[ویکی فقه] برخی از جلوه های محبت امام (عجّل الله فرجه الشریف) را در این موارد می توان جمع کرد. سلام به دوستداران خود؛ عیادت؛ نظارت بر شیعیان؛ شریک غم و شادی؛ دعا بر دوستدارن خود؛ آمین بر دعاهای دوستدارن خود؛ ارسال نامه؛ شرکت در تشییع جنازه؛ دفع بلا از شیعیان؛ هم سفره شدن؛ زیارت و حج نیابی؛ نیابت؛ تعلیم؛ فریادرسی و دفاع؛ هدایت؛ برآوردن حاجات و رفع مشکلات؛ شفا و دیدار شیعیان (داستان هایی معتبر، ارزنده و سازنده).
السلام علیک ایها الرحمة الواسعة. ان رحمة ربکم وسعت کل شی و انا تلک الرحمة. اللهم هب لنا رافته و رحمته و دعاءه و خیره. و اکمل ذلک بابنه رحمة للعالمین. و اشفق علیهم من آبائهم و امّهاتهم.
← مظهر اسماء الحسنی
نامیدن (حضرت برخی از دوستدان خود را به اسم یاد می کرد) نام هر کس، عاطفی ترین، شخصی ترین و مورد علاقه ترین نشانه ی هر کس است.آن گاه که نام ما را می خوانند، چه بسیار مایه ی شادمانی و سرور ما می گردد. هر چه، خواننده ی ما، محبوب تر و زیباتر، شنیدن صدای دل ربای او و شنیدن اسم و نام خود از زبان او دل پذیرتر و سرور انگیز تر. به راستی چه ابتهاجی دارد آن که نام خود را از زبان خدای عالم می شنود: سلامٌ علی ابراهیم، سلامٌ علی نوح، سلامٌ علی آل یاسین، .... مهدی (عجّل الله فرجه الشریف) همه ی مردم و به ویژه شیعیان خود را نیک می شناسد و با نام تک تک آنان آشناست. ( نامه ی اعمال ما، هر هفته، به خدمت حضرتش عرضه می شود.او، هرگز، یاد ما را از خاطر نمی برد (ولا ناسین لذکرکم). چه شعف انگیز است که در سرزمینی غریب، یکه و تنها آن جا که راه را گم کرده ای، ناگهان، کسی با زبان آشنا، تو را بخواند و با مهربانی، تو را در آغوش نگاه اش بنشاند.روزی آیت الله العظمی بهاءالدینی به من گفت: امسال، در مکه ی معظمه در مجلسی که آقا امام زمان (عجّل الله فرجه الشریف) تشریف داشتند، اسم افرادی برده شد که مورد عنایت آقا بودند، از جمله ی آنان حاج آقا فخر بود. (حاج آقا فخر، از صالحانی بود که چند سال پیش، در قم، از دار دنیا رحلت کرد.) خودم را به حاج آقا فخر رساندم و از ایشان پرسیدم: «چه کرده ای که مورد عنایت حضرت واقع شده ای؟»، گریه کرد و پرسید: «آقای بهاء الدینی نگفت چه گونه خبر به ایشان رسیده است؟» گفتم: «نه» حاج آقا فخر گفت: «من، کاری نداشته ام، جز این که مادر من، علویه است و افلیج و زمین گیر شده است. تمام خدمات او را خود بر عهده گرفته ام، حتی حمام و شستشوی او را. من گمان می کنم، خدمت به مادر، مرا مورد عنایت حضرت قرار داده است.»
سلام امام بر دوستدان خود
تحیّت و سلام امام بر دوستداران خود، للاخ السدید و الولیّ الرشید الشیخ المفید ابی عبدالله محمد بن محمد بن النعمان، ادام الله اعزازه. سلام، تحیت و برکت و رحمت و سلامتی است؛ نشانه ی محبت و صفا، اخلاص و یک رنگی است؛ رمز عاشق و معشوق، مرید و مراد است.سلام خدا و امام بر هر کس، مُهر تاییدی است بر کارنامه ی او. «سلامٌ علی ابراهیم». در روایت است، آن گاه که فرشتگان الهی، نزد ابراهیم آمدند و بشارت تولد فرزند برای او آوردند و بر او سلام کردند، لذّتی که ابراهیم (علیه السّلام) از سلام این فرشتگان برد، با تمام دنیا، برابری نداشت.به راستی چه لذتی دارد سلام مولا! «سلام علیک ایّها الولی المخلص لنا فی الدین، المخصوص فینا بالیقین» «سلام علیک ایّها الناصر للحق، الداعی الی کلمة الصدق»
معانقه با امام
...
