جامعه شناسی شهری

جامعه شناسی شهری یکی از زیر شاخه های جامعه شناسی است که به مطالعهٔ زندگی و تعاملات انسان در مناطق شهری می پردازد. جامعه شناسی شهری پس از مشاهده و مطالعهٔ مجموعه ای از داده ها همچون فرایندها، تغییرات و مشکلات به طرح قوانین و برنامه های گوناگون برای آن ها می پردازد. در واقع جامعه شناسی شهری مطالعه جامع شناسانهٔ شهرها و نقش آن ها در توسعه و پیشرفت جوامع است. به مانند دیگر شاخه های جامعه شناسی، جامعه شناسی شهری نیز از پردازش و تحلیل آماری، مشاهده، نظریه، مصاحبه و دیگر روش ها جهت مطالعهٔ طیف گسترده ای از موضوعات از جمله مهاجرت، روند جمعیتی اقتصاد، فقر و ارتباط بین نژاد و اقتصاد بهره می جوید.
پایه های جامعه شناسی شهری مدرن از کارهای جامعه شناسانی همچون کارل مارکس، فردیناند تونیز، امیل دورکیم، ماکس وبر و گئورگ زیمل که به مطالعه و نظریه پردازی دربارهٔ فرایندهای اجتماعی و فرهنگی شهرنشینی و اثرات آن بر روی ازخودبیگانگی، شکل گیری طبقات و تولید یا نابودی هویت فردی و جمعی پرداخته اند، سرچشمه گرفته است.
امنیت شهر در مفهوم تضمین آسودگی و آرامش شهر و تمام شهروندان، دارای دوایر و لایه های متعددی است که حداقل سه نیاز امنیتی عمده یعنی امنیت وجودی ( Existential Security ) ، امنیت رفاهی ( Welfare Security ) و امنیت معنا بخش ( Signifying Security ) را در برمی گیرد، که این نیازها با سازوکارهای امنیتی مخصوص به خویش تأمین می شوند. چنانکه امنیت وجودی در سایه مقابله با مجرمین به کمک ابزارهای زور و قدرت تحقق می گیرد که در مکاتب پوزیتیویستی مطرح است. امنیت رفاهی مورد بحث سازه انگاران، در بستر فراهم سازی امکانات و تسهیلات زندگی، درصدد پیشگیری از آسیب ها برآمده و آسایش را برای شهروندان به ارمغان می آورد. امنیت معنا بخش که پُست پوزیتیویست ها از آن سخن گفته اند، با حمایت و مراقبت از شهروندان به تولید و بازسازی سرمایه های انسانی پرداخته و آزاد زیستی را تحقق می بخشد. [ ۱]