توکولیتیک

توکولیتیک ها که داروهای ضد انقباض رحم یا جلوگیری کننده های زایمان نیز نامیده می شوند داروهایی هستند که برای سرکوب زایمان زودرس استفاده می شوند. تولد زودرس، عامل ۷۰ درصد از موارد مرگ و میر نوزادان است. [ ۱] بنابراین، درمان توکولیتیک، زمانی ارائه می شود که احتمال دارد زایمان، منجر به زایمان زودرس شود. زایمان باید به اندازهٔ کافی برای تجویز گلوکوکورتیکوئیدها به تعویق بیفتد، که بلوغ و تکمیل ریهٔ جنین را تسریع می کند، اما ممکن است یک تا دو روز طول بکشد تا تأثیر بگذارد.
داروهای توکولیتیک مرسوم، عبارت اند از آگونیست های بتا۲، مسدودکننده های کانال کلسیم، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و منیزیم سولفات. این داروها می توانند با سرکوب انقباضات عضلانی رحم به ایجاد تأخیر در زایمان زودرس کمک کنند و استفاده از آن ها برای کاهش عوارض و کاهش میزان مرگ ومیر نوزادان مرتبط با زایمان زودرس است. [ ۲] سرکوب انقباض ها معمولاً جزئی است و توکولیتیک ها را فقط می توان برای به تأخیر انداختن زایمان، برای چند روز تجویز کرد. بسته به نوع توکولیتیک مورد استفاده، زن باردار یا جنین ممکن است نیاز به نظارت داشته باشد مثلاً هنگام استفاده از نیفیدیپین به دلیل کاهش در فشار خون، نظارت بر فشار خون و کاردیوتوکوگرافی برای ارزیابی سلامت جنین، ضروری است. در هر صورت، جلوگیری از خطر زایمان زودرس، به تنهایی، استفاده از این داروها و اثرات جانبی آن ها را توجیه می کند.
توکولیتیک ها برای موارد تأییدشدهٔ زایمان زودرس، بین هفتهٔ ۲۴ تا ۳۴ بارداری در نظر گرفته می شوند.
این داروها گاهی همراه با سایر درمان ها که ممکن است شامل تجویز کورتیکواستروئیدها، محافظت عصبی جنین و انتقال ایمن زن باردار به مراکز درمانی باشد، تجویز می شوند. [ ۳]
هیچ عامل توکولیتیک خط اول مشخصی وجود ندارد. [ ۴] [ ۵] شواهد موجود نشان می دهد که خط اول درمان با آگونیست های بتا ۲، مسدودکننده های کانال های کلسیم و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی برای طولانی تر کردن بارداری تا ۴۸ ساعت است. [ ۱]
انواع مختلفی از داروها با میزان موفقیت و اثرات جانبی متفاوت استفاده می شود. برخی از داروها به طور خاص توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) برای توقف انقباض های رحمی در زایمان زودرس تأیید نشده و بدون مجوز استفاده می شوند.