جاوا تعبیه شده

جاوا توکار ( Embedded Java ) به نسخه های زبان برنامه جاوا اشاره دارد که برای سامانه های تعبیه شده یا سامانه های توکار طراحی می شوند. از سال ۲۰۱۰ اجرای جاوا به جاوا استاندارد نزدیک تر شده و در حال حاضر تقریباً شبیه نسخه استاندارد جاوا است. از آنجا که سفارشی سازی جاوا از زمان اجرای جاوا از طریق modularization ( مدولار شدن ) نیاز به پروفایل های جاوا متخصص را از بین می برد.
اگرچه در گذشته تفاوتهایی بین جاوا تعبیه شده و جاوا مبتنی بر رایانه وجود داشت، اما تنها تفاوت اکنون این است که کد جاوا تعبیه شده در این سیستمهای تعبیه شده عمدتاً در حافظه محدود مانند حافظه فلش وجود دارد. از سال ۲۰۱۰ یک همگرایی کامل اتفاق افتاده است و اکنون اجزای نرم افزاری جاوا که روی سیستم های بزرگ کار می کنند می توانند مستقیماً بدون هیچ گونه کامپایل مجددی در دستگاه های تولید انبوه ( مانند مصرف کنندگان، صنایع، کالاهای سفید، مراقبت های بهداشتی، اندازه گیری، بازارهای هوشمند به طور کلی ) اجرا شوند.
به منظور اجرای یک جز نرم افزاری که بر روی هر سیستم جاوا اجرا شود، باید هسته اصلی API که توسط ارایه دهندگان مختلف سیستم جاوا تعبیه شده است را هدف قرار دهد. شرکت ها همان هشت بسته از برنامه های پیش از نوشته را به اشتراک می گذارند. بسته های ( java. lang , java. io , java. util , … , … ) CORE را تشکیل می دهند که به این معنی است که برنامه نویسان تعبیه شده با استفاده از زبان جاوا بتوانند از آن ها برای استفاده مؤثر از زبان جاوا استفاده کنند
جاوا SE جاسازی شده مبتنی بر دسکتاپ جاوا پلت فرم، نسخه استاندارد است. [ ۱] این برنامه برای استفاده در سیستم هایی با حداقل ۳۲ مگابایت RAM طراحی شده است و می تواند روی معماری های Linux ARM، x86 یا Power ISA و Windows XP و Windows XP کار کند.
Java ME تعبیه شده قبلاً بر اساس زیر مجموعه پیکربندی دستگاه متصل Java Platform , Micro Edition بود. [ ۲] این برنامه برای استفاده در سیستم هایی با حداقل ۸ مگابایت رم طراحی شده است و می تواند روی معماری Linux ARM، PowerPC یا MIPS کار کند.