تی شرت چاپ شده

منظور از تیشرت چاپ شده تی شرتی ست که روی آن تصویر یا نوشته یی به روش های مختلف چاپ شده باشد. [ ۱] به عبارت دیگر طرحی بعد از تهیه و دوخته شدن پارچه روی تیشرت چاپ می شود، و نه حین مراحل فرآوری پارچه.
روش های مختلفی برای چاپ روی تیشرت وجود دارد که از میان آن ها می توان به سیلک اسکرین ( Silk Screen ) ، سابلیمیشن ( Sublimation ) ، ترانسفر ( Transfer ) ، و مستقیم ( Direct to Garment ) اشاره کرد. گاهی بعضی از این چاپ ها نیاز به شرایط نگهداری خاصی دارند، در نحوه تا کردن لباس، شستشو یا اتو کشی آنها، معمولاً لباس هایی که با چاپ سیلک به فروش می رسند، نباید مستقیماً اتو کشی شوند و مراقبت هایی دارند که می توان به قرار دادن پارچه ای به عنوان محافظ قسمت چاپی لباس، بین اتو و لباس، از سلامت ماندن چاپ لباس اطمینان خاطر داشته باشیم
چاپ اسکرین از قدیمی ترین روش های چاپ روی لباس است. در این روش از طرحی که می خواهند روی لباس چاپ کنند شابلن درست می کنند، آن را روی لباس قرار می دهند، و رویش رنگ می مالند. مزیت این روش این است که رنگ تا عمق الیاف پارچه نفوذ می کند، و به این ترتیب تا زمانی که لباس کهنه و مندرس شود طرح چاپ شده روی آن ماندگار می ماند.
به خاطر ماهیت روش چاپ اسکرین، استفاده از آن تنها برای چاپ یک طرح در تیراژ بسیار بالا توجیه مالی و اقتصادی دارد. پس بنابراین استفاده از آن برای چاپ طرح دلخواه به صورت تکی غیر منطقی می باشد. از دیگر محدودیت های این روش کمتر بودن تعداد و تفکیک رنگ ها نسبت به روش های دیگر است.
چاپ سابلیمیشن که حداقل از دههٔ هفتاد میلادی به این سو رواج داشته، تحولی در زمینهٔ چاپ طرح دلخواه روی لباس بود. در این روش از پرینترهای چهار رنگ ( CMYK ) جوهری برای چاپ طرح روی کاغذ مخصوص و انتقال آن روی لباس به وسیلهٔ نوعی اتو استفاده می کنند. در روش چاپ سابلیمیشن هر طرحی که بر صفحهٔ کامپیوتر قابل مشاهده باشد را می توان چاپ کرد. همچنین این روش چاپ نسبتا ارزان و ساده است.
روش سابلیمیشن علی رقم خوبی هایی که دارد، دارای دو نقص بزرگ است. نخست اینکه در این روش فقط امکان چاپ روی پارچه های رنگ روشن وجود دارد. این به خاطر آن است که برای چاپ طرح از پرینترهای چهار رنگ استفاده می شود که فاقد کارتریج رنگ سفید هستند. در واقع پرینتر با فرض اینکه طرحی که در کامپوتر مشاهده می شود قرار است روی کاغذ سفید چاپ بشود، برای چاپ رنگ سفید را اصلاً در نظر نمی گیرد؛ بنابراین اگر طرح چاپ شده را روی پارچه ی مثلا سیاه رنگ منتقل کنید هیچ رنگی به خوبی دیده نخواهد شد. نقص دوم مربوط به محدودیت در نوع پارچه انتخابی می باشد. چاپ سابلیمیشن تنها بر روی پارچه هایی امکان پذیر است که دارای حداقل ۷۰٪ مواد پلیمری ( مانند پلی استر ) باشد. این روش چاپ ۱۰۰٪ روی پارچه های کتان مانند پنبه ای ( اصطلاحا نخی ) قابل اجرا نمی باشد. این روش توسط مهندس رستم رشیدی در ایران برای اولین بار ایجاد شد.