توکل قرانی

[ویکی فقه] توکل قرآنی. توکّل، اصطلاحی دینی و عرفانی و اخلاقی می باشد.
توکل در لغت به معنای «اظهار عجز در کاری و اعتماد کردن به دیگری» است و در اصطلاح و اختصاصاً وقتی «دیگری» خدا باشد، اطمینان به خدا و یأس از مردم و تسلیم خدا بودن و تنها به او اعتماد کردن است بر این اساس، متوکل کسی است که می داند خدا رزق و امر او را کفالت می کند و ازاین رو فقط به او متکی است و امید به غیر او ندارد.

توکل در قرآن و تفاسیر
مصدر توکل در قرآن نیامده، اما مشتقات و واژه های هم ریشه با آن هفتاد بار، مرتبط با مضامین گوناگون، به کار رفته است. نسبت میان توکل و ایمان را می توان مهمترین مضمونی دانست که در قرآن درباره توکل آمده است. تکرار عبارت «و عَلی اللّهِ فَلْیَتَوَکَلِ المُؤمنون» در سوره های متعدد قرآن حاکی از اهمیت این نسبت است. گذشته از این عبارت، که بصراحت توکل را لازمه ایمان می شمارد، آیات متعدد دیگری نیز بر این مطلب دلالت دارد و از ایمان و توکل در کنار هم سخن می گوید. در قرآن توکل و تقوا در کنار هم به کار رفته است. و از صبر نیز همراه با توکل یاد شده است. بر این اساس، توجه به مفاهیم ایمان و تقوا و صبر در درک عمیق تر مفهوم قرآنی توکل اهمیت دارد.

متوکل بودن انبیا
از مضامین جالب توجه در آیات مرتبط با توکل، متوکل بودن پیامبران الاهی است؛ همچنانکه نوح و هود و شعیب علیهم السلام به قوم خویش می گویند که به خداوند توکل کرده اند و ابراهیم علیه السلام نیز به خداوند می گوید: «ربَّنا عَلَیکَ تَوَکَّلْنا». پیروان شُعَیب هم خطاب به کافران قوم می گویند که بر خدا توکل کرده اند.

واژه های هم ریشه توکل
...