جزیره ایستر

جزیره ایستر ( به زبان پولی نزیایی: راپا نوئی؛ به معنای راپای بزرگ ) ، ( به اسپانیایی: Isla de Pascua ) جزیره ای است در اقیانوس آرام جنوبی متعلق به کشور شیلی. این جزیره با اینکه ۳٬۵۱۵ کیلومتر ( ۲٬۱۸۵ مایل ) در غرب خاک اصلی شیلی قرار گرفته اما استانی جدا از منطقه والپارایسو ( Valparaíso ) شیلی به شمار می آید. نزدیکترین جزیره همسایه با جزیره ایستر به نام سالائی گومز ( Sala - y - Gomez ) که در ۴۰۰ کیلومتری شرق ایستر قرار دارد نیز جزء همان منطقه و استان به شمار می آید. نزدیکترین جزیره مسکونی به ایستر جزیره پیت کرن است که در ۲٬۰۷۵ کیلومتری ( ۱٬۲۹۰ مایلی ) غرب ایستر قرار دارد. مساحت جزیره ۱۶۳٫۶ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۳٬۷۹۱ نفر است ( سرشماری ۲۰۰۲م ) . ۳٬۳۰۴ نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی می کنند.
جزیره ایستر به ویژه بخاطر تندیس های ۴۰۰ ساله عجیب باستانی خود معروف است. به این تندیس ها که در راستای کرانه دریا به خط ایستاده اند موآی گفته می شود.
ساکنان اولیه این جزیره ریشه پلی نزیایی دارند. ( DNA گرفته شده از استخوان ها نیز این را تأیید می کند ) و به احتمال قوی آن ها از جزایر مارکوس و در ۳۱۸ میلادی به این جزیره آمدند. ( آزمایش کربن از نی های یافت شده در یک قبر این را تأیید می کند ) . گمان می شود که مهاجران اولیه که احتمالاً در دریا گم شده بودند، به تعداد کم ( کمتر از ۱۰۰نفر ) و در چند قایق به این جزیره آمدند. در زمان ورود آن ها بیشتر جزیره جنگلی و پر از پرندگان بود و شاید مهمترین منطقه برای پرورش پرندگان در منطقه پلی نزیا بوده است. اولین بازدید کنندگان اروپایی این جزیره، سنتهای شفاهی ساکنان اولیه این جزیره را ثبت کردند. در این سنتها، جزیره نشینان ایستر ادعا کرده اند که یک فرمانده به نام «هوتو ما توآ» در یک یا دو قایق بزرگ به همراه همسر و خانواده اش به جزیره آمدند. در صحت این افسانه و همچنین تاریخ دقیق سکونت اولیه این جزیره ابهام وجود دارد. ادبیات منتشره در مورد اولین سکونت جزیره ۳۰۰–۴۰۰ میلادی را عنوان می کند یا تقریباً زمانی که اولین انسان ها در هاوایی سکونت گزیدند. برخی دانشمندان دیگر معتقدند که جزیره ایستر تا زمان ۷۰۰–۸۰۰ میلادی مسکونی نبوده است. ساکنان اولیه این جزیره به نظر می رسد که از غرب و از جزایر مارکوس آمده اند. این افراد با خود موز، سیب زمینی شیرین، نیشکر و گوش فیل آوردند. بر طبق افسانه های ثبت شده توسط مسیونرها در دهه ۱۸۶۰ این جزیره دارای سیستم طبقاتی مشخصی بود. یک شاه که دارای قدرت خدا مانند بوده، از زمان هوتو ماتوآ بر جزیره حکمرانی می کرده. قابل مشاهده ترین عنصر در فرهنگ این جزیره، ساخت موآی حجیم و غول پیکر است که قسمتی از نیایش اجداد و نیاکان بوده است. موآی ها دارای ظاهری متحدالشکل می باشند که در کناره تمام ساحل بر پا شده اند و نشانگر اعمال حکومت مرکزی می باشد. علاوه بر خانواده سلطنتی، ساکنان این جزیره شامل کاهنان، سربازان و تجار بوده. آخرین شاه، به همراه خانواده اش به عنوان بردگان در دهه ۱۸۶۰ در معادن پرو مردند. پس ازآن شاه یک نشانه سمبلیک پیدا کرد.