ثعلبیان

ثعلبیان ( نام علمی: Orchidaceae ) ، تیره ای بزرگ و جهانی از مارچوبه سانان از گیاهان گلدار تک لپه ای است. ثعلبیان گاه تیره ارکیده ( در یونانی کهن: ὄρχις، orchis، به معنای بیضه؛ به خاطر شکل بخش میانی و آویزان گل ) نامیده می شود. نام های دیگر آن در فارسی تیره ثعلب، تیره صعلب، خُصَی الثعلب ( بیضه روباه ) ، ثعلبی، شاطریون، و سعلب است. [ ۱] به نظر می رسد ثعلبیان دومین تیره بزرگ گیاهان گلدار باشد ( فقط گل ستاره ای بزرگ تر است ) ، که فقط بین ۲۱٬۹۵۰ و ۲۶٬۰۴۹ گونه قبول شده در خود دارد. [ ۲] [ ۳] تعداد گونه های زیررده ارکیده دوبرابر تعداد گونه های پرندگان و چهار برابر تعداد گونه های پستانداران است؛ که حول و حوش ۶–۱۱٪ تمام گیاهان دانه دار را شامل می شود. [ ۴]
ثعلبیان با حدود ۸۵۰ سرده و ۱۷۰۰۰ گونه که بزرگترین تیره گیاهان گل دار به شمار می آید و شامل گونه های چندساله زمینی و رورست یا بالارونده است که دارای غده های گوشتی یا پایه با گل های نامنظم و ساختار خاص و دانه های ریز هستند. [ نیازمند منبع]
• هرمی
• زبان دراز ( سرده )
• تهی کلاله
• کیپریپدیوم
• غده انگشتی ( سرده )
• خربقی ( سرده )
• سفیدبرفی ( سرده )
• ثعلب پروانه ای ( سرده )
• ابرویی ( سرده )
• ارکیده ( سرده )
• ارکیده شاپرکی
• سنبل جنگلی ( سرده )
• چنبره ای ( سرده )
• وانیل
به طور طبیعی بسیاری از ارکیده ها در مناطق گرمسیری و جنگل های مرطوب می رویند به ندرت ارکیده ها در کوه های یخبندان، بیابان ها یا نهرها آبگیرها دیده می شوند برای مثال گل های گونه pleione سر از زیر برف ها درمی آورند می رویند. درایران گونه های وحشی ارکیده یافت می شوند لیکن گونه های قابل کشت جهت گل های بریده، بومی مناطق گرمسیری اند و باید در گلخانه ها پرورش یابند. گونه های وحشی در شمال ایران رشد می کنند؛ نوعی گونه ای ثعلب در کوه های باغرو ( ادامه سلسله کوه های البرز به سمت آستارا و اردبیل ) وجود دارد که دارای نوعی اسانس برای تهیه بستنی است از آن استخراج می شود و همچنین برخی گونه ها نیز مصارف دارویی دارند.
بعضی از گونه های ارکیده مناسب برای داخل خانه می باشند. به طور کلی اُرکیده هائی که دارای برگ های کاملاً سبز هستند کمتر در برابر شرایط نامساعد حساسیت نشان می دهند.
برای پروش ارکیده باید نکات زیر را رعایت کرد: