تَکَلُّف گرایی[ ۱] ( یا شیوه گرایی یا مَنِریسم ) ( به ایتالیایی: Manierismo ) که گاهی به عنوان «رنسانس پسین» نیز شناخته می شود، سبکی است که در هنر و ادبیات اروپا رایج شد که در سال های آخر رنسانس ایتالیایی در حدود سال ۱۵۲۰ ظهور کرد، در حدود سال ۱۵۳۰ گسترش یافت و تا پایان قرن شانزدهم در ایتالیا، زمانی که سبک باروک عمدتاً پابرجا بود، ادامه یافت. منریسم شمالی تا اوایل قرن هفدهم ادامه یافت. [ ۲] منریسم به تدریج، به کاربستِ تصنعی، افراطی و تظاهرآمیز شگردهای هر سبک هنری گفته می شد. شگردهای نقاشان تکلف گرا چون درازنمایی پیکرها، حرکتهای پر پیچ وتاب، اختلاف تناسب ها و مقیاس ها، رنگ های ناملایم، شلوغی وعدم تقارن ترکیب بندی با منطق زیبایی شناسی رنسانس تعارض داشته و به همین سبب هنرمندان سده هفدهم به دستاوردهای تکلف گرایان با تحقیر نگریستند و آن را مردود دانستند. اما سده بیستم نه فقط این قضاوت را نپذیرفت بلکه دوران تکلف گرایی را سرآغاز آگاهی هنرمند غربی از شخصیت، قدرت، تخیل و مهارت فنی خویش دانست.
البته دلالت خاص تکلف گرایی، به نقاشی، پیکرسازی و معماری ایتالیایی در فاصله زمانی میان اوج دوره رنسانس و باروک محدود می شود. همچنین این اصطلاح را برای توصیف برخی گرایش های مهم هنری اروپایی پس از مرگ رافائل ( ۱۵۲۰ ) تا پایان سده شانزدهم به کار می برند.
نقاشی تکلف گرایی از آثار متأخر میکل آنژ سرچشمه گرفت. بسیاری از هنرمندان نسل بعد از او در ترکیب بندیِ نااستوار، کژنمایی های بیانگر و حالت های عاطفی پیکرهای دیوارنگاره داوری واپسین، سرمشقی برای تفسیری جدید و شخصی از اصول طبیعت گرایی یافتند.
تینتورتو، ال گرکو، پارمیجانینو، رُسو فیورنتینو، پونتورمو، وازاری، برونتسینو، چلینی، بُلونیا، وُلترا و براداران تسوکاری از نقاشان وابسته به این جنبش هستند. [ ۳]
تکلف گرایی رویکردهای مختلفی را در بر می گیرد که تحت تأثیر آرمان های هماهنگ، مرتبط با هنرمندانی مانند لئوناردو داوینچی، رافائل، وازاری[ ۴] و میکل آنژ ( در اوایل دوران کاریش ) ، واکنش نشان می دهند. در جایی که هنر رنسانس عالی بر تناسب، تعادل و زیبایی ایدئال تأکید می کند، تکلف گرایی با مبالغه در چنین ویژگی هایی اغلب منجر به ترکیب هایی می شود که نامتقارن یا به طور غیرطبیعی ظریف هستند. [ ۵] این سبک هنری برخلاف سبک ناتورالیسم یا طبیعت گرایانه به دلیل ویژگی های مصنوعی خود مورد توجه است و برخلاف تعادل و وضوح مورد توجه در نقاشی های رنسانس اولیه به تنش و بی ثباتی ترکیب بندی اهمیت می دهد. تکلف گرایی در ادبیات و موسیقی به دلیل سبک بسیار شکوفا و پیچیدگی فکری آن شایان توجه است. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفالبته دلالت خاص تکلف گرایی، به نقاشی، پیکرسازی و معماری ایتالیایی در فاصله زمانی میان اوج دوره رنسانس و باروک محدود می شود. همچنین این اصطلاح را برای توصیف برخی گرایش های مهم هنری اروپایی پس از مرگ رافائل ( ۱۵۲۰ ) تا پایان سده شانزدهم به کار می برند.
نقاشی تکلف گرایی از آثار متأخر میکل آنژ سرچشمه گرفت. بسیاری از هنرمندان نسل بعد از او در ترکیب بندیِ نااستوار، کژنمایی های بیانگر و حالت های عاطفی پیکرهای دیوارنگاره داوری واپسین، سرمشقی برای تفسیری جدید و شخصی از اصول طبیعت گرایی یافتند.
تینتورتو، ال گرکو، پارمیجانینو، رُسو فیورنتینو، پونتورمو، وازاری، برونتسینو، چلینی، بُلونیا، وُلترا و براداران تسوکاری از نقاشان وابسته به این جنبش هستند. [ ۳]
تکلف گرایی رویکردهای مختلفی را در بر می گیرد که تحت تأثیر آرمان های هماهنگ، مرتبط با هنرمندانی مانند لئوناردو داوینچی، رافائل، وازاری[ ۴] و میکل آنژ ( در اوایل دوران کاریش ) ، واکنش نشان می دهند. در جایی که هنر رنسانس عالی بر تناسب، تعادل و زیبایی ایدئال تأکید می کند، تکلف گرایی با مبالغه در چنین ویژگی هایی اغلب منجر به ترکیب هایی می شود که نامتقارن یا به طور غیرطبیعی ظریف هستند. [ ۵] این سبک هنری برخلاف سبک ناتورالیسم یا طبیعت گرایانه به دلیل ویژگی های مصنوعی خود مورد توجه است و برخلاف تعادل و وضوح مورد توجه در نقاشی های رنسانس اولیه به تنش و بی ثباتی ترکیب بندی اهمیت می دهد. تکلف گرایی در ادبیات و موسیقی به دلیل سبک بسیار شکوفا و پیچیدگی فکری آن شایان توجه است. [ ۶]
wiki: تکلف گرایی