جالوت
لغت نامه دهخدا
جالوت. ( اِخ ) نام جباری از فلسطین که داود او را بکشت و عبرانی آن جلیات است. ( اقرب الموارد ). کافری بود که در عهد طالوت بدست پیغمبری کشته شد. ( برهان ). پادشاه کافر که طالوت بهمراهی حضرت داود( ع ) او راشکست داده. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ). نام کافری که ذکر او در بنی اسرائیل است. ( شرفنامه منیری ). نام ملکی کافر است. ( ترجمان علامه جرجانی ) ( مهذب الاسماء ). نام مردی اعجمی است. ( منتهی الارب ). ابلیس داود. ( خاندان نوبختی ص 228 ). مؤلف مجمل التواریخ والقصص ذیل احوال اشموئیل نبی آرد: و در این عهد پادشاه جالوت [ از ] جبابره بود و آخر ایشان از آن [ قوم که ] بلند هیکل و بالا بودند، و بعد از آنکه بنی اسرائیل درخواستند، خدای طالوت را به پادشاهی ایشان فرستاد، گفتند ما مستحق تریم پادشاهی را [ از طالوت ] اشموئیل گفت : ان اﷲ اصطفیه علیکم و زاده ُ بسطة فی العلم و الجسم ، و بنسب طالوت ، از اولاد ابن یامین بن یعقوب ، چون پادشاه گشت ، اشموئیل گفت : آیت ملک او آن است که تابوت ببنی اسرائیل باز رسد و فرشتگان آن را بیاوردند چنانکه گفت تحمله الملائکة . پس فرشتگان تابوت بیاوردند بفرمان حق تعالی و بنی اسرائیل بپادشاهی طالوت خرسند شدند،و حرب جالوت جبار کردند، و از آن خلایق بسیار جز سیصد و سیزده مرد نماند [ و اشموئیل پیغامبر طالوت را زرهی داد و گفت هرکرا آن زره راست آید چون درپوشد، جالوت بدست او کشته شود، گفت بنگرید تا کیست که ] آن زره بر وی راست باشد، در همه سپاه [ جز ] بر داود شایسته نیامد، داود سخت عظیم ضعیف بود، پس طالوت وی را گفت با جالوت حرب توانی کردن ؟ گفت توانم ، طالوت وی را دختر و پادشاهی بپذیرفت [ وعده دختر و پادشاهی بدو داد ] و داود سه سنگ درتوبره نهاد، و فلاخن داشت و پیش حرب کرد، و چنین روایت است که جالوت که ترکشش سیصد من بوده است. پس داود سنگی بفلاخن اندر نهاد، خدای تعالی باد را فرمان داد که ترک از سر جالوت گرفت ، و داود سنگی بینداخت و بر سرش آمد چنانکه مغزش بریخت و بمرد و سنگ بر زمین آمدو پاره پاره گشت. و بعدد هر سواری پاره ای بر ایشان آمد و هرچه در پیش بودند بکشت و دیگران هزیمت شدند قال اﷲ تعالی : فهزموهم باذن اﷲ و قتل داود جالوت. ( قرآن 251/2 ). پس طالوت دختر و انگشتر به وی داد و همه ٔمردم مطیع شدند. پس از مدتی شموئیل بمرد و طالوت همه عالمان بنی اسرائیل را بکشت و داود فرار کرد، سپس طالوت پشیمان شد و خواست که توبه کند، بدعای زنی شموئیل سر از قبر برآورد و گفت : توبه او آنکه با دوازده پسر به حرب جباران رود تا کشته گردد. پس طالوت همچنان کرد و شهید شد و داود را پادشاهی مستخلص گشت. ( مجمل التواریخ والقصص چ بهار ص 207 - 208 ) : بیشتر بخوانید ...
فرهنگ فارسی
نام جباری از فلسطین که داود او را بکشت
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] جالوت، نام قرآنیِ جُلیات، پهلوان تنومند فلسطینی است.چون طالوت به فرمایش اشموئیل نبی به پادشاهیِ بنی اسرائیل رسید، آنان (یهود) با جالوت و قومِ او (فلسطینیان) جنگید ند.
نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده است. و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است.اشموئیل با آنکه می دانست قوم او پیمان شکن هستند و از جهاد سر باز خواهند زد به فرمان خدا، طالوت را به فرماند هی آنان انتخاب کرد:« وَقالَ لَهُم نَبیهُمْ اِنّ الله قَدْ بَعَثَ لَکمْ طالوتَ مَلِکاً ». «و پیامبر شان به آنها گفت خداوند طالوت را برای زمامداری شما مبعوث و انتخاب کرده است ».طالوت فرماند هی سپاه را بر عهده گرفت و به جانب دشمن رفتند، اما برای امتحان سپاه خود و برای اینکه بفهمد چقدر از او اطاعت می کنند به ایشان گفت: «اِنَّ اللهَ مُبْتَلیکمْ بِنَهرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنهُ فَلَیسَ مِنّی وَمَنْ لَمْ یطْعَمهُ فَاِنّهُ مِنّی اِلّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرفَةً بِیدهِ» خداوند شما را به وسیله یک نهر آب آزمایش می کندآنها که به (هنگام تشنگی)از آن بنوشند از من نیستند و آنها که جز یک پیمانه با دست خود بیشتر از آن نخورند از من هستند. اما قوم پیمان شکن بنی اسرائیل به محض رسیدن به آب تا رفع تشنگی از آن خوردند، به جز عدۀ قلیلی از ایشان که به عهد خویش وفا کردند، بنابر این طالوت اکثریت را رها کرد و با بقیه به سوی جالوت شتافت، در ادامه باز هم از آن تعداد کم، گروهی از کم بودن نفرات سپاه خود اظهار ناراحتی کردند ولی گروهی که ایمانشان قوی تر بود گفتند:«کمْ مِنْ فِئةٍ قَلیلَةٍ غَلَبَتْ فئةً کثیرَةً بِاذنِ اللهِ ».«چه بسیار گروه های کوچک که به فرمان خدا بر گروه های عظیم پیروز شدند». وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَی الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ به هنگامی که آنها (لشکر طالوت و بنی اسرائیل ) در برابر جالوت و سپاهیان او قرار گرفتند گفتند: پروردگارا! صبر و استقامت را بر ما فرو ریز و گام های ما را استوار بدار، و ما را بر جمعیت کافران پیروز گردان است.به یقین خداوند چنین بند گانی را تنها نخواهد گذاشت هر چند عدد آنها کم و عدد دشمن زیاد باشد، لذا در آیه بعد می فرماید: فهز موهم باذن الله آنها به فرمان خدا سپاه دشمن را شکست دادند و به هزیمت وا داشتند.برزوا از ماده بروز، به معنی ظهور است ، و از آنجا که وقتی انسان در میدان جنگ ، آماده و ظاهر می شود، ظهور و بروز دارد به این کار، مبارزه یا براز می گویند.این آیه می گوید: هنگامی که طالوت و سپاه او، به جایی رسیدند که لشکر نیرومند جالوت ، نمایان و ظاهر شد، و در برابر آن قدرت عظیم صف کشیدند، دست به دعا برداشتند و از خداوند سه چیز طلب کردند، نخست صبر و شکیبائی و استقامت ، در آخرین حد آن ، لذا تعبیر به افرغ علینا صبرا کردند که از ماده افراغ به معنی ریختن آب یا ماده سیال دیگر از ظرف ، به طوری که ظرف کاملا خالی شود، نکره بودن صبر نیز تاکیدی به این مطلب است .