تپ دنس

گونه ای از رقص به نام تپ دنس ( به انگلیسی: tap dance ) وجود دارد که با صدای کوبیدن کفش های مخصوصی ( tap shoes ) بر زمین به شکل ساز کوبه ای مشخص می شود. مهمترین نیاکانِ تپ دنس، رقص Irish step و رقص آفریقایی ( بویژه "جوبا" ) هستند؛ که هر دوی آن ها از طریق مهاجرت سیاه پوست و برده داری به آمریکا آورده شدند. پیدایش این رقص به میانهٔ قرن نوردهم بر می گردد که در زمان افزایش محبوبیت نمایش های ودویل، رقصنده های این نمایش خانه ( به خصوص ایرلندی ها ) که با سیاه رقص چهرهٔ خود ادای سیاه پوستان را درمی آوردند، این نوع رقص را ( معمولاً همراه با یک پیانو ) به روی صحنه بردند.
درحالی که بسیاری ویلیام هنری لین ( معروف به Master Juba ) ، کسی که جز اولین سیاه پوستانی بود که توانست مقابل سفیدپوستان به روی استیجِ نمایش های مینسترل ( گروه های موسیقی ای که به سفر می رفتند ) برود را پدر تپ دنس می دانند، از بیل «بوجانگلز» رابینسون نیز به عنوان کسی که ( دههٔ ۱۹۳۰ ) به توسعه و مورد اقبال واقع شدن این نوع رقص کمک شایانی کرد یادمی کنند. قابل ذکر است که بعد از این که توماس رایس در سال ۱۸۸۲ کف های فلزی را به کفش خود اضافه کرد، دیگر بازیگران نمایش خانه های مینسترل و ودویل بلافاصله از او تقلید کردند.
همزمان با گسترش موسیقی جَز در دههٔ ۲۰، یک تقسیم بندی جزئی نیز در این رقص صورت گرفت. پیچیدگی ریتمیک موسیقی جَز منجر به ایجاد شاخه ای از این نوع رقص به نام ریتمیک تپ شد. در مقابل با گونهٔ دیگری از تپ دنس با نام برادوی تپ که بر زیبایی شناسی رقص تأکید می کند و در آن از حرکات محاسبه شدهٔ بازوها و پاها استفاده می شود ( به عنوان مثال کارهای فرد آستر ) ، ریتمیک تپ، در واقع بر صدا اهمیت بیشتری می دهد.
باوجود اینکه پس از جنگ جهانی دوم از محبوبیت ریتمیک دنس کاسته شد اما این رقص در دههٔ ۱۹۸۰ به وسیلهٔ گرگوری هاینز و سویون گلوور جوان احیا شد. از جمله فیلم هایی نیز که به شناساندن دوبارهٔ این سبک به عامه کمک کردند می توان به مستند ( No Maps on My Taps ( 1979 و انیمیشن خوش قدم محصول ۲۰۰۶ و فیلم کره ای ( Swing kids ) محصول ۲۰۱۸ اشاره کرد.