[ویکی اهل البیت] کلید واژه: جعفر بن حسین مؤمن قمی، آثار جعفر بن حسین مؤمن قمی،
تقریباً در نیمه سده سوم از هجرت، در شهر قم، که به عنوان حرم اهل بیت علیهم السلام از شهرت بسزایی برخوردار بود، در یکی از خاندان های رفیع شیعه، کودکی دیده به جهان گشود؛ کودکی که فقط خدا می دانست که در آینده نه چندان دور در سلسله یکی از پیام رسانان بزرگ و محدثان بلندمرتبه، قرار خواهد گرفت. پدرش او را «جعفر» نامید و اتفاقاً این گزینش تفأّل خیری بود که این کودک در آینده در مسیر و راه و روش امام جعفرصادق علیه السلام گام نهد. کنیه اش، «ابومحمد» و لقب معروف او «مؤمن» بود و چون در قم زاده شد، به قمی بودن هم اشتهار یافت.(1)
اما این که این روایتگر برجسته شیعی، دقیقاً در چه سالی به دنیا آمد، چندان در سخن رجال شناسان شیعه و سنی، روشن نیست؛ با این همه با تحقیق و بررسی در احوال استادان و شاگردان و بعضی از خصوصیات این بزرگوار، شاید بتوان به آنچه اشاره کردیم، اطمینان یافت. به هر حال او در دوره غیبت صغری و روزگار زندگی سفیران ویژه امام عصر علیه السلام زندگی می کرده است.
پدر این بزرگوار نیز معلوم نیست که آیا از راویان شیعی بوده و یا این که شخصیتی معمولی داشته است؟ در این زمینه، تاریخ گویا نیست.
جعفر بن حسین مؤمن قمی یکی از نمونه های برجسته عالمان شیعی است که متانت تمامی داشت که این موقعیت شایسته را در پرتو بهره مندی از سرچشمه های زلال معرفت، به دست آورده بود. طبعاً هر محدثی، مدتی از عمر خویش را در محضر استاد، زانوی ادب به زمین می زند تا بتواند ذخیره ای از حدیث را بیندوزد.
حسین جعفر بن قمی نیز نزد استادان بسیاری کسب فیض نمود که نام های آنان در کتاب های تراجم ذکر شده است. در این جا فقط به نام آنان بسنده می کنیم:
ابن بطه کتاب های بسیاری در زمینه حدیث تألیف کرده است. کنیه اش «ابوجعفر» و به «قمی» معروف است. نجاشی در شرح حال این استاد حدیث می نگارد: «کانَ کبیر المنزلة بقم کثیرالادب والفضل والعلم؛ او مردی بزرگ از تبار محدثان و دانشمندی فاضل و ادیبی توانا بود» گروهی از راوی شناسان چندان نظر مساعدی به او ندارند و می گویند: این محدث در نقل حدیث، دچار مسامحه و تساهل بوده است.
تقریباً در نیمه سده سوم از هجرت، در شهر قم، که به عنوان حرم اهل بیت علیهم السلام از شهرت بسزایی برخوردار بود، در یکی از خاندان های رفیع شیعه، کودکی دیده به جهان گشود؛ کودکی که فقط خدا می دانست که در آینده نه چندان دور در سلسله یکی از پیام رسانان بزرگ و محدثان بلندمرتبه، قرار خواهد گرفت. پدرش او را «جعفر» نامید و اتفاقاً این گزینش تفأّل خیری بود که این کودک در آینده در مسیر و راه و روش امام جعفرصادق علیه السلام گام نهد. کنیه اش، «ابومحمد» و لقب معروف او «مؤمن» بود و چون در قم زاده شد، به قمی بودن هم اشتهار یافت.(1)
اما این که این روایتگر برجسته شیعی، دقیقاً در چه سالی به دنیا آمد، چندان در سخن رجال شناسان شیعه و سنی، روشن نیست؛ با این همه با تحقیق و بررسی در احوال استادان و شاگردان و بعضی از خصوصیات این بزرگوار، شاید بتوان به آنچه اشاره کردیم، اطمینان یافت. به هر حال او در دوره غیبت صغری و روزگار زندگی سفیران ویژه امام عصر علیه السلام زندگی می کرده است.
پدر این بزرگوار نیز معلوم نیست که آیا از راویان شیعی بوده و یا این که شخصیتی معمولی داشته است؟ در این زمینه، تاریخ گویا نیست.
جعفر بن حسین مؤمن قمی یکی از نمونه های برجسته عالمان شیعی است که متانت تمامی داشت که این موقعیت شایسته را در پرتو بهره مندی از سرچشمه های زلال معرفت، به دست آورده بود. طبعاً هر محدثی، مدتی از عمر خویش را در محضر استاد، زانوی ادب به زمین می زند تا بتواند ذخیره ای از حدیث را بیندوزد.
حسین جعفر بن قمی نیز نزد استادان بسیاری کسب فیض نمود که نام های آنان در کتاب های تراجم ذکر شده است. در این جا فقط به نام آنان بسنده می کنیم:
ابن بطه کتاب های بسیاری در زمینه حدیث تألیف کرده است. کنیه اش «ابوجعفر» و به «قمی» معروف است. نجاشی در شرح حال این استاد حدیث می نگارد: «کانَ کبیر المنزلة بقم کثیرالادب والفضل والعلم؛ او مردی بزرگ از تبار محدثان و دانشمندی فاضل و ادیبی توانا بود» گروهی از راوی شناسان چندان نظر مساعدی به او ندارند و می گویند: این محدث در نقل حدیث، دچار مسامحه و تساهل بوده است.
wikiahlb: جعفر_بن_حسین_مؤمن_قمى