السلام علیک ایها الرحمة الواسعة. ان رحمة ربکم وسعت کل شی و انا تلک الرحمة. اللهم هب لنا رافته و رحمته و دعاءه و خیره. و اکمل ذلک بابنه رحمة للعالمین. و اشفق علیهم من آبائهم و امّهاتهم.
← مظهر اسماء الحسنی
نامیدن (حضرت برخی از دوستدان خود را به اسم یاد می کرد) نام هر کس، عاطفی ترین، شخصی ترین و مورد علاقه ترین نشانه ی هر کس است.آن گاه که نام ما را می خوانند، چه بسیار مایه ی شادمانی و سرور ما می گردد. هر چه، خواننده ی ما، محبوب تر و زیباتر، شنیدن صدای دل ربای او و شنیدن اسم و نام خود از زبان او دل پذیرتر و سرور انگیز تر. به راستی چه ابتهاجی دارد آن که نام خود را از زبان خدای عالم می شنود: سلامٌ علی ابراهیم، سلامٌ علی نوح، سلامٌ علی آل یاسین، .... مهدی (عجّل الله فرجه الشریف) همه ی مردم و به ویژه شیعیان خود را نیک می شناسد و با نام تک تک آنان آشناست. ( نامه ی اعمال ما، هر هفته، به خدمت حضرتش عرضه می شود.او، هرگز، یاد ما را از خاطر نمی برد (ولا ناسین لذکرکم). چه شعف انگیز است که در سرزمینی غریب، یکه و تنها آن جا که راه را گم کرده ای، ناگهان، کسی با زبان آشنا، تو را بخواند و با مهربانی، تو را در آغوش نگاه اش بنشاند.روزی آیت الله العظمی بهاءالدینی به من گفت: امسال، در مکه ی معظمه در مجلسی که آقا امام زمان (عجّل الله فرجه الشریف) تشریف داشتند، اسم افرادی برده شد که مورد عنایت آقا بودند، از جمله ی آنان حاج آقا فخر بود. (حاج آقا فخر، از صالحانی بود که چند سال پیش، در قم، از دار دنیا رحلت کرد.) خودم را به حاج آقا فخر رساندم و از ایشان پرسیدم: «چه کرده ای که مورد عنایت حضرت واقع شده ای؟»، گریه کرد و پرسید: «آقای بهاء الدینی نگفت چه گونه خبر به ایشان رسیده است؟» گفتم: «نه» حاج آقا فخر گفت: «من، کاری نداشته ام، جز این که مادر من، علویه است و افلیج و زمین گیر شده است. تمام خدمات او را خود بر عهده گرفته ام، حتی حمام و شستشوی او را. من گمان می کنم، خدمت به مادر، مرا مورد عنایت حضرت قرار داده است.»
سلام امام بر دوستدان خود
تحیّت و سلام امام بر دوستداران خود، للاخ السدید و الولیّ الرشید الشیخ المفید ابی عبدالله محمد بن محمد بن النعمان، ادام الله اعزازه. سلام، تحیت و برکت و رحمت و سلامتی است؛ نشانه ی محبت و صفا، اخلاص و یک رنگی است؛ رمز عاشق و معشوق، مرید و مراد است.سلام خدا و امام بر هر کس، مُهر تاییدی است بر کارنامه ی او. «سلامٌ علی ابراهیم». در روایت است، آن گاه که فرشتگان الهی، نزد ابراهیم آمدند و بشارت تولد فرزند برای او آوردند و بر او سلام کردند، لذّتی که ابراهیم (علیه السّلام) از سلام این فرشتگان برد، با تمام دنیا، برابری نداشت.به راستی چه لذتی دارد سلام مولا! «سلام علیک ایّها الولی المخلص لنا فی الدین، المخصوص فینا بالیقین» «سلام علیک ایّها الناصر للحق، الداعی الی کلمة الصدق»
معانقه با امام
...
wikifeqh: جلوه_هایی_از_محبت_امام_زمان