تکیه بر ربوبیت پروردگار ربنا و تعبیر به افراغ که به معنی خالی کردن پیمانه است ، و تعبیر به علی که بیانگر نزول از طرف بالا است و تعبیر به صبرا که در این گونه موارد دلالت بر عظمت دارد، هر کدام نکته ای در بر دارد که مفهوم این دعا را کاملا عمیق و پر مایه می کند.دومین تقاضای آنها از خدا این بود که گام های ما را استوار بدار تا از جا کنده نشود و فرار نکنیم ، در حقیقت دعای اول جنبه باطنی و درونی داشت و این دعا جنبه ظاهری و برونی دارد و مسلما ثبات قدم از نتائج روح استقامت و صبر است .سومین تقاضای آنها این بود که ما را بر این قوم کافر یاری فرما و پیروز کن که در واقع هدف اصلی را تشکیل می دهد و نتیجه نهایی صبر و استقامت و ثبات قدم است . جمع کثیری از مفسران عدد یاران طالوت را در پیکار با جالوت با تعداد مهاجران و انصار با عدد یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر و با شمار اصحاب امام زمان (عج) برابر دانسته و ۳۱۳ نفر بر شمرده اند.
واژه جالوت در منابع لغوی وتفسیری
منابع لغوی و تفسیری اسلامی واژه جالوت را غیرعربی دانسته اند. تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.
واژه جالوت از دیدگاه خاورشناسان
برخی از خاورشناسان در پژوهشهای زبان شناختی خود در باره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس این نام مسلّماً با واژه عبریِ t ¦lu ¦ga یا واژه آرامیِ ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی ) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است. نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از به کار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست .
جالوت در کتاب عهد قدیم
...
نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده است. و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است.اشموئیل با آنکه می دانست قوم او پیمان شکن هستند و از جهاد سر باز خواهند زد به فرمان خدا، طالوت را به فرماند هی آنان انتخاب کرد:« وَقالَ لَهُم نَبیهُمْ اِنّ الله قَدْ بَعَثَ لَکمْ طالوتَ مَلِکاً ». «و پیامبر شان به آنها گفت خداوند طالوت را برای زمامداری شما مبعوث و انتخاب کرده است ».طالوت فرماند هی سپاه را بر عهده گرفت و به جانب دشمن رفتند، اما برای امتحان سپاه خود و برای اینکه بفهمد چقدر از او اطاعت می کنند به ایشان گفت: «اِنَّ اللهَ مُبْتَلیکمْ بِنَهرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنهُ فَلَیسَ مِنّی وَمَنْ لَمْ یطْعَمهُ فَاِنّهُ مِنّی اِلّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرفَةً بِیدهِ» خداوند شما را به وسیله یک نهر آب آزمایش می کندآنها که به (هنگام تشنگی)از آن بنوشند از من نیستند و آنها که جز یک پیمانه با دست خود بیشتر از آن نخورند از من هستند. اما قوم پیمان شکن بنی اسرائیل به محض رسیدن به آب تا رفع تشنگی از آن خوردند، به جز عدۀ قلیلی از ایشان که به عهد خویش وفا کردند، بنابر این طالوت اکثریت را رها کرد و با بقیه به سوی جالوت شتافت، در ادامه باز هم از آن تعداد کم، گروهی از کم بودن نفرات سپاه خود اظهار ناراحتی کردند ولی گروهی که ایمانشان قوی تر بود گفتند:«کمْ مِنْ فِئةٍ قَلیلَةٍ غَلَبَتْ فئةً کثیرَةً بِاذنِ اللهِ ».«چه بسیار گروه های کوچک که به فرمان خدا بر گروه های عظیم پیروز شدند». وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَی الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ به هنگامی که آنها (لشکر طالوت و بنی اسرائیل ) در برابر جالوت و سپاهیان او قرار گرفتند گفتند: پروردگارا! صبر و استقامت را بر ما فرو ریز و گام های ما را استوار بدار، و ما را بر جمعیت کافران پیروز گردان است.به یقین خداوند چنین بند گانی را تنها نخواهد گذاشت هر چند عدد آنها کم و عدد دشمن زیاد باشد، لذا در آیه بعد می فرماید: فهز موهم باذن الله آنها به فرمان خدا سپاه دشمن را شکست دادند و به هزیمت وا داشتند.برزوا از ماده بروز، به معنی ظهور است ، و از آنجا که وقتی انسان در میدان جنگ ، آماده و ظاهر می شود، ظهور و بروز دارد به این کار، مبارزه یا براز می گویند.این آیه می گوید: هنگامی که طالوت و سپاه او، به جایی رسیدند که لشکر نیرومند جالوت ، نمایان و ظاهر شد، و در برابر آن قدرت عظیم صف کشیدند، دست به دعا برداشتند و از خداوند سه چیز طلب کردند، نخست صبر و شکیبائی و استقامت ، در آخرین حد آن ، لذا تعبیر به افرغ علینا صبرا کردند که از ماده افراغ به معنی ریختن آب یا ماده سیال دیگر از ظرف ، به طوری که ظرف کاملا خالی شود، نکره بودن صبر نیز تاکیدی به این مطلب است .تکیه بر ربوبیت پروردگار ربنا و تعبیر به افراغ که به معنی خالی کردن پیمانه است ، و تعبیر به علی که بیانگر نزول از طرف بالا است و تعبیر به صبرا که در این گونه موارد دلالت بر عظمت دارد، هر کدام نکته ای در بر دارد که مفهوم این دعا را کاملا عمیق و پر مایه می کند.دومین تقاضای آنها از خدا این بود که گام های ما را استوار بدار تا از جا کنده نشود و فرار نکنیم ، در حقیقت دعای اول جنبه باطنی و درونی داشت و این دعا جنبه ظاهری و برونی دارد و مسلما ثبات قدم از نتائج روح استقامت و صبر است .سومین تقاضای آنها این بود که ما را بر این قوم کافر یاری فرما و پیروز کن که در واقع هدف اصلی را تشکیل می دهد و نتیجه نهایی صبر و استقامت و ثبات قدم است . جمع کثیری از مفسران عدد یاران طالوت را در پیکار با جالوت با تعداد مهاجران و انصار با عدد یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر و با شمار اصحاب امام زمان (عج) برابر دانسته و ۳۱۳ نفر بر شمرده اند.
واژه جالوت در منابع لغوی وتفسیری
منابع لغوی و تفسیری اسلامی واژه جالوت را غیرعربی دانسته اند. تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.
واژه جالوت از دیدگاه خاورشناسان
برخی از خاورشناسان در پژوهشهای زبان شناختی خود در باره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس این نام مسلّماً با واژه عبریِ t ¦lu ¦ga یا واژه آرامیِ ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی ) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است. نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از به کار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست .
جالوت در کتاب عهد قدیم
...
wikifeqh: جالوت
[ویکی شیعه] جالوت، نام پهلوان تنومند فلسطینی است که به دست حضرت داوود کشته شد. نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است. پیروزی حضرت داوود یادآورد آن است که در جنگ و درگیری، پیروزی از آن اهل ایمان است و خداوند آنان را یاری می کند، هر چند از نظر عدّه و عُدّة تعدادشان کم باشد.
منابع لغوی و تفسیری اسلامی، واژه جالوت را غیرعربی دانسته اند تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند. برخی از خاورشناسان در پژوهش های زبان شناختی خود درباره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس این نام مسلّماً با واژه عبری t ¦lu ¦ga یا واژة آرامی ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است. جفری نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از به کار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست.
بر اساس نقل عهد قدیم، هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را، که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد. شاؤل (طالوت)، فرمانده سپاه اسرائیلیان، وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی در آوَرد. داوودِ جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعد کردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل، داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست. سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای در آورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او، سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد. سر جالوت به اورشلیم برده شد و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا اینکه به داوود برگردانده شد.
منابع لغوی و تفسیری اسلامی، واژه جالوت را غیرعربی دانسته اند تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند. برخی از خاورشناسان در پژوهش های زبان شناختی خود درباره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس این نام مسلّماً با واژه عبری t ¦lu ¦ga یا واژة آرامی ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است. جفری نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از به کار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست.
بر اساس نقل عهد قدیم، هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را، که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد. شاؤل (طالوت)، فرمانده سپاه اسرائیلیان، وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی در آوَرد. داوودِ جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعد کردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل، داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست. سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای در آورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او، سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد. سر جالوت به اورشلیم برده شد و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا اینکه به داوود برگردانده شد.
wikishia: جالوت
[ویکی اهل البیت] نام مردی از پهلوانان فلسطین است که با بنی اسرائیل نبرد کرد . پس از اینکه فلسطینیان در یورشی که بر بنی اسرائیل داشتندآنان را مغلوب ساختند. بنی اسرائیل نزد پیغمبر خود رفتند و ازاو پادشاهی خواستند مانند دیگر امم تا به فرمان او دشمنان را از خود دفع توانند کرد. او طالوت را برگزید به امر خداوند و حضرت داود علیه السلام در لشکر او بود در کار زار دلاوری نمود و جالوت را کشت.
جالوت ، نام قرآنیِ جُلیات پهلوان تنومند فلسطینی. نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده (رجوع کنید به سوره بقره: 249ـ251) و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده (رجوع کنید به ادامه مقاله) که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است.
منابع لغوی و تفسیری اسلامی واژة جالوت را غیرعربی دانسته اند (رجوع کنید به راغب اصفهانی، ذیل «جلت»؛ زمخشری ذیل سوره بقره : 247؛ جوالیقی، ص 104؛ ابن منظور، ذیل «جلت») تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.(جفری، ص97)
برخی از خاورشناسان در پژوهشهای زبان شناختی خود درباره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس (ص 106) این نام مسلماً با واژه عبریِ t ¦lu ¦ga یا واژه آرامیِ ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است.
جفری (ص 98) نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از بکار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست. (برای چکیده ای از آرای خاورشناسان در این باره رجوع کنید به همان، ص 97ـ98)
بر اساس نقل عهد قدیم هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد.
شاؤل (طالوت)، فرمانده سپاه اسرائیلیان وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی درآوَرد. داوودِ جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعدکردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست.
سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای درآورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد (برای تفصیل ماجرا رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی، 17: 4ـ53) سر جالوت به اورشلیم برده شد و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا این که به داوود برگردانده شد.
جالوت ، نام قرآنیِ جُلیات پهلوان تنومند فلسطینی. نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده (رجوع کنید به سوره بقره: 249ـ251) و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده (رجوع کنید به ادامه مقاله) که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است.
منابع لغوی و تفسیری اسلامی واژة جالوت را غیرعربی دانسته اند (رجوع کنید به راغب اصفهانی، ذیل «جلت»؛ زمخشری ذیل سوره بقره : 247؛ جوالیقی، ص 104؛ ابن منظور، ذیل «جلت») تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.(جفری، ص97)
برخی از خاورشناسان در پژوهشهای زبان شناختی خود درباره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس (ص 106) این نام مسلماً با واژه عبریِ t ¦lu ¦ga یا واژه آرامیِ ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است.
جفری (ص 98) نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از بکار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست. (برای چکیده ای از آرای خاورشناسان در این باره رجوع کنید به همان، ص 97ـ98)
بر اساس نقل عهد قدیم هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد.
شاؤل (طالوت)، فرمانده سپاه اسرائیلیان وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی درآوَرد. داوودِ جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعدکردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست.
سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای درآورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد (برای تفصیل ماجرا رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی، 17: 4ـ53) سر جالوت به اورشلیم برده شد و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا این که به داوود برگردانده شد.
wikiahlb: جالوت
[ویکی الکتاب] معنی جَالُوتَ: نام پادشاهی ستمگر از قبطیان مصر که بر بنی اسرائیل حکومت می کرد(همزمان با پیامبری حضرت ارمیا(علیه السلام))
تکرار در قرآن: ۳(بار)
کلمه عجمی است (مفردات) نام فرمانده لشگری بود که بنی اسرائیل به جنگ آنها رفتند و حضرت داود او را در میدان جنگ بکشت، بنی اسرائیل از او و لشگریانش هراسان و بیمناک بودند گفتند با جالوت و لشگریانش طاقت جنگ نداریم... به اذن و یاری خدا آنها را شکست دادند و داود جالوت را کشت. لفظ جالوت سه بار در قرآن مجید در آیات فوق تکرار شده است.
تکرار در قرآن: ۳(بار)
کلمه عجمی است (مفردات) نام فرمانده لشگری بود که بنی اسرائیل به جنگ آنها رفتند و حضرت داود او را در میدان جنگ بکشت، بنی اسرائیل از او و لشگریانش هراسان و بیمناک بودند گفتند با جالوت و لشگریانش طاقت جنگ نداریم... به اذن و یاری خدا آنها را شکست دادند و داود جالوت را کشت. لفظ جالوت سه بار در قرآن مجید در آیات فوق تکرار شده است.
wikialkb: ریشه_جالوت
[ویکی فقه] جالوت (قرآن). جالوت پادشاه عمالقه است که بر بنی اسرائیل تسلط یافت و از آنان جزیه ستاند و تورات آنان را گرفت. وی در نبرد با طالوت به دست داود علیه السلام کشته و سپاهش نابود شد.
قوم بنی اسرائیل، به دست جالوت آواره شدند.الم تر الی الملا من بنی اسرءیل من بعد موسی اذ قالوا لنبی لهم ابعث لنا ملکـا نقـتل فی سبیل الله قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقـتلوا قالوا وما لنا الا نقـتل فی سبیل الله وقد اخرجنا من دیـرنا وابنائنا... • فهزموهم باذن الله وقتل داوود جالوت وءاته الله الملک والحکمة...(آیا از (حال) سران بنی اسرائیل پس از موسی خبر نیافتی آنگاه که به پیامبری از خود گفتند پادشاهی برای ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم (آن پیامبر) گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از (نزد) فرزندانمان بیرون رانده شده ایم پس هنگامی که جنگ بر آنان مقرر شد جز شماری اندک از آنان (همگی) پشت کردند و خداوند به (حال) ستمکاران داناست •پس آنان را به اذن خدا شکست دادند و داوود جالوت را کشت و خداوند به او پادشاهی و حکمت ارزانی داشت و از آنچه می خواست به او آموخت و اگر خداوند برخی از مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی کرد قطعا زمین تباه می گردید ولی خداوند نسبت به جهانیان تفضل دارد.) «قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقتلوابنی اسرائیل از پیامبر خود درخواست می کردند که پادشاهی برایشان معین کند، تا در تحت لوای او در راه خدا کارزار کنند، و چون پیغمبرشان چنین اختیاری نداشت، لذا کارزار کردن و تعیین فرمانده را به خدای تعالی ارجاع می داد، و در این آیه از در تعظیم، نام خدا را نبرده، و تنها در پاسخشان از ایشان پرسید، آیا اگر چنین فرماندهی معین شود احتمال آن را می دهید که نافرمانیش کنید؟ از این پاسخ پیدا است که آن جناب به وحی خدا، این نافرمانی را از ظاهر حال آن خبردار شده، و به همین جهت خدای تعالی را منزه تر از آن دانسته که نامش را ببرد، تنها اشاره کرده که امر این در خواست مربوط به خدا و راجع به اوست، چون کتابتی که در این پاسخ آمده به معنای واجب شدن است و تنها کار خدای تعالی است.گفتیم مخالفت و پشت کردن به جنگ از ظاهر حال آنان محتمل بود، ولی همین امر ظاهر را به صورت استفهام بیان کرد، تا مردم این ظاهر حال را انکار نموده، در نتیجه تا حجت بر آنان تمام شود، و همین پاسخ را داده گفتند: ((و ما لنا الا نقاتل فی سبیل الله؟ ) ) (چه جهت دارد که ما در راه خدا قتال نکنیم؟).قالوا و ما لنا الا نقتل فی سبیل الله و قد اخرجنا...در این پاسخ مساله بیرون شدن جبری از خانه و شهر را علت جنگیدن و کنایه از آن کردند و چون بیرون شدن از وطن مالوف مستلزم دور شدن از زن و فرزند و سبب محرومیت از همه این نعمتها می شود، لذا بیرون شدن را هم به وطن نسبت دادند، و هم به فرزندان وگفتند: با اینکه از وطن و فرزند خود بیرون شده ایم.»
اسیر گرفتن
جالوت و سپاه وی، بنی اسرائیل را به اسارت گرفتند.الم تر الی الملا من بنی اسرءیل من بعد موسی اذ قالوا لنبی لهم ابعث لنا ملکـا نقـتل فی سبیل الله قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقـتلوا قالوا وما لنا الا نقـتل فی سبیل الله وقد اخرجنا من دیـرنا وابنائنا فلما کتب علیهم القتال تولوا الا قلیلا منهم والله علیم بالظــلمین..(آیا از (حال) سران بنی اسرائیل پس از موسی خبر نیافتی آنگاه که به پیامبری از خود گفتند پادشاهی برای ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم (آن پیامبر) گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از (نزد) فرزندانمان بیرون رانده شده ایم پس هنگامی که جنگ بر آنان مقرر شد جز شماری اندک از آنان (همگی) پشت کردند و خداوند به (حال) ستمکاران داناست.) (عطف «و ابنائنا» به «من دیارنا» دلالت می کند که فرزندان بنی اسرائیل از دیار خود اخراج نشده بلکه اسیر شدند.)«همان طور که قبلًا اشاره شد، این آیه، اشاره به جمعیت زیادی از بنی اسرائیل می کند که یک صدا از پیامبر خویش، تقاضای امیر و رهبری کردند، تا بتوانند به فرماندهی او با «جالوت» که تمام حیثیت دینی، اجتماعی و اقتصادی آنها را به خطر افکنده بود پیکار کنند.قابل توجه این که: آنها برای رفع تجاوز دشمن که ایشان را از سرزمینشان بیرون رانده بود، می خواستند مبارزه کنند، در عین حال، نام آن را فی سبیل اللَّه (در راه خدا گذاردند) از این تعبیر، روشن می شود: آنچه به آزادی و نجات انسان ها از اسارت و رفع ظلم کمک کند، «فی سبیل اللَّه» محسوب می شود.علاوه بر این، پیکار مزبور، جنبه دینی و مذهبی نیز داشت.»
قوم بنی اسرائیل، به دست جالوت آواره شدند.الم تر الی الملا من بنی اسرءیل من بعد موسی اذ قالوا لنبی لهم ابعث لنا ملکـا نقـتل فی سبیل الله قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقـتلوا قالوا وما لنا الا نقـتل فی سبیل الله وقد اخرجنا من دیـرنا وابنائنا... • فهزموهم باذن الله وقتل داوود جالوت وءاته الله الملک والحکمة...(آیا از (حال) سران بنی اسرائیل پس از موسی خبر نیافتی آنگاه که به پیامبری از خود گفتند پادشاهی برای ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم (آن پیامبر) گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از (نزد) فرزندانمان بیرون رانده شده ایم پس هنگامی که جنگ بر آنان مقرر شد جز شماری اندک از آنان (همگی) پشت کردند و خداوند به (حال) ستمکاران داناست •پس آنان را به اذن خدا شکست دادند و داوود جالوت را کشت و خداوند به او پادشاهی و حکمت ارزانی داشت و از آنچه می خواست به او آموخت و اگر خداوند برخی از مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی کرد قطعا زمین تباه می گردید ولی خداوند نسبت به جهانیان تفضل دارد.) «قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقتلوابنی اسرائیل از پیامبر خود درخواست می کردند که پادشاهی برایشان معین کند، تا در تحت لوای او در راه خدا کارزار کنند، و چون پیغمبرشان چنین اختیاری نداشت، لذا کارزار کردن و تعیین فرمانده را به خدای تعالی ارجاع می داد، و در این آیه از در تعظیم، نام خدا را نبرده، و تنها در پاسخشان از ایشان پرسید، آیا اگر چنین فرماندهی معین شود احتمال آن را می دهید که نافرمانیش کنید؟ از این پاسخ پیدا است که آن جناب به وحی خدا، این نافرمانی را از ظاهر حال آن خبردار شده، و به همین جهت خدای تعالی را منزه تر از آن دانسته که نامش را ببرد، تنها اشاره کرده که امر این در خواست مربوط به خدا و راجع به اوست، چون کتابتی که در این پاسخ آمده به معنای واجب شدن است و تنها کار خدای تعالی است.گفتیم مخالفت و پشت کردن به جنگ از ظاهر حال آنان محتمل بود، ولی همین امر ظاهر را به صورت استفهام بیان کرد، تا مردم این ظاهر حال را انکار نموده، در نتیجه تا حجت بر آنان تمام شود، و همین پاسخ را داده گفتند: ((و ما لنا الا نقاتل فی سبیل الله؟ ) ) (چه جهت دارد که ما در راه خدا قتال نکنیم؟).قالوا و ما لنا الا نقتل فی سبیل الله و قد اخرجنا...در این پاسخ مساله بیرون شدن جبری از خانه و شهر را علت جنگیدن و کنایه از آن کردند و چون بیرون شدن از وطن مالوف مستلزم دور شدن از زن و فرزند و سبب محرومیت از همه این نعمتها می شود، لذا بیرون شدن را هم به وطن نسبت دادند، و هم به فرزندان وگفتند: با اینکه از وطن و فرزند خود بیرون شده ایم.»
اسیر گرفتن
جالوت و سپاه وی، بنی اسرائیل را به اسارت گرفتند.الم تر الی الملا من بنی اسرءیل من بعد موسی اذ قالوا لنبی لهم ابعث لنا ملکـا نقـتل فی سبیل الله قال هل عسیتم ان کتب علیکم القتال الا تقـتلوا قالوا وما لنا الا نقـتل فی سبیل الله وقد اخرجنا من دیـرنا وابنائنا فلما کتب علیهم القتال تولوا الا قلیلا منهم والله علیم بالظــلمین..(آیا از (حال) سران بنی اسرائیل پس از موسی خبر نیافتی آنگاه که به پیامبری از خود گفتند پادشاهی برای ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم (آن پیامبر) گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از (نزد) فرزندانمان بیرون رانده شده ایم پس هنگامی که جنگ بر آنان مقرر شد جز شماری اندک از آنان (همگی) پشت کردند و خداوند به (حال) ستمکاران داناست.) (عطف «و ابنائنا» به «من دیارنا» دلالت می کند که فرزندان بنی اسرائیل از دیار خود اخراج نشده بلکه اسیر شدند.)«همان طور که قبلًا اشاره شد، این آیه، اشاره به جمعیت زیادی از بنی اسرائیل می کند که یک صدا از پیامبر خویش، تقاضای امیر و رهبری کردند، تا بتوانند به فرماندهی او با «جالوت» که تمام حیثیت دینی، اجتماعی و اقتصادی آنها را به خطر افکنده بود پیکار کنند.قابل توجه این که: آنها برای رفع تجاوز دشمن که ایشان را از سرزمینشان بیرون رانده بود، می خواستند مبارزه کنند، در عین حال، نام آن را فی سبیل اللَّه (در راه خدا گذاردند) از این تعبیر، روشن می شود: آنچه به آزادی و نجات انسان ها از اسارت و رفع ظلم کمک کند، «فی سبیل اللَّه» محسوب می شود.علاوه بر این، پیکار مزبور، جنبه دینی و مذهبی نیز داشت.»
wikifeqh: جالوت_(قرآن)
دانشنامه عمومی
جالوت (روستا). جالوت ( به لاتین: Calut ) یک منطقه مسکونی در جمهوری آذربایجان است که در شهرستان اغوز واقع شده است. جالوت ۱۰۱۶ نفر جمعیت دارد. [ ۱]
wiki: جالوت (روستا)
جالوت (مجموعه تلویزیونی). جالوت ( انگلیسی: Goliath ) مجموعه تلویزیونی در سبک درام حقوقی، ساخته شده توسط آمازون استودیوز است. که در ۱۳ اکتبر سال ۲۰۱۶ در ۸ قسمت از طریق سرویس ویدئویی آمازون پخش شد. در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۷ آمازون اعلام کرد که فصل دوم این سریال ساخته خواهد شد. [ ۳] فصل دوم هم در ۸ قسمت و در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۸ منتشر شد. در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۸ اعلام شد که مجموعه برای فصل سه تمدید شده است، که این فصل در تاریخ ۴ اکتبر ۲۰۱۹ به نمایش درآمد.
بیلی باب تورنتون در هفتاد و چهارمین مراسم گلدن گلوب برای بازی در این سریال جایزهٔ بهترین بازیگر مرد در مجموعه تلویزیونی درام را از آنِ خود کرد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبیلی باب تورنتون در هفتاد و چهارمین مراسم گلدن گلوب برای بازی در این سریال جایزهٔ بهترین بازیگر مرد در مجموعه تلویزیونی درام را از آنِ خود کرد. [ ۴]
wiki: جالوت (مجموعه تلویزیونی)
دانشنامه آزاد فارسی
جالُوت
(در عهد عتیق: جُلیات)، پهلوان نام دار فلسطینی در روزگار داود (ع). در قرآن (بقره، ۲۴۷ ـ۲۵۲) از جالوت و نبرد او با داود، که سرانجام به مرگ او انجامید، یاد شده است. داستان مطابق قرآن این طور است که هنگامی که طالوت به همراه سپاهیانش به جنگ با جالوت می رفتند طالوت گفت خدا برای آزمایش شما جویباری قرار داده که هرکس از آن بنوشد از من نیست مگر آن که به اندازۀ یک کف دست بنوشد، کسانی که به او ایمان داشتند از جوی گذشتند و کافران مقدار زیادی آب نوشیدند و چون از جویبار گذشتند گفتند تاب جالوت و سپاهش را نداریم؛ اما مؤمنان هنگام نبرد، هرچند تعدادشان کم بود، از خداوند طلب پیروزی کردند و سپس آن ها را به یاری خداوند شکست دادند.
(در عهد عتیق: جُلیات)، پهلوان نام دار فلسطینی در روزگار داود (ع). در قرآن (بقره، ۲۴۷ ـ۲۵۲) از جالوت و نبرد او با داود، که سرانجام به مرگ او انجامید، یاد شده است. داستان مطابق قرآن این طور است که هنگامی که طالوت به همراه سپاهیانش به جنگ با جالوت می رفتند طالوت گفت خدا برای آزمایش شما جویباری قرار داده که هرکس از آن بنوشد از من نیست مگر آن که به اندازۀ یک کف دست بنوشد، کسانی که به او ایمان داشتند از جوی گذشتند و کافران مقدار زیادی آب نوشیدند و چون از جویبار گذشتند گفتند تاب جالوت و سپاهش را نداریم؛ اما مؤمنان هنگام نبرد، هرچند تعدادشان کم بود، از خداوند طلب پیروزی کردند و سپس آن ها را به یاری خداوند شکست دادند.
wikijoo: جالوت
مترادف ها
جالوت، جلیات
پیشنهاد کاربران
جالوت، نام شخصیتی منفور در قرآن کریم که در جنگ با قوم طالوت، به دست داوود نبی کشته شد؛ قصص جالوت با روایات کتاب مقدس دربارۀ شخصیت جُلیات ( گُلیات ) دارای هماهنگی بسیار است.
. I جالوت در عهد عتیق
... [مشاهده متن کامل]
جالوت در تورات جلیاتِ جَتّی ( از اهالی جَتّ ) خوانده شده ( اول سموئیل، 17: 4؛ دوم سموئیل، 21: 19 - 22؛ اول تواریخ، 20: 5، 8 ) ، و ویژگیهای جسمانی خارق العاده ای چون قدی به بلندای 3 متر و بدنی قدرتمند به او نسبت داده شده است ( اول سموئیل، 17: 4 - 7 ) . با در نظر گرفتن این ویژگیهای جسمانی، و از کنار هم نهادن روایات دیگر عهد عتیق، برخی محققان چنین نتیجه گرفته اند که جالوت یا جلیات و دیگر جنگجویان غول پیکر زمان داوود احتمالاً از نسل رفائیم، عَناقیان و عَوّیان، یعنی مردمان بومی ساکن ماوراء اردن بوده اند که به داشتن پیکرهایی تنومند شهرت داشتند ( نک : تثنیه، 2: 10 - 11، 20 - 21، 3: 11؛ دوم سموئیل، 21: 15 بب ؛ مک کارتر، 137؛ جودائیکا، VII/738 ) و به این ترتیب، احتمال داده اند که جلیات در اصل نه فلسطینی، بلکه از مردمان بومیِ ساکن جَت بوده که به عنوان سرباز در خدمت سپاهیان فلسطین می جنگیده است ( هریسن، 524 ) .
بنا بر آنچه درکتـاب اول سموئیل آمده است، هنگامی که دو سپاه بنی اسرائیل و فلسطینیان در درۀ ایلاه با یکدیگر روبه رو شدند، نخست جالوت برای نبرد تن به تن مبارز طلبید و به رجزخوانـی پرداخت. آن گاه داوود برای مبارزه با او پیشقدم شد و با فلاخن خود سنگی به پیشانی او زد که وی را از پای درآورد. پس از آن، با شمشیر سر از تن او جدا کرد و آن رابه اورشلیم برد ( 17: 49 - 54 ) . شمشیر جالوت نیز در معبدِ محلی به نام نوب نگاهداری می شد و پس از چندی توسط کاهنی به نام اَحیمِلِک بـه داوود بازگردانـده شد ( همـان، 21: 8 - 9؛ 22: 10 ) .
برخلاف این روایت، در کتاب دوم سموئیل آمده است که الحانان، پسر یعری جالوت را کشت ( 21: 19 ) . این تناقض ظاهراً مورد توجه نویسندۀ کتاب اول تواریخ قرار گرفته است، زیرا وی کوشیده تا با معرفی الحانان به عنوان قاتل لحمی، برادر جالوت، این تناقض را از میان بردارد ( 20: 5 ) . برخی از محققان نیز بر این باورند که الحانان نام نخست داوود بوده که بعدها تغییر یافته است ( جودائیکا، همانجا ) و برخی دیگر این تناقض را ناشی از اشتباه نسخه نویسان عهد عتیق می دانند ( کلارک، II/368 - 369؛ جودائیکا، نیز هریسن، همانجاها ) .
مآخذ: عهد عتیق؛ نیز:
Clarke, A. , commentary and notes on The Holy Bible, Containing the Old and New Testament, New York, 1977; Harrison, R. K. , »Goliath«, The International Standard Bible Encyclopedia, Michigan, 1982, vol. II; Judaica; McCarter, P. K. , »Rephaim«, The International Standard Bible Encyclopedia, Michigan, 1982, vol. IV.
سمانه تولیتی
II. جالوت در قرآن و روایات اسلامی
نام جالوت 3 بار در آیات 249 تا 251 سورۀ بقره ( 2 ) آمده است. در این آیات از طالوت و نبرد قوم او با جالوت و سپاه اندک مؤمنان در این رویارویی، انذار طالوت به سپاهش دربارۀ نوشیدن از نهری در مسیرشان، مقابلۀ داوود با جالوت و در نهایت پیروی مؤمنان توصیف کوتاه و گذرایی شده است. لغت شناسان متقدم گاه جالوت را با اصل و ریشه ای عربی ( جول، به معنای تغییر مکان دادن ) یاد کرده اند ( راغب، 104؛ طریحی، 1/432 ) و گاه آن را نامی غیرعربی و غیرمنصرف دانسته اند ( زبیدی، 1/535؛ ابن منظور، ذیل جبت ) ؛ اما برخی از پژوهشگران متأخر و خاورشناسان مشخصاً به اشتقاق عبری آن اشاره کرده اند ( نک : جفری، 97 - 98؛ اشپایر، 368 - 369 ) .
آنچه در قرآن کریم به اختصار آمده، در تفاسیر و روایات به تفصیل توضیح داده شده است. براساس روایاتِ تفسیری، پس از موسى ( ع ) قوم بنی اسرائیل طاغی شدند و از دین بازگشتند؛ پس خداوند عذاب خود را در قالب تسلطِ عمالیق بر ایشان آشکار نمود. بدین شرح که جالوت پادشاه عمالیق ضمن چیرگی بر بنی اسرائیل، زنان و مردان آنها را اسیر کرد و تابوت عهد را از آنان گرفت. با گذشت زمان، قوم به درگاه پروردگار دعا کردند و خلاصی طلب نمودند. خداوند از میان سبط لاویان، نبی خود را بر ایشان مبعوث کرد و از سبط بنیامین پادشاهی را به طالوت عطا فرمود. براساس قصص قرآنی طالوت سپاه خود را برای مقابله و باز گرفتن حقوق قوم خویش از جالوتیان آراست. به هنگام رویاروییِ دو سپاه، جالوت، فرمانده عمالیق که بسیار قدرتمند می نمود، با رجزخوانی سپاه طالوت را تحریک می کرد و کسی را یارای مقابله با او نبود. طالوت شرط کرد اگر کسی بتواند در برابر جالوت ایستادگی کند و او را از میان بردارد، افزون بر آنکه دختر خود را به زنی به او می دهد، نیمی ( یا به روایتی ثلث ) از حکومت و پادشاهی خود را بدو خواهد بخشید. داوود که سپاهیِ جوانی بود، بی سلاحی درخور، و تنها با فلاخن و سنگهایش به نبرد با جالوت رفت. جالوت به استهزای او پرداخت و وی را از خویشتن به مرگ سپردن بر حذر داشت؛ اما داوود به خواست خدا به راحتی بر او غلبه کرد و همین امر اسباب شکست قوم جالوت را فراهم آورد ( طبری، تفسیر، 2/849، نیز 843 بب ؛ صنعانی، 1/103 - 104؛ ابن طاووس، 66 - 67؛ قرطبی، 3/256 - 258 ) .
در منابع روایی پیرامون نام و نشان جالوت سخن فراوان است. در برخی از روایات جالوت نامی عام برای پادشاهان عمالیق دانسته شده، چنان که قیصر، کسرى و فرعون برای روم، ایران و مصر به کار می رفته است ( ابن حزم، 1/118؛ قلقشندی، صبح. . . ، 4/164 ) ؛ اما در دیگر روایات نامی خاص برای جنگاوری نامی است ( طبری، تاریخ، 2/823؛ یعقوبی، 1/49 ) که قوم او در شهر سوقاریا سکونت داشتند ( واقدی، 2/172 ) و پس از شکست خوردن از سپاه طالوت، به کوههای معروف به «جالوت» در مصر پناه بردند ( ادریسی، 1/121؛ قلقشندی، همان، 3/343 ) . گفتنی است که برخی این نام را ــ شاید تحت تأثیر ضبط تورات ــ غلیاث آورده اند ( یعقوبی، همانجا ) .
برخی تلاشها برای یافتنِ مطابقتهایی میان قصصِ جالوت و واقعیات تاریخی و تشخیص زمانها و مکانها . . .
. I جالوت در عهد عتیق
... [مشاهده متن کامل]
جالوت در تورات جلیاتِ جَتّی ( از اهالی جَتّ ) خوانده شده ( اول سموئیل، 17: 4؛ دوم سموئیل، 21: 19 - 22؛ اول تواریخ، 20: 5، 8 ) ، و ویژگیهای جسمانی خارق العاده ای چون قدی به بلندای 3 متر و بدنی قدرتمند به او نسبت داده شده است ( اول سموئیل، 17: 4 - 7 ) . با در نظر گرفتن این ویژگیهای جسمانی، و از کنار هم نهادن روایات دیگر عهد عتیق، برخی محققان چنین نتیجه گرفته اند که جالوت یا جلیات و دیگر جنگجویان غول پیکر زمان داوود احتمالاً از نسل رفائیم، عَناقیان و عَوّیان، یعنی مردمان بومی ساکن ماوراء اردن بوده اند که به داشتن پیکرهایی تنومند شهرت داشتند ( نک : تثنیه، 2: 10 - 11، 20 - 21، 3: 11؛ دوم سموئیل، 21: 15 بب ؛ مک کارتر، 137؛ جودائیکا، VII/738 ) و به این ترتیب، احتمال داده اند که جلیات در اصل نه فلسطینی، بلکه از مردمان بومیِ ساکن جَت بوده که به عنوان سرباز در خدمت سپاهیان فلسطین می جنگیده است ( هریسن، 524 ) .
بنا بر آنچه درکتـاب اول سموئیل آمده است، هنگامی که دو سپاه بنی اسرائیل و فلسطینیان در درۀ ایلاه با یکدیگر روبه رو شدند، نخست جالوت برای نبرد تن به تن مبارز طلبید و به رجزخوانـی پرداخت. آن گاه داوود برای مبارزه با او پیشقدم شد و با فلاخن خود سنگی به پیشانی او زد که وی را از پای درآورد. پس از آن، با شمشیر سر از تن او جدا کرد و آن رابه اورشلیم برد ( 17: 49 - 54 ) . شمشیر جالوت نیز در معبدِ محلی به نام نوب نگاهداری می شد و پس از چندی توسط کاهنی به نام اَحیمِلِک بـه داوود بازگردانـده شد ( همـان، 21: 8 - 9؛ 22: 10 ) .
برخلاف این روایت، در کتاب دوم سموئیل آمده است که الحانان، پسر یعری جالوت را کشت ( 21: 19 ) . این تناقض ظاهراً مورد توجه نویسندۀ کتاب اول تواریخ قرار گرفته است، زیرا وی کوشیده تا با معرفی الحانان به عنوان قاتل لحمی، برادر جالوت، این تناقض را از میان بردارد ( 20: 5 ) . برخی از محققان نیز بر این باورند که الحانان نام نخست داوود بوده که بعدها تغییر یافته است ( جودائیکا، همانجا ) و برخی دیگر این تناقض را ناشی از اشتباه نسخه نویسان عهد عتیق می دانند ( کلارک، II/368 - 369؛ جودائیکا، نیز هریسن، همانجاها ) .
مآخذ: عهد عتیق؛ نیز:
سمانه تولیتی
II. جالوت در قرآن و روایات اسلامی
نام جالوت 3 بار در آیات 249 تا 251 سورۀ بقره ( 2 ) آمده است. در این آیات از طالوت و نبرد قوم او با جالوت و سپاه اندک مؤمنان در این رویارویی، انذار طالوت به سپاهش دربارۀ نوشیدن از نهری در مسیرشان، مقابلۀ داوود با جالوت و در نهایت پیروی مؤمنان توصیف کوتاه و گذرایی شده است. لغت شناسان متقدم گاه جالوت را با اصل و ریشه ای عربی ( جول، به معنای تغییر مکان دادن ) یاد کرده اند ( راغب، 104؛ طریحی، 1/432 ) و گاه آن را نامی غیرعربی و غیرمنصرف دانسته اند ( زبیدی، 1/535؛ ابن منظور، ذیل جبت ) ؛ اما برخی از پژوهشگران متأخر و خاورشناسان مشخصاً به اشتقاق عبری آن اشاره کرده اند ( نک : جفری، 97 - 98؛ اشپایر، 368 - 369 ) .
آنچه در قرآن کریم به اختصار آمده، در تفاسیر و روایات به تفصیل توضیح داده شده است. براساس روایاتِ تفسیری، پس از موسى ( ع ) قوم بنی اسرائیل طاغی شدند و از دین بازگشتند؛ پس خداوند عذاب خود را در قالب تسلطِ عمالیق بر ایشان آشکار نمود. بدین شرح که جالوت پادشاه عمالیق ضمن چیرگی بر بنی اسرائیل، زنان و مردان آنها را اسیر کرد و تابوت عهد را از آنان گرفت. با گذشت زمان، قوم به درگاه پروردگار دعا کردند و خلاصی طلب نمودند. خداوند از میان سبط لاویان، نبی خود را بر ایشان مبعوث کرد و از سبط بنیامین پادشاهی را به طالوت عطا فرمود. براساس قصص قرآنی طالوت سپاه خود را برای مقابله و باز گرفتن حقوق قوم خویش از جالوتیان آراست. به هنگام رویاروییِ دو سپاه، جالوت، فرمانده عمالیق که بسیار قدرتمند می نمود، با رجزخوانی سپاه طالوت را تحریک می کرد و کسی را یارای مقابله با او نبود. طالوت شرط کرد اگر کسی بتواند در برابر جالوت ایستادگی کند و او را از میان بردارد، افزون بر آنکه دختر خود را به زنی به او می دهد، نیمی ( یا به روایتی ثلث ) از حکومت و پادشاهی خود را بدو خواهد بخشید. داوود که سپاهیِ جوانی بود، بی سلاحی درخور، و تنها با فلاخن و سنگهایش به نبرد با جالوت رفت. جالوت به استهزای او پرداخت و وی را از خویشتن به مرگ سپردن بر حذر داشت؛ اما داوود به خواست خدا به راحتی بر او غلبه کرد و همین امر اسباب شکست قوم جالوت را فراهم آورد ( طبری، تفسیر، 2/849، نیز 843 بب ؛ صنعانی، 1/103 - 104؛ ابن طاووس، 66 - 67؛ قرطبی، 3/256 - 258 ) .
در منابع روایی پیرامون نام و نشان جالوت سخن فراوان است. در برخی از روایات جالوت نامی عام برای پادشاهان عمالیق دانسته شده، چنان که قیصر، کسرى و فرعون برای روم، ایران و مصر به کار می رفته است ( ابن حزم، 1/118؛ قلقشندی، صبح. . . ، 4/164 ) ؛ اما در دیگر روایات نامی خاص برای جنگاوری نامی است ( طبری، تاریخ، 2/823؛ یعقوبی، 1/49 ) که قوم او در شهر سوقاریا سکونت داشتند ( واقدی، 2/172 ) و پس از شکست خوردن از سپاه طالوت، به کوههای معروف به «جالوت» در مصر پناه بردند ( ادریسی، 1/121؛ قلقشندی، همان، 3/343 ) . گفتنی است که برخی این نام را ــ شاید تحت تأثیر ضبط تورات ــ غلیاث آورده اند ( یعقوبی، همانجا ) .
برخی تلاشها برای یافتنِ مطابقتهایی میان قصصِ جالوت و واقعیات تاریخی و تشخیص زمانها و مکانها . . .