یک جرقه سنج، ابزاری برای تشخیص و اندازه گیری تشعشعات یونیزه شده با استفاده از اثر برانگیختگی تابشی بر روی یک ماده جرقه زننده و تشخیص پالس های نوری حاصل است.
این دستگاه، شامل یک جرقه زننده است که در پاسخ به تابش، فوتون ، یک آشکارساز نوری حساس ( معمولا یک محفظه ضرب کننده نوری ( PMT ) ، یک دوربین تزویج - باری ( CCD ) ، و یا یک دیود نوری ) تولید می کند، که نور را به سیگنال های الکتریکی و الکترونیکی برای پردازش این سیگنال تبدیل می کند.
جرقه سنج ها به طور گسترده برای حفاظت در برابر پرتوها، سنجش مواد رادیواکتیو و تحقیقات فیزیک مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا می توان آن ها را با هزینه کم تولید کرد و با راندمان کوانتومی خوبی ساخت و می توانند همزمان شدت و میزان انرژی تابشی را اندازه گیری کنند.
جرقه سنج الکترونیکی مدرن در سال 1944 توسط سر ساموئل کوران[ ۱] [ ۲] اختراع شد، که او روی پروژه منهتن در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی کار می کرد . نیاز به اندازه گیری تشعشعات مقادیر کم اورانیوم وجود داشت و ابتکار او، استفاده از یکی از محفظه ضرب کننده نوری بود که بر اسا شمارش فلش های نوری که از سوسوزن ساطع می شد کار می کرد . این پژوهش بر اساس کار محققان قبلی مانند Antoine Henri Becquerel بنا شد که رادیواکتیویته را در حین کار بر روی فسفرسانس نمک های اورانیوم در سال 1896 کشف کرد. رویدادهای سوسوزنی پیش از این باید به سختی با چشم با استفاده از یک اسپینتاریزکوپ که یک میکروسکوپ ساده برای مشاهده فلاش های نور در سوسوزن بود، شناسایی می شد.
هنگامی که یک ذزه یونیزه کننده از داخل ماده سوسوزن عبور می کند، اتم ها در طول مسیر برانگیخته می شوند. برای ذرات باردار، مسیر، همان مسیر خود ذره است. در رابطه با پرتوهای گاما ( بدون بار ) ، انرژی آن ها از طریق اثر فوتوالکتریک ، پراکندگی کامپتون یا تولید جفت به یک الکترون پرانرژی منتقل می شود.
شیمی وا انگیزشی اتمی در جرقه سنج، انبوهی از فوتون های کم انرژی تولید می کند که معمولاً نزدیک طیف آبی در انتهای طیف مرئی است. این کمیت با انرژی ذخیره شده توسط ذرات یونیزه کننده متناسب است. این فوتون ها را می توان به کاتد نوری یک محفظه ضرب کننده نوری هدایت کرد که به دلیل اثر فوتوالکتریک حداکثر یک الکترون به ازای هر فوتون وارد شده ساطع می کند. این گروه از الکترون های اولیه توسط پتانسیل الکتریکی، شتاب گرفته و متمرکز می شوند به طوری که به اولین داینود در محفظه برخورد می کنند. برخورد تک الکترون به داینود، تعدادی الکترون ثانویه آزاد می کند که هرکدام برای ضربه زدن به داینود دوم شتاب می گیرند. در هر ضربه به داینود بعدی، الکترون های بیشتری آزاد می شوند، بنابراین اثر تقویت کننده جریان در هر مرحله داینودی ایجاد می شود. هر مرحله برای فراهم کردن میدان شتاب دهنده در پتانسیل بالاتری قرار دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین دستگاه، شامل یک جرقه زننده است که در پاسخ به تابش، فوتون ، یک آشکارساز نوری حساس ( معمولا یک محفظه ضرب کننده نوری ( PMT ) ، یک دوربین تزویج - باری ( CCD ) ، و یا یک دیود نوری ) تولید می کند، که نور را به سیگنال های الکتریکی و الکترونیکی برای پردازش این سیگنال تبدیل می کند.
جرقه سنج ها به طور گسترده برای حفاظت در برابر پرتوها، سنجش مواد رادیواکتیو و تحقیقات فیزیک مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا می توان آن ها را با هزینه کم تولید کرد و با راندمان کوانتومی خوبی ساخت و می توانند همزمان شدت و میزان انرژی تابشی را اندازه گیری کنند.
جرقه سنج الکترونیکی مدرن در سال 1944 توسط سر ساموئل کوران[ ۱] [ ۲] اختراع شد، که او روی پروژه منهتن در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی کار می کرد . نیاز به اندازه گیری تشعشعات مقادیر کم اورانیوم وجود داشت و ابتکار او، استفاده از یکی از محفظه ضرب کننده نوری بود که بر اسا شمارش فلش های نوری که از سوسوزن ساطع می شد کار می کرد . این پژوهش بر اساس کار محققان قبلی مانند Antoine Henri Becquerel بنا شد که رادیواکتیویته را در حین کار بر روی فسفرسانس نمک های اورانیوم در سال 1896 کشف کرد. رویدادهای سوسوزنی پیش از این باید به سختی با چشم با استفاده از یک اسپینتاریزکوپ که یک میکروسکوپ ساده برای مشاهده فلاش های نور در سوسوزن بود، شناسایی می شد.
هنگامی که یک ذزه یونیزه کننده از داخل ماده سوسوزن عبور می کند، اتم ها در طول مسیر برانگیخته می شوند. برای ذرات باردار، مسیر، همان مسیر خود ذره است. در رابطه با پرتوهای گاما ( بدون بار ) ، انرژی آن ها از طریق اثر فوتوالکتریک ، پراکندگی کامپتون یا تولید جفت به یک الکترون پرانرژی منتقل می شود.
شیمی وا انگیزشی اتمی در جرقه سنج، انبوهی از فوتون های کم انرژی تولید می کند که معمولاً نزدیک طیف آبی در انتهای طیف مرئی است. این کمیت با انرژی ذخیره شده توسط ذرات یونیزه کننده متناسب است. این فوتون ها را می توان به کاتد نوری یک محفظه ضرب کننده نوری هدایت کرد که به دلیل اثر فوتوالکتریک حداکثر یک الکترون به ازای هر فوتون وارد شده ساطع می کند. این گروه از الکترون های اولیه توسط پتانسیل الکتریکی، شتاب گرفته و متمرکز می شوند به طوری که به اولین داینود در محفظه برخورد می کنند. برخورد تک الکترون به داینود، تعدادی الکترون ثانویه آزاد می کند که هرکدام برای ضربه زدن به داینود دوم شتاب می گیرند. در هر ضربه به داینود بعدی، الکترون های بیشتری آزاد می شوند، بنابراین اثر تقویت کننده جریان در هر مرحله داینودی ایجاد می شود. هر مرحله برای فراهم کردن میدان شتاب دهنده در پتانسیل بالاتری قرار دارد.
wiki: جرقه سنج