تکینگی گرانشی

تَکینِگی گرانشی یا تَکینِگی فضازمان موقعیتی در فضا - زمان است که طبق پیش بینی نسبیت عام، در آن چگالی و میدان گرانشی جسم سماوی بینهایت می شوند، به طوریکه دیگر این کمیت ها وابسته به دستگاه مختصات مورد استفاده نخواهند بود. این کمیت ها، همان انحنای فضازمان هستند که شاخصی از چگالی ماده می باشند. دو نوع مهم تکینگی فضازمان، تکینگی منحنی و تکینگی مخروطی می باشند.
تکینگی گرانشی، تکینگی فضا - زمان یا صرفاً تکینگی مکانی در فضازمان است؛ جایی که در آن پیش بینی می شود چگالی و میدان گرانشی یک جرم آسمانی بنا بر نسبیت عام بی نهایت شود به گونه ای که به دستگاه مختصات وابسته نباشد. کمیت هایی که برای اندازه گیری قدرت میدان گرانشی مورد استفاده قرار می گیرند، خمیدگی هایی از فضا - زمان با ناورداهای اسکالری هستند که چگالی ماده را نیز می سنجند. از آنجا که چنین کمیت هایی در نقطه تکینگی بی نهایت می شوند، قوانین فضازمان معمولی نیز در چنین نقاطی می شکنند. [ ۱] [ ۲]
تکینگی های گرانشی عمدتاً در مبحث نسبیت عام  مطرح می شوند، مکانهایی در فضا که چگالی بینهایت می شود بعنوان مثال در نزدیک یک سیاهچاله و با قرار گرفتن در منطقه افق رویداد قوانین حاکم بر فیزیک فضا و زمان کاربرد خود را از دست خواهند داد. در نظریه بیگ بنگ وکیهان شناسی یک تکینگی به عنوان نخستین حالت جهان باعث بروز انفجار بزرگ در نظر گرفته می شود. در حال حاضر فیزیکدانان نمی دانند که آیا پیش بینی تکینگی ها به این معناست که آنها واقعاً وجود دارند ( یا در آغاز انفجار بزرگ وجود داشته اند ) ، و دانش کنونی برای توصیف آنچه در چنین چگالی شدید اتفاق می افتد کافی نیست. [ ۳] نسبیت عام پیش بینی می کند هر جسمی که تحت فشار زیاد شروع به انقباض نماید نهایتا در یک نقطه خاص فرو ریخته ( برای ستارگان این نقطه با شعاع شوارتزشیلد تعریف می شود ) و باعث تشکیل یک سیاه چاله خواهد شد که درون آن یک تکینگی ( احاطه شده توسط افق رویداد ) تشکیل می شود. قضایای تکینگی پنروز - هاوکینگ، تکینگی را به گونه ای تعریف می کنند که دارای ژئودزیک هایی است که نمی توان آن را به روشی صاف گسترش داد. انتهای چنین ژئودزیکی به عنوان تکینگی در نظر گرفته می شود.