جت دوموتوره هواپیمای جتی است دارای دو موتور جت. این پیکربندی محبوب ترین پیکربندی هواپیما برای هواپیماهای مسافربری، جنگنده ها و دیگر انواع هواپیما است، زیرا در صورت از کار افتادن یک موتور هنوز ایمنی برای هواپیما وجود دارد.
تا به امروز سه پیکربندی رایج برای جت دوموتوره وجود دارد: ۱ - موتور زیر یا درون هر کدام از بال ها قرار دارد. ۲ - موتورها در دو سوی بدنه، نزدیک دم هواپیما قرار دارد. ۳ - در پیکربندی سوم هر دو متور جت درون بدنه کنار هم قرار دارد. این پیکربندی از دههٔ ۱۹۶۰ بیشتر برای هواپیماهای جنگنده به کار می رود و هنوز هم پیکربندی رایجی برای جت های جنگنده است. از نمونه های آن می توان به اف - ۵، اف - ۴، اف - ۱۴، میگ - ۲۹ و میراژ اف۱ را نام برد.
نخستین جت دوموتورهٔ جهان پیش نمونهٔ جنگندهٔ آلمانی هاینکل ۲۸۰ بود که در آوریل ۱۹۴۱ با دو موتور توربوجت کمپرسور گریز از مرکز هاینکل اس ۸ به پرواز در آمد.
در صورتی که یک موتور هواپیما از کار بیفتد هواپیما برای رسیدن به نزدیک ترین فرودگاه باید برای مدت زمانی بتواند روی موتور دیگر خود تکیه کند ( پرواز ایتاپس/الراپس نامیده می شود. ) . اگر هواپیما منطبق با استاندارد ایتاپس باشد نیروی رانش آن هیچ مشکلی نخواهد داشت و یک موتور معمولاً آن قدر نیرومند هست که به اسانی بتواند هواپیما را در آسمان نگهدارد. استاندارد ایتاپس از این نکته اطمینان حاصل می کند که تعمیر و نگهداری و طراحی به گونه ایست که از کار افتادن یک موتور نمی تواند سبب از کار افتادن موتور دیگر شود. موتورها و سیستم های مربوطه باید ذاتاً مستقل باشند و مستقلاً تعمیر و نگهداری شوند. اغلب به اشتباه گمان می رود که ایتاپس/الراپس فقط مربوط به پروازهای طولانی فرادریایی است، ولی مربوط به هر پروازی که بیشتر از مسافت معینی از یک فرودگاه اضطراری در دسترس باشد می شود. پروازهای فرادریایی نزدیک فرودگاه های اضطراری نیازی به استانداردهای ایتاپس/الراپس ندارند.
در صورت از کار افتادن یک موتور، موتور باقی مانده باید بتواند نیروی رانش کافی برای نگه داشتن هواپیما در آسمان را داشته باشد، حتی اگر از کارافتادگی موتور هنگام برخاست و زمانی که برای کنسل کردن پرواز دیر است روی دهد. به عبارت دیگر یک هواپیمای دوموتوره با ماگزیمم بار باید توانایی برخاست با یک موتور را داشته باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتا به امروز سه پیکربندی رایج برای جت دوموتوره وجود دارد: ۱ - موتور زیر یا درون هر کدام از بال ها قرار دارد. ۲ - موتورها در دو سوی بدنه، نزدیک دم هواپیما قرار دارد. ۳ - در پیکربندی سوم هر دو متور جت درون بدنه کنار هم قرار دارد. این پیکربندی از دههٔ ۱۹۶۰ بیشتر برای هواپیماهای جنگنده به کار می رود و هنوز هم پیکربندی رایجی برای جت های جنگنده است. از نمونه های آن می توان به اف - ۵، اف - ۴، اف - ۱۴، میگ - ۲۹ و میراژ اف۱ را نام برد.
نخستین جت دوموتورهٔ جهان پیش نمونهٔ جنگندهٔ آلمانی هاینکل ۲۸۰ بود که در آوریل ۱۹۴۱ با دو موتور توربوجت کمپرسور گریز از مرکز هاینکل اس ۸ به پرواز در آمد.
در صورتی که یک موتور هواپیما از کار بیفتد هواپیما برای رسیدن به نزدیک ترین فرودگاه باید برای مدت زمانی بتواند روی موتور دیگر خود تکیه کند ( پرواز ایتاپس/الراپس نامیده می شود. ) . اگر هواپیما منطبق با استاندارد ایتاپس باشد نیروی رانش آن هیچ مشکلی نخواهد داشت و یک موتور معمولاً آن قدر نیرومند هست که به اسانی بتواند هواپیما را در آسمان نگهدارد. استاندارد ایتاپس از این نکته اطمینان حاصل می کند که تعمیر و نگهداری و طراحی به گونه ایست که از کار افتادن یک موتور نمی تواند سبب از کار افتادن موتور دیگر شود. موتورها و سیستم های مربوطه باید ذاتاً مستقل باشند و مستقلاً تعمیر و نگهداری شوند. اغلب به اشتباه گمان می رود که ایتاپس/الراپس فقط مربوط به پروازهای طولانی فرادریایی است، ولی مربوط به هر پروازی که بیشتر از مسافت معینی از یک فرودگاه اضطراری در دسترس باشد می شود. پروازهای فرادریایی نزدیک فرودگاه های اضطراری نیازی به استانداردهای ایتاپس/الراپس ندارند.
در صورت از کار افتادن یک موتور، موتور باقی مانده باید بتواند نیروی رانش کافی برای نگه داشتن هواپیما در آسمان را داشته باشد، حتی اگر از کارافتادگی موتور هنگام برخاست و زمانی که برای کنسل کردن پرواز دیر است روی دهد. به عبارت دیگر یک هواپیمای دوموتوره با ماگزیمم بار باید توانایی برخاست با یک موتور را داشته باشد.
wiki: جت دوموتوره