب پراکنش تبتی ها[ ۱] به کشورهای هند و آمریکا و حضور افراد مشهور تبتی در آمریکا و اروپا شد. این جنبش توسط دالایی لامای چهاردهم حمایت نشد هر چند حمایت هایی از جانب او طی سال های ۱۹۶۱ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت و نوعی از سطح بالای استقلال در سخنرانی سال ۱۹۸۸ در استراسبورگ پیشنهاد شد و پس از این موقعیت او و خودمختاری مردم تبتی[ ۲] در منطقه خودمختار تبت[ ۳] محدود شد. او خواستار گسترش ناحیه خودمختاری به مناطقی از ایالت های چینی همسایه که ساکنانش تبتی بودند ( تبت بزرگ ) شد. اغلب منطقه خودمختار تبت ( با وسعت ۱٬۲۲۸٬۴۰۰ کیلومتر مربع ) با تبت بزرگ ( با وسعت حدود ۲٬۵۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع ) اشتباه می شود.
در ۱۹۵۰ ارتش آزادی خلق[ ۴] جمهوری خلق چین پس از در دست گرفتن بقیه کشور از دست جمهوری چین پس از ۵ سال جنگ داخلی وارد تبت شد. در ۱۹۵۱ قرارداد هفده مورد توافق برای آزادی صلح آمیز تبت[ ۵] بین نمایندگان دالایی لاما و پانچین لاما ( Panchen Lama ) برای فراهم کردن یک دولت مشترک تحت نظر نمایندگان دولت مرکزی و دولت تبت امضا شد.