توپولف تو - ۱۶ {به روسی: Туполев Ту - ۱۶ و نام ناتو: Badger ) یک جت بمب افکن راهبردی دو موتوره ساخت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی می باشد. این هواپیما بیش از ۶۰ سال است که پرواز می کند و نیروی هوایی چین هنوز هم از هواپیمای شیان اچ - ۶ ( بی - ۶ ) که مدل چینی تو - ۱۶ می باشد، استفاده می کند. نامی که نیروی هوایی ایالات متحده برای این هواپیما گذاشته تایپ ۳۹ است. بیش از «۱۵۰۴» فروند توپولف ۱۶ ساخته شده است.
در اواخر دهه ۱۹۴۰، شوروی به دنبال یک بمب افکن جت می گشت. نتیجه این تلاش، بمب افکن های دو موتوره توپولف تو - ۱۴ و ایلیوشین - ۲۸ بود؛ ولی هر دو بمب افکن که در جایگاه بمب افکن سبک تاکتیکی یا اژدرافکن به کار رفتند، برد کمی داشتند. با وجود این ساخت بمب افکن توپولف ۱۴ که بسیار هم به طرح ایلیوشین ۲۸ شبیه بود تجارب بسیار به توپولف آموخت. توپولف ۱۴ تنها توان حمل دو تن سلاح را داشت و برد آن به ۳۵۰۰ کیلومتر می رسید ولی نیاز به برد بیشتر بود. بمب افکن با موتور جت که بتواند خاک اروپا را تحت پوشش داشته باشد و توان حمل سلاح های سنگین اتمی را داشته باشد
در سال ۱۹۵۰ نیاز به بمب افکن جدید اعلام شد و از دو کمپانی ایلیوشین و توپولف خواسته شد تا طرح های خود را ارائه دهنده. قرار بود این بمب افکن بتواند ۵ تن سلاح را تا برد ۸۰۰۰ کیلومتری حمل کند. کمپانی ایلیوشین طرحی بر اساس ایلیوشین ۲۸ را البته با بال پس گرا ارائه کرد که ایلیوشن ۴۶ نام گرفت. توپولف تو - ۱۴ نیز یک طرح جدید با بالی پس گرا دو موتوره که هر کدام از موتورها در یک طرف بدنه، زیر بال به بدنه وصل شده بودند.
طرح جدید توپولف که به آن نام توپولف ۱۶ داده شد در ۲۷ آوریل سال ۱۹۵۲ اولین پرواز خود را انجام داد ولی به سرعت نشان داد که نمی تواند به برد مورد نظر دست پیدا کند؛ ولی همچنان این طرح بسیار فوق العاده بود زیرا به زیبایی پرواز می داد و دارای سقف پروازی مناسب و توان حمل سلاح مناسب بود. دومین پیش نمونه یک سال بعد پرواز کرد و در نهایت در آوریل ۱۹۵۴ مجوز ورود به خدمت گرفت.
توپولف ۱۶ که ناتو به آن لقب «بجر» داد و نخستین نمونه تولیدی بود دارای بدنه فلزی عمدتاً از آلومینیوم بود. نسخه اولیه در زیر محل اتصال بال به بدنه مجهز به یک موتور ای ام - ۳ با توان ۱۴۸۸۰ پاوند است ولی بعد از تولید چند فروند مجهز به موتور ای ام - ۳ ای با توان ۲۰۹۵۰ پاوند شد.
سطح بیرونی بال ۳۵ درچه پس گرایی داشت و دارای فلاپ های بزرگ یک تکه بود و از سامانه ضدیخ با جریان هوایی داغ در درون بال ها عمل می کرد ولی سامانه ضدیخ دوم، الکترونیکی بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اواخر دهه ۱۹۴۰، شوروی به دنبال یک بمب افکن جت می گشت. نتیجه این تلاش، بمب افکن های دو موتوره توپولف تو - ۱۴ و ایلیوشین - ۲۸ بود؛ ولی هر دو بمب افکن که در جایگاه بمب افکن سبک تاکتیکی یا اژدرافکن به کار رفتند، برد کمی داشتند. با وجود این ساخت بمب افکن توپولف ۱۴ که بسیار هم به طرح ایلیوشین ۲۸ شبیه بود تجارب بسیار به توپولف آموخت. توپولف ۱۴ تنها توان حمل دو تن سلاح را داشت و برد آن به ۳۵۰۰ کیلومتر می رسید ولی نیاز به برد بیشتر بود. بمب افکن با موتور جت که بتواند خاک اروپا را تحت پوشش داشته باشد و توان حمل سلاح های سنگین اتمی را داشته باشد
در سال ۱۹۵۰ نیاز به بمب افکن جدید اعلام شد و از دو کمپانی ایلیوشین و توپولف خواسته شد تا طرح های خود را ارائه دهنده. قرار بود این بمب افکن بتواند ۵ تن سلاح را تا برد ۸۰۰۰ کیلومتری حمل کند. کمپانی ایلیوشین طرحی بر اساس ایلیوشین ۲۸ را البته با بال پس گرا ارائه کرد که ایلیوشن ۴۶ نام گرفت. توپولف تو - ۱۴ نیز یک طرح جدید با بالی پس گرا دو موتوره که هر کدام از موتورها در یک طرف بدنه، زیر بال به بدنه وصل شده بودند.
طرح جدید توپولف که به آن نام توپولف ۱۶ داده شد در ۲۷ آوریل سال ۱۹۵۲ اولین پرواز خود را انجام داد ولی به سرعت نشان داد که نمی تواند به برد مورد نظر دست پیدا کند؛ ولی همچنان این طرح بسیار فوق العاده بود زیرا به زیبایی پرواز می داد و دارای سقف پروازی مناسب و توان حمل سلاح مناسب بود. دومین پیش نمونه یک سال بعد پرواز کرد و در نهایت در آوریل ۱۹۵۴ مجوز ورود به خدمت گرفت.
توپولف ۱۶ که ناتو به آن لقب «بجر» داد و نخستین نمونه تولیدی بود دارای بدنه فلزی عمدتاً از آلومینیوم بود. نسخه اولیه در زیر محل اتصال بال به بدنه مجهز به یک موتور ای ام - ۳ با توان ۱۴۸۸۰ پاوند است ولی بعد از تولید چند فروند مجهز به موتور ای ام - ۳ ای با توان ۲۰۹۵۰ پاوند شد.
سطح بیرونی بال ۳۵ درچه پس گرایی داشت و دارای فلاپ های بزرگ یک تکه بود و از سامانه ضدیخ با جریان هوایی داغ در درون بال ها عمل می کرد ولی سامانه ضدیخ دوم، الکترونیکی بود.
wiki: توپولف تو ۱